ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
Βίος Οσίου Θεοφίλου του Μυροβλύτου
Κυρ Φεβ 02, 2020 10:54 am
Συνοπτικός Βίος Οσίου Θεοφίλου του Μυροβλύτου
Ο Όσιος Θεόφιλος γεννήθηκε στη Ζίχνη Σερρών περί το 1460 μ.Χ. από ευσεβείς γονείς, εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα εντρυφώντας ιδιαίτερα στις ιερές γραφές, επιδόθηκε στην καλλιγραφία και έγινε άριστος καλλιγράφος.
Έγινε μοναχός και πήρε το όνομα Θεοδόσιος, την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε διάκονος και μετά δυο έτη ιερέας από τον άγιο Ακάκιο επίσκοπο Λητής και Ρεντίνης. Μέσω του αγίου Ακακίου γνωρίστηκε με τον άγιο Νήφωνα (1414 – 1508) Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος εξετίμησε τις αρετές του Οσίου και τον κράτησε στο Πατριαρχείο όπου και διωρίσθη Νοτάριος και Έξαρχος της Μεγάλης Εκκλησίας.
Αλλά η φιλέρημη και φιλήσυχη ψυχή του δεν αναπαυόταν στις τιμές και τις δόξες, ήλθε στο Άγιον Όρος στην Μονή Βατοπεδίου, όπου και παρέμεινε κάποια χρόνια υπηρετώντας τον επίσκοπο Μηθύμνης Μαλαχία και το 1510 μετέβη στη Μονή Ιβήρων, όπου ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αντιγραφή χειρογράφων και την καλλιγραφία.
Η φήμη της αρετής του δεν άργησε να φθάσει στο Πατριαρχείο, με αποτέλεσμα ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παχώμιος να τον ζητήσει κοντά του, με σκοπό να τον χειροτονήσει μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Ο Όσιος για να αποφύγει την προαγωγή δήλωσε ασθένεια, παραιτήθηκε της ιερωσύνης, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός παίρνοντας το όνομα Θεόφιλος και αποσύρθηκε στο ησυχαστήριο του Τιμίου Προδρόμου της Μονής Ιβήρων το 1517 κοντά στον ενάρετο προηγούμενο Διονύσιο Ιβηρίτη.
Το 1522 μετέβη για λίγο σε κελλί της Σκήτης των Καρεών στην συνοδεία του επίσης ενάρετου Γέροντος Κυρίλλου, όπου απέκτησε στενό πνευματικό σύνδεσμο με τον Πρώτο του Αγίου Όρους Σεραφείμ θυηπόλο (μετέπειτα βιογράφο του, εξομολόγο του και στενό του φίλο μέχρι το τέλος του βίου του) και κατόπιν στην ησυχαστική περιοχή της Καψάλας, όπου και παρέλαβε το Κελλί του Αγίου Βασιλείου της Ιεράς Μονής Παντροκράτορος, το όποιο και ανεκαίνισε.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο όποιος αργότερα θα ασκείτο στο Κελλί, γράφει: «Αφού ησύχασεν ο Όσιος, τότε δη τότε εμεταχειρίσθη την νοεράν προσευχήν, ήτις είναι ανωτέρα της θεωρίας της έξω φιλοσοφίας… Ο Άγιος Θεόφιλος έχοντας παντοτινόν έργον, εις την ησυχία ευρισκόμενος, να προσεύχεται αδιαλείπτως και να μελετά με όλον του τον νουν και τον ενδιάθετον λόγον τον εν τη καρδία λαλούμενον και με όλην την θέλησιν και αγάπην της ψυχής του, την μονολόγιστον προσευχήν, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», καθώς οι νηπτικοί θείοι Πατέρες διδάσκουσι. Και με την νοεράν ταύτην εργασίαν και ιεράν προσευχήν και με το πένθος και τα δάκρυα καθαρτικά, όπου γεννώνται εκ ταύτης της νοεράς προσευχής, εκαθάρισε την καρδίαν του από τα πάθη και κατέκαυσε τας προσβολάς των πονηρών λογισμών και ελυτρώθη από τας κακάς προσλήψεις, απόκτησε ταπείνωσιν, πραότητα, ειρήνην και τας λοιπάς αρετάς και άναψεν από θεϊκόν πυρ θεϊκής και του πλησίον αγάπης…»
Ενόσω βρισκόταν στο κελλί ο Όσιος ήρθε σαν υποτακτικός του και παρέμεινε κοντά του ο Όσιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας ο Νέος Ασκητής. Ο Όσιος Γεράσιμος ξεκίνησε μια περιοδία στον τότε γνωστό χριστιανικό κόσμο για να καταλήξει στο Άγιον Όρος όπου και παρέμεινε μεταξύ των ετών 1532 και 1537. Κατά την αναζήτηση αγιασμένων πατέρων συνάντησε τον Όσιο Θεόφιλο ο οποίος ήταν ήδη ώριμος και έμπειρος στην Πνευματική ζωή (72 ετών) στην Ιερά Καλύβη του Αγίου Βασιλείου, όπου και παρέμεινε κάποια χρόνια και κατά την τοπική παράδοση εδώ εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Κοντά στον Όσιο Θεόφιλο ο νέος Γεράσιμος έμαθε την πνευματική ζωή και εμβάθυνε στην προσευχή της μετανοίας και στη νοερά προσευχή, που γίνονται με ταπεινό φρόνημα και βαθειά συναίσθηση αμαρτωλότητας πάντα σε σχέση με τις εντολές του Κυρίου.
Ο Όσιος Θεόφιλος προείδε το τέλος του, έγραψε ομολογία πίστεως, ιδιόχειρη διαθήκη, τέλεσε ευχέλαιο, ζήτησε και έδωσε συγχώρηση από όλους και σε όλους, μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, ευχαρίστησε ολόψυχα και ολόθερμα τον Θεό και ζήτησε από τον αγαπητό και υπάκουο μαθητή του Ισαάκ: «Όταν αποθάνω, μη ομολογήσης τούτο εις ουδένα, αλλ’ ουδέ τα έθιμα της ταφής εκτελέσης, μόνον δέσε σχοινίον εις τους πόδας μου και σύρε με και ρίψε με εις το δάσος εις μέρος κρύφιον, ίνα με φάγωσι τα θηρία· πλην λειτουργίας και μνημόσυνα ποίησον όσα δυνηθής». Ο Όσιος από τη μεγάλη του ταπείνωση δεν ήθελε να τιμάται ούτε μετά θάνατον. Αφού εξάπλωσε και είπε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου» εκοιμήθη ξημερώματα Κυριακής την 8η Ιουλίου 1548.
Ο καλός υποτακτικός του έπραξε όπως του μήνυσε ο όσιος Γέροντάς του και απόθεσε το τίμιο λείψανο σε απόκρυφο μέρος του δάσους. Πολλοί όμως το ζητούσαν. Όταν κάποτε βρέθηκε, η μονή Παντοκράτορος θέλησε να το κρατήσει. Τελικά αποφασίσθηκε, με παρέμβαση του Πατριάρχη, να μείνει στην μονή το χέρι του, το όποιο υπάρχει ως σήμερα άφθορο σε στάση ευλογίας, και να δοθεί το σώμα στον υποτακτικό του Ισαάκ, που το έθεσε, σύμφωνα με την παράδοση, κάτω από την Αγία Τράπεζα στην Εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Από τότε άρχισε ο Όσιος να μυροβλύζει γι’ αυτό και ονομάζεται Μυροβλύτης.
Γράφει χαρακτηριστικά γι΄ αυτό ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Τούτο το θαύμα οπού έδειξεν ο Θεός εις το Άγιον Λείψανον του Οσίου Πατρός ημών Θεοφίλου, δεν είναι ολίγον και παραμικρόν, αλλά είναι μέγα και εξαίσιον, επειδή το θαύμα τούτο της μυροβλύσεως σπανίως γίνεται εις ολίγους Αγίους … και εάν η χάρις του Αγίου Πνεύματος δεν κατοικήση έτι ζώντος του ανθρώπου εις όλον τον νουν και ψυχήν και καρδίαν και εις όλα τα μέλη του σώματος, να τα καθαρίση και αγιάση έως μέσα εις αυτά τα κόκκαλα και τους μυελούς, αδύνατον είναι να ευωδιάση το σώμα μετά θάνατον».
Την βιογραφία του Οσίου Θεοφίλου, που πρώτος έγραψε ο Σεραφείμ θυηπόλος (Βίος υπό Σεραφείμ θυηπόλου), επηύξησε ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (Βίος υπό Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου), ο όποιος είναι και συνθέτης της Ακολουθίας του. Ο Όσιος Θεόφιλος, άγιος Μετανοίας με βαθειά αίσθηση αμαρτωλότητας και Νοεράς Προσευχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους βιβλιογράφους – καλλιγράφους του 16ου αιώνα και του αποδίδονται περί τα 29 χειρόγραφα γραμμένα μεταξύ 1518 και 1548 (τα 24 είναι γραμμένα ενόσω ο Όσιος διέμενε στον Άγιο Βασίλειο, τα 4 αχρονολόγητα και 1 προγενέστερο) και τα περισσότερα βρίσκονται στην μονή Ιβήρων. Κάποια χειρόγραφα μετά το 1545 αναφέρουν σαν συγγραφέα και τον υποτακτικό του Οσίου ονόματι Ισαάκ.Το έργο αυτό συνέχισε ως το τέλος του βίου του.
Ο Όσιος Θεόφιλος γεννήθηκε στη Ζίχνη Σερρών περί το 1460 μ.Χ. από ευσεβείς γονείς, εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα εντρυφώντας ιδιαίτερα στις ιερές γραφές, επιδόθηκε στην καλλιγραφία και έγινε άριστος καλλιγράφος.
Έγινε μοναχός και πήρε το όνομα Θεοδόσιος, την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε διάκονος και μετά δυο έτη ιερέας από τον άγιο Ακάκιο επίσκοπο Λητής και Ρεντίνης. Μέσω του αγίου Ακακίου γνωρίστηκε με τον άγιο Νήφωνα (1414 – 1508) Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος εξετίμησε τις αρετές του Οσίου και τον κράτησε στο Πατριαρχείο όπου και διωρίσθη Νοτάριος και Έξαρχος της Μεγάλης Εκκλησίας.
Αλλά η φιλέρημη και φιλήσυχη ψυχή του δεν αναπαυόταν στις τιμές και τις δόξες, ήλθε στο Άγιον Όρος στην Μονή Βατοπεδίου, όπου και παρέμεινε κάποια χρόνια υπηρετώντας τον επίσκοπο Μηθύμνης Μαλαχία και το 1510 μετέβη στη Μονή Ιβήρων, όπου ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αντιγραφή χειρογράφων και την καλλιγραφία.
Η φήμη της αρετής του δεν άργησε να φθάσει στο Πατριαρχείο, με αποτέλεσμα ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παχώμιος να τον ζητήσει κοντά του, με σκοπό να τον χειροτονήσει μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Ο Όσιος για να αποφύγει την προαγωγή δήλωσε ασθένεια, παραιτήθηκε της ιερωσύνης, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός παίρνοντας το όνομα Θεόφιλος και αποσύρθηκε στο ησυχαστήριο του Τιμίου Προδρόμου της Μονής Ιβήρων το 1517 κοντά στον ενάρετο προηγούμενο Διονύσιο Ιβηρίτη.
Το 1522 μετέβη για λίγο σε κελλί της Σκήτης των Καρεών στην συνοδεία του επίσης ενάρετου Γέροντος Κυρίλλου, όπου απέκτησε στενό πνευματικό σύνδεσμο με τον Πρώτο του Αγίου Όρους Σεραφείμ θυηπόλο (μετέπειτα βιογράφο του, εξομολόγο του και στενό του φίλο μέχρι το τέλος του βίου του) και κατόπιν στην ησυχαστική περιοχή της Καψάλας, όπου και παρέλαβε το Κελλί του Αγίου Βασιλείου της Ιεράς Μονής Παντροκράτορος, το όποιο και ανεκαίνισε.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο όποιος αργότερα θα ασκείτο στο Κελλί, γράφει: «Αφού ησύχασεν ο Όσιος, τότε δη τότε εμεταχειρίσθη την νοεράν προσευχήν, ήτις είναι ανωτέρα της θεωρίας της έξω φιλοσοφίας… Ο Άγιος Θεόφιλος έχοντας παντοτινόν έργον, εις την ησυχία ευρισκόμενος, να προσεύχεται αδιαλείπτως και να μελετά με όλον του τον νουν και τον ενδιάθετον λόγον τον εν τη καρδία λαλούμενον και με όλην την θέλησιν και αγάπην της ψυχής του, την μονολόγιστον προσευχήν, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», καθώς οι νηπτικοί θείοι Πατέρες διδάσκουσι. Και με την νοεράν ταύτην εργασίαν και ιεράν προσευχήν και με το πένθος και τα δάκρυα καθαρτικά, όπου γεννώνται εκ ταύτης της νοεράς προσευχής, εκαθάρισε την καρδίαν του από τα πάθη και κατέκαυσε τας προσβολάς των πονηρών λογισμών και ελυτρώθη από τας κακάς προσλήψεις, απόκτησε ταπείνωσιν, πραότητα, ειρήνην και τας λοιπάς αρετάς και άναψεν από θεϊκόν πυρ θεϊκής και του πλησίον αγάπης…»
Ενόσω βρισκόταν στο κελλί ο Όσιος ήρθε σαν υποτακτικός του και παρέμεινε κοντά του ο Όσιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας ο Νέος Ασκητής. Ο Όσιος Γεράσιμος ξεκίνησε μια περιοδία στον τότε γνωστό χριστιανικό κόσμο για να καταλήξει στο Άγιον Όρος όπου και παρέμεινε μεταξύ των ετών 1532 και 1537. Κατά την αναζήτηση αγιασμένων πατέρων συνάντησε τον Όσιο Θεόφιλο ο οποίος ήταν ήδη ώριμος και έμπειρος στην Πνευματική ζωή (72 ετών) στην Ιερά Καλύβη του Αγίου Βασιλείου, όπου και παρέμεινε κάποια χρόνια και κατά την τοπική παράδοση εδώ εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Κοντά στον Όσιο Θεόφιλο ο νέος Γεράσιμος έμαθε την πνευματική ζωή και εμβάθυνε στην προσευχή της μετανοίας και στη νοερά προσευχή, που γίνονται με ταπεινό φρόνημα και βαθειά συναίσθηση αμαρτωλότητας πάντα σε σχέση με τις εντολές του Κυρίου.
Ο Όσιος Θεόφιλος προείδε το τέλος του, έγραψε ομολογία πίστεως, ιδιόχειρη διαθήκη, τέλεσε ευχέλαιο, ζήτησε και έδωσε συγχώρηση από όλους και σε όλους, μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, ευχαρίστησε ολόψυχα και ολόθερμα τον Θεό και ζήτησε από τον αγαπητό και υπάκουο μαθητή του Ισαάκ: «Όταν αποθάνω, μη ομολογήσης τούτο εις ουδένα, αλλ’ ουδέ τα έθιμα της ταφής εκτελέσης, μόνον δέσε σχοινίον εις τους πόδας μου και σύρε με και ρίψε με εις το δάσος εις μέρος κρύφιον, ίνα με φάγωσι τα θηρία· πλην λειτουργίας και μνημόσυνα ποίησον όσα δυνηθής». Ο Όσιος από τη μεγάλη του ταπείνωση δεν ήθελε να τιμάται ούτε μετά θάνατον. Αφού εξάπλωσε και είπε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου» εκοιμήθη ξημερώματα Κυριακής την 8η Ιουλίου 1548.
Ο καλός υποτακτικός του έπραξε όπως του μήνυσε ο όσιος Γέροντάς του και απόθεσε το τίμιο λείψανο σε απόκρυφο μέρος του δάσους. Πολλοί όμως το ζητούσαν. Όταν κάποτε βρέθηκε, η μονή Παντοκράτορος θέλησε να το κρατήσει. Τελικά αποφασίσθηκε, με παρέμβαση του Πατριάρχη, να μείνει στην μονή το χέρι του, το όποιο υπάρχει ως σήμερα άφθορο σε στάση ευλογίας, και να δοθεί το σώμα στον υποτακτικό του Ισαάκ, που το έθεσε, σύμφωνα με την παράδοση, κάτω από την Αγία Τράπεζα στην Εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Από τότε άρχισε ο Όσιος να μυροβλύζει γι’ αυτό και ονομάζεται Μυροβλύτης.
Γράφει χαρακτηριστικά γι΄ αυτό ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Τούτο το θαύμα οπού έδειξεν ο Θεός εις το Άγιον Λείψανον του Οσίου Πατρός ημών Θεοφίλου, δεν είναι ολίγον και παραμικρόν, αλλά είναι μέγα και εξαίσιον, επειδή το θαύμα τούτο της μυροβλύσεως σπανίως γίνεται εις ολίγους Αγίους … και εάν η χάρις του Αγίου Πνεύματος δεν κατοικήση έτι ζώντος του ανθρώπου εις όλον τον νουν και ψυχήν και καρδίαν και εις όλα τα μέλη του σώματος, να τα καθαρίση και αγιάση έως μέσα εις αυτά τα κόκκαλα και τους μυελούς, αδύνατον είναι να ευωδιάση το σώμα μετά θάνατον».
Την βιογραφία του Οσίου Θεοφίλου, που πρώτος έγραψε ο Σεραφείμ θυηπόλος (Βίος υπό Σεραφείμ θυηπόλου), επηύξησε ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (Βίος υπό Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου), ο όποιος είναι και συνθέτης της Ακολουθίας του. Ο Όσιος Θεόφιλος, άγιος Μετανοίας με βαθειά αίσθηση αμαρτωλότητας και Νοεράς Προσευχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους βιβλιογράφους – καλλιγράφους του 16ου αιώνα και του αποδίδονται περί τα 29 χειρόγραφα γραμμένα μεταξύ 1518 και 1548 (τα 24 είναι γραμμένα ενόσω ο Όσιος διέμενε στον Άγιο Βασίλειο, τα 4 αχρονολόγητα και 1 προγενέστερο) και τα περισσότερα βρίσκονται στην μονή Ιβήρων. Κάποια χειρόγραφα μετά το 1545 αναφέρουν σαν συγγραφέα και τον υποτακτικό του Οσίου ονόματι Ισαάκ.Το έργο αυτό συνέχισε ως το τέλος του βίου του.
Πηγή
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης