Βίος του Ιωάννου του Ρώσσου

Πεμ Δεκ 20, 2012 9:50 am Φήμη μηνύματος : 100% (2 ψήφοι)

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ.

Πατρίδα του ή Ν. ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία).

Σάν πιθανότερη χρονολογία τής γέννησής του είναι τό έτος 1690. Καί τούτο γιατί στούς πολέμους πού άρχισαν τό 1711 καί τελείωσαν τό 1718 είναι στρατιώτης τού Τσαρικού Στρατού τού Μεγάλου Πέτρου τής Ρωσσίας. Τά Τουρκικά στρατεύματα ήσαν άκατάβλητα, βάδιζαν άπό νίκη σέ νίκη, είχαν σπείρει τόν τρόμο σ’ όλα τά έθνη. Στρατιώτης ό Όσιος Ιωάννης μάχεται γιά νά ύπερασπισθεΐ τήν πατρίδα του τή Ρωσσία. Γαλουχημένος μέ τά νάματα τής Όρθοδοξίας άπό τούς Χριστιανούς γονείς του τόν συγκλονίζει ή φρίκη τού πολέμου, τά χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι πού κείτονται νεκροί στό πέρασμα τής λαίλαπας, τής πολεμικής μανίας τών έχθρών.

Αιχμάλωτος πολέμου.

Στίς μάχες γιά τήν άνακατάληψη τού Άζώφ μέ χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του αιχμαλωτίζεται καί όδηγεΐται στήν Κων/πολη. Άπ’ έκεϊ ατό Προκόπιο κοντά στήν Καισάρεια τής Καππαδοκίας τής Μ. Άσίας στήν κατοχή ένάς Άγά πού διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται νά άρνηθεί τό Χριστό.

Καταδικασμένος ψυχολολογικά στήν περιφρόνηση, τό μίσος τών Τούρκων είναι ό «κιαφίρ», ό «άπιστος» πού τού άξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Καί τόν χτυπούν μέ χοντρά ξύλα ραβδιά, τόν κλωτσούν, τόν φτύνουν, τού καίνε τά μαλλιά καί τό δέρμα τής κεφαλής του μέ πύρινο τάσι. Τόν πετούν στίς κοπριές τού σταύλου καί τόν ύποχρεώνουν να ζεϊ μέ τά ζώα.

Άπαντά στά βασανιστήρια.

Υπομένει όλα τά βασανιστήρια μέ καρτερία καί άξιοθαύμαστη γεναιότητα. Λάμπει ό άδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σάν τόν ήλιο λάμπει ό ύπέροχος έσωτερικός του κόσμος πού όλόκληρος άπό τά παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στό Χριστό. Σιούς ξυλοδαρμούς, στίς βρισιές καί στίς κλωτσιές των Τούρκων, άπαντά μέ τά λόγια τού Παύλου: «ποιός μπορεΐ νά μέ χωρίσει άπό τήν άγάπη τού Χριστού μου; «Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;» Έχω πεποίθηση, πίστη καί άγάπη στόν Κύριό μου Ιησού
Χριστό τόν Μονογενή Υιό τού Θεού μου καί τίποτε άπ’ όλα τά δεινά, δέν θά μέ χωρίσει άπό τήν Άγάπη Του.
Σάν αιχμάλωτος ύπακούω στίς προσταγές σου, στίς δουλικές έργασίες στήν πίστη μου πρός τόν Σωτήρα Χριστό δέν σέ έχω άφέντη, «πειθαρχεΐν δεϊ Θεω μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι τό άγκάθινο στεφάνι, τούς έμπτυσμούς, τούς κολαφισμούς, τά ραπίσματα καί αύτόν τόν σταυρικό θάνατο καί είμαι πρόθυμος νά ύποστώ καί έγώ τά μεγαλύτερα καί δεινότερα βάσανο καί αύτόν τόν θάνατον, τόν Ιησού μου όμως δέν τόν άρνοϋμαι.
Δέχεται ό Όσιος Ιωάννης τούς σκληρούς όρους τής μαρτυρικής ζωής, τά βασανιστήρια, τή διαμονή μέ τά ζώα στό σταϋλο πού τού θύμιζε, όπως έλεγε, τό σταύλο τής Βηθλεέμ, τίς άσκήσεις, νηστείες, Αγρυπνίες, προσευχές σέ τέτοιο βαθμό, πού δαμάσθηκε ή θηριωδία των Τούρκων καί έκπληκτοι τόν όνομάζουν «βελή» άγιο.
Σέ συνεστίαση Τούρκων άξιωματούχων θαυματουργικά έστειλε μέ "Αγγελο Κυρίου φαγητό σέ χάλκινο πιάτο άπό τό Προκόπιο τής Μ. Άσίας στήν Μέκκα τής Αραβίας καί ό Τούρκος Αγάς τό έφαγε έκεΐ ζεστό έπιστρέφοντας έδειξε τό πιάτο μέ τό οικόσημο στούς άξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Τό θαύμα αύτό πού έγινε άπό τόν Όσιο κατά παραχώρηση τού Κυρίου, σταμάτησε τό μίσος καί τήν άδιάλλακτη μανία τών βασανιστών του. Ή πνευματική καί ήθική άκτινοβολία του έδάμασε τήν θηριωδία τών Τούρκων.

Τό τέλος.

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σέ όλους τούς άγώνες του καί μιά παρηγοριά στήν τραχειά ζωή τών βασανιστηρίων. Κατέφευγε σέ προσευχές, γονυκλισίες, άγρυπνίες καί κοινωνοϋσε κρυφά άπό τούς Τούρκους, τά άχραντα μυστήρια. Ή θεία κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν ή μεγάλη του ξεκούραση καί άνάπαυση. Τελευταία ήμέρα, 27 Μαΐου τού 1730, ειδοποίησε τόν ιερέα καί έκεΐνος τού πήγε τή θεία κοινωνία μέσα σέ ένα μήλο πού τό ειχε κουφώσει. Κοινώνησε έκεΐ στό σταύλο γιά τελευταία φορά. Ή πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, ή δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ό θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στήν αιώνια άγαλλίαση καί μακαριότητα, μόλις πήρε τά Αχραντα Μυστήρια.

Ό ένταφιασμός.

Οι ιερείς καί πρόκριτοι Χριστιανοί τού Προκοπίου μέ άδεια τού Τούρκου πήραν τό σώμα. Μέ συγκίνηση καί δάκρυα μέσα σέ βαθειά κατάνυξη καί εύλάβεια ό μέχρι χθές δούλος καί σκλάβος κηδεύεται άπό Χριστιανούς -Τούρκους - Αρμενίους σάν άφέντης καί δεσπότης. Σήκωσαν στόν ώμο τους τό πολύαθλο έκεΐνο σώμα, μέ θυμιατά καί λαμπάδες, μέ εύλάβεια καί προσοχή, τό όδηγοϋν σέ έναν τάφο στό Χριστιανικό κοιμητήριο, τό έναποθέτουν στή μάνα γή.

Θείο όραμα.

Ό γέροντας ιερέας πού κάθε Σάββατο άκουγε τόν πόνο του καί τά βασανιστήριά του καί τού έδινε, τόν κοινωνούσε τά ’Άχραντα Μυστήρια, είδε στόν ύπνο του τόν Όσιο Ιωάννη τόν Νοέμβριο τού 1733. Τού είπε ό Όσιος πώς τό σώμα του έχει μείνει μέ τή χάρη τού Θεού μέσα στόν τάφο άκέραιο, όλόκληρο, άδιάφθορο, όπως τό έβαλαν στόν τάφο πρίν 3 1/2 χρόνια. Νά τό βγάλουν καί θά είναι μαζί τους ώς εύλογία Θεού στούς αιώνες. Μετά τούς δισταγμούς τού ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ούράνιο φώς φωτίζει τόν τάφο τού Οσίου σάν πύρινος στύλος. Οί Χριστιανοί άνοιξαν τόν τάφο καί ώ τού θαύματος! Τό σώμα τού Όσίου βρέθηκε άκέραιο, άδιάφθορο καί μυρωμένο μέ αύτή τή θεία εύωδία πού συνεχίζει νά έχει μέχρι σήμερα. Μέ πνευματική εύφροσύνη καί εύλάβεια σήκωσαν, πήραν στήν άγκαλιά τους αύτό τό θειο δώρο, τό ιερό λείψανο καί τό μετέφεραν στό Ναό πού άγρυπνούσε ό Όσιος! Άπό τήν ήμέρα έκείνη 258 τώρα χρόνια μπήκε τό ιερό σώμα στή λειτουργική ζωή τής Εκκλησίας τού Χριστού.

Ό Όσμάν Πασάς καίει τό Ιερό Λείψανο.

Σέ μία έσωτερική διαμάχη καί σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου καί Ίμπραήμ τής Αίγύπτου ό άπεσταλμένος Πασάς τού Σουλτάνου, Όσμάν, καίει τό Ιερό Λείψανο γιά νά έκδικηθεϊ τούς Χριστιανούς. Τό ιερό σώμα οί Τούρκοι τό είδαν νά παίρνει κίνηση μέσα στή φωτιά. Έντρομοι έγκαταλείπουν τό άνίερο έργο τους καί φεύγουν. Τήν άλλη ήμέρα μετά τήν άποχώρηση τών Τούρκων οί Χριστιανοί άνασηκώνουν τίς στάχτες καί τά κάρβουνα καί βρήκαν σπεπασμένο όλόκληρο τό ιερό σώμα. Δέν είχε πάθει τίποτε, εύλύγιστο καί μυρωμένο, τού έμεινε μόνο τό μαύρισμα άπό τούς καπνούς καί τό πύρωμα.

Τόν τιμά όλη ή Κεντρική Μ. Άσία (Καππαδοκία).

Όπως είδαμε ό Όσιος έζησε μέ έγκράτεια, άγνότητα, νηστείες, προσευχές, άρετές ξεχασμένες γιά μάς, δόξασε τό Θεό άνάμεσα σέ άλλοδόξους καί άλλοπίστους καί ό Θεός τού άπάντησε δοξάζοντάς τον στόν Ούρανό καί στή γή. Μπροστά στήν Λάρνακα πού είναι τό "Αγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες άνίατες άρρώστιες θεραπεύονται. Όχι μόνο Όρθόδοξοι, άλλά καί Αρμένιοι, Διαμαρτυρόμενοι καί Τοϋρ-κοι αιχμαλωτίζονται άπό τά θαύματά του. Στήν άπόγνωση καί τή δυστυχία τους καταφεύγουν στόν Όσιο. Ή γλώσσα τού Όσιου σιωπά άλλά διαλαλοϋν τά θαύματά του. Κοιμάται τό Ιερό Λείψανο, άλλά κηρύττουν τήν παρουσία του τά θαυμαστά γεγονότα. Γίνεται έκεΐ ένα μεγάλο προσκύνημα πού δεσπόζει στήν κεντρική Καππαδοκία.

1922. Καταστροφή τής Μ. Ασίας.

Ή συμπαιγνία τών Μεγάλων δυνάμεων, τά τρομερά λάθη τών Ελλήνων όπλισαν τούς Σελτζούκους Τούρκους τού Κεμάλ ’Ατατούρκ καί ξεκληρίσθηκε ό Ελληνισμός τής Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οί Έλληνες σέ Βασιλικούς καί άντιβασιλικούς-Βενιζελικούς καί άντιβενιζελικούς καίνε ό ένας τό σπίτι τού άλλου. Τό Μέτωπο καταρρέει. Οί πολιτικοί τής Αθήνας βγάζουν λόγο στά μπαλκόνια ποιός είναι άξιος νά κυβερνήσει! Ό Κεμάλ σφάζει σάν τα άρνιά τά παλληκάρια μας πού τά έχει έγκλωβίσει στόν Σαγγάριο ποταμό 1.500.000! Ένα έκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί καί ά- γνοούμενοι άπό τήν συμφορά...

Μεταφορά τού Ίεροϋ Λειψάνου.

Μέσα στή λαίλαπα τής καταστροφής οί πρόσφυγες πού έχασαν τά πάντα, δύο χρόνια μετά τήν καταστροφή στήν έπίσημη άνταλλαγή τών πληθυσμών Έλ- λάδος-Τουρκίας πήραν τό Ιερό λείψανο, άλλα κειμήλια τής Εκκλησίας καί λιγοστά προσωπικά τους είδη καί ξεκίνησαν τό δρόμο τής ξενιτειάς. Άπό τήν Καισάρεια στή Μερσίνα. Άπό τό λιμάνι τής Μερσίνας μέ τό πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» πού ναυλώθηκε μέ έξοδα τής οικογένειας τού Παπαδοπούλου, άπόγονοί του μένουν στήν Ελευσίνα, μεταφέρεται στή Χαλκίδα. Παραμένει έκεί ένα χρόνο καί τό 1925 έφθασε στό σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος.

Τό 1930 θεμελιώθηκε ό Ναός πού φιλοξενεί σήμερα τό Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε τό 1951. Τό 1962 άπό άπλός προσκυνηματικός Ναός πού ήταν μέ σύμφωνη γνώμη τής Εκκλησίας καί τής Πολιτείας ύπογράφηκε νόμος βάσει τού όποιου λειτουργεί σάν «Ευαγές Ίδρυμα» μέ σκοπούς πού καθορίζονται στή διάταξη λειτουργίας καί διαχείρισης αύτοϋ. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ό ένας γιάδωρεάν φιλοξενία καί ό άλλος μέ άντίτιμο μικρό ύπέρ τών σκοπών τοϋ Ιδρύματος. Άρχισε ή συντήρηση καί λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Όρφανοτροφείων, ένός Γηροκομείου στή Χαλκίδα καί Νέα Άρτάκη, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων γιά 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Τό πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τά Συμβούλια όλων τών Ιδρυμάτων μέ τήν προεδρία σήμερα καί τήν εύθύνη τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ίστιαίας καί Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου καί μέ τήν συνδρομή όλων τών πιστών φέραν εις πέρας τό μεγάλο αύτό πνευματικό καί φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα.

Ό Όσιος Ιωάννης είναι ύπέροχο παράδειγμα γιά τήν «έν Θεφ» ζωή τών άνθρώπων γιατί άποκαλύπτει μέ τά θαύματά του τήν θεία δύναμη καί μάς καθοδηγεί νά γνωρίσουμε ψυχικώς μιά όντως άγια ζωή, εύεργετική γιά τόν άνθρωπο. Δέν είμαστε μόνο γι’ αύτή τή ζωή, άλλά άνήκουμε μάλλον στήν μέλλουσα, τήν αιώνια, τήν ούράνια. Ή ψυχή μας είναι άθάνατη, αιώνια.
Ό Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει μέ τά θαύματά του, στίς ψυχές τών πιστών, Ουράνιο φώς, θεία δύναμη σέ ζήλο καί ένθουσιασμό, θεία δύναμη σέ αύταπάρνηση καί αύτοθυσία, δύναμη τής άτομικής καί κοινωνικής ήθικότητας καί αύτοελέγχου, δύναμη ή όποία ύπερνικά τά δεσμά τής ύλης καί μεταθέτει τά βουνά ιών εμποδίων καί δημιουργεί τίς μεγάλες στή ζωή ατούς χαρακτήρες τών άνθρώπων μεταλλαγές καί άναγεν- νήσεις. Μέ τά θαύματα του Ό "Οσιος, μέ τήν νυχτοήμερη προσπάθεια του όπως άποκαλύπτει, ζεϊ καί κινείται καί βοηθάει τόν άνθρωπο νά άπο- κτήσει τήν έσωτερική έλευθερία, τήν ψυχική, πού μέ τήν άκτινοβολία της ζωογονεί άτομα καί λαούς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο μέ δέος, μέ κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά άπό τό Ιερό του Λείψανο τό μέγα αύτό κειμήλιο τής Όρθοδοξίας. Σέ όλους δίνει τήν ζωογόνο αϋρα τής χάρης πού έλαβε άπό τόν δωρεοδότη Παντοδύναμο Θεό.

Πηγή:Απο το βιβλιο "Βίος και νέα θαύματα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου".
Ιερέως Ιωάννου Βερνέζου.