ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
Παρακλητικός Κανών εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών και Θαυματουργόν Νικόλαον Νο2
Τετ Οκτ 30, 2019 1:40 am
Παρακλητικός Κανών εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών και Θαυματουργόν Νικόλαον Νο2
Ψαλλομένη ἐν ζάλῃ καὶ τρικυμίᾳ θαλάσσης χειμαζόμενου πλοίου καὶ κινδυνεύοντος.
Αἰτήσει μὲν τοῦ Πανοσιοελλογιμωτάτου ἁγίου Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Κυρίου Κύρου Συμεῶν Πελοποννησίου.
Πόνῳ δὲ οἰκτροῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου Μελενδύτου. Ἐν ἔτει Σωτηρίῳ ἀωνθ´. (1859), ἐν τῷ ἁγιωνύμω Ὅρει Ἄθῳ.
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
καὶ τὰ τροπάρια.
Ἦχος δ´. Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς.
Τὸν τῶν Μυρέων ἱεράρχην φανώτατον, καὶ τὸν ἐν ζάλη τρικυμίας προφθάνοντα, Νικόλαον τὸν μέγιστον προστάτην καὶ φρουρόν, πάντες εὐφημήσωμεν πρὸς αὐτὸν ἐκβοῶντες, κόπασον τὸν κλύδωνα, καὶ διάσωσον πλοῖον, μὴ παραβλέψῃς δέησιν ἡμῶν, τῶν σὲ καλούντων δεινῶς κινδυνεύοντας.
Δόξα.
Ὡς κατὰ πάντα μιμητὴς τοῦ Σωτῆρος, καὶ χορηγὸς τῶν δωρεῶν τῶν ἐκεῖθεν, ταῖς πρὸς Θεὸν πρεσβείαις σου προφθάνεις ἀεί, καὶ λυτροῦσαι ἅπαντας, τρικυμίας θαλάσσης, τοὺς πιστῶς καλοῦντάς σε, ὦ Νικόλαε μάκαρ· διὸ βοῶμεν λύτρωσαι ἡμᾶς, τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης καὶ κλύδωνος.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ὡς ὑπέρ ἔννοιαν Θεὸν τετοκυῖα, καὶ ὑπὲρ φύσιν ἐκτελεὶς τὰ τεράστια, καὶ τὰς δυνάμεις πάναγνε Πανύμνητε, τοῖς προσκαλουμένοις σέ, ἐν θαλάσσῃ καὶ χέρσῳ σῴζουσα ἐκ κλύδωνος, τρικυμίας καὶ σάλου, ἀλλὰ καὶ νῦν διάσωσον ἡμᾶς, τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης δεόμεθα.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
καὶ ὁ κανῶν τοῦ Ἁγίου μετὰ τῆς Θεοτόκου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Τῶν σῶν θαυμάτων ἀστραπὰς Νικόλαε, ἐκπέμπων ἅπασι, καὶ δαδούχων μάκαρ, πᾶσαν τὴν ὑφήλιον, καὶ νῦν ἡμῖν ἀπόστειλον, τρικυμίας τὸν σάλον, τὸν ἐνιστάμενον κόπασον, πνιγμονῆς θαλάσσης ῥυόμενος.
Νῦν καταιγίδες χαλεπαὶ ἐφώρμησαν κατὰ τοῦ πλοίου ἡμῶν, καὶ βυθῷ θαλάσσης, αὔτανδρον βυθίζουσιν, ἀλλὰ προφθάσας Ἅγιε, ῥῦσαι τάχος κινδύνου, ὡς πάλαι πλοῖα διέσωσας, ἐκ πνιγμοὺ τρισμάκαρ Νικόλαε.
Μήτηρ Θεοῦ σὺν Νικολάου φθάσατε ἐπικουρίαν ἡμῖν, τῇ νῦν καταιγίδι, τάχος ἀπονέμοντες, βοήθειαν καὶ σώσατε, ἐν βυθῷ ἀπωλείας, καταντλουμένους οἰκτείρατε, καὶ πικροῦ θανάτου λυτρώσατε.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπῶμεν τοῦ βοᾶν τρανώτατα ἐκ κατωδύνου ψυχῆς, μέγιστε προστάτα, ἱερὲ Νικόλαε, μετὰ τῆς Θεομήτορος, ἐξελοῦ ἐκ κινδύνου, τῆς ζάλης ταύτης ὡς ἔσωσας, βυθοῦ καὶ θανάτου σοὺς πρόσφυγας.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Τρικυμίᾳ θαλάσσης καὶ χαλεπῶν κλύδωνι, νῦν περιπεσόντες τὴν σὺν βοήθειαν ὄρεξον, καὶ σάλον κόπασον, ὡς ἀγαθὸς κυβερνήτης, καὶ τὸ πλοῖον λύτρωσαι μάκαρ Νικόλαε.
Καταιγίδες ὑδάτων τρικυμιῶν πέλαγος, νῦν καταλαβοῦσαι τὸ σκάφος καταποντίσαι ἡμᾶς, εἰς βυθὸν σπεύδουσιν, ἀλλ’ ὦ Νικόλαε τάχος, πρόφθασον βοήθησον μὴ ἀπολλύμεθα.
Ἱλαστήριον οὖσα τῆς λογικῆς φύσεως, μόνη Μητροπάρθενε λύτρωσαι κλύδωνος, τοῦ νῦν συνέχοντος, καὶ εἰς βυθὸν ἀπωλείας, νῦν ἡμᾶς καθέλκοντος τῇ προστασίᾳ σου.
Θεοτοκίον.
Σὺν σοφῷ Νικολάῳ ὦ Μαριὰμ Δέσποινα, σάλον τῆς θαλάσσης πρᾴϋνον νῦν καὶ διάσωσον, πλοῖον ποντώσεως, ὅπως σωθέντες ὑμνῶμεν, τὸ ἄμετρον ἔλεος τῆς δυναστείας σου.
Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνου θαλάσσης τὸν πλοῦν ἡμῶν ἱεράρχα, καὶ κατεύνασον τὴν ζάλην καὶ σάλον, ὡς ἕτοιμος βοηθὸς ἐν ἀνάγκαις.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Προστάτης θερμός, καὶ μέγιστος ὑπέρμαχος, μεσίτης στεῤῥὸς πρὸς Θεὸν ἀνεπαίσχυντος, σὺ ὑπάρχεις Ἅγιε, πάντων τῶν ἐπικαλουμένων σε, διὸ σῶσον πλοῖον ἐκ τοῦ κλύδωνος, προφθάσας νῦν μέγιστε Νικόλαε.
ᾨδὴ δ΄. Σύ μου ἰσχύς.
Δεῦτε θερμῶς τῷ Νικολάῳ προσπέσωμεν, ἐν πελάγει, σάλου κινδυνεύοντες, καὶ πρὸς αὐτὸν δάκρυσι θερμοῖς, κράξωμεν βοῶντες, σῶσον ἡμᾶς κινδυνεύοντας, πνιγμονῆς τοῦ σκάφους, ὡς προστάτης καὶ ῥύστης, ἵνα πόθῳ σὲ μάκαρ γεραίρομεν.
Ὅλῃ ψυχῇ, σὲ τὸν θερμὸν ἀντιλήπτορα, δυσωποῦμεν, μέγιστε Νικόλαε, πρόφθασον λύτρωσαι νῦν ἡμᾶς, κλύδωνος θαλάσσης, καὶ σῶσον τοὺς κινδυνεύοντας, ὡς ἔσωσας τὸ πάλαι, χαλαιποῦ ναυαγίου, τοὺς ὁμοίως ἡμῖν κινδυνεύοντας.
Πρὸς Σὲ ἁγνή, μετὰ Θεὸν καταφεύγομεν, ὁλοψύχως, σὲ καθικετεύοντες ὑπὸ σφοδροῦ λαίλαπος δεινοῦ, φερόμενοι βία ὁλοσχερῶς κινδυνεύοντες διὸ πρὸς σὲ βοῶμεν, σὺν σοφῷ Νικολάῳ, ναυαγίου πικροῦ ἡμᾶς σώσατε.
Θεοτοκίον.
Πῶς σου ἁγνή, τὴν θείαν δόξαν θεάσομαι; πῶς εἰκόνα, θείαν σου ἀσπάσομαι; φευκτὸς ὑπάρχων καὶ ἐναγής, ἀλλὰ δέομαί σου, τῆς κατεχούσης ἀνάγκης με, καὶ σάλου τρικυμίας, νῦν προφθάσασα σῶσον, Νικολάου τοῦ θείου ἐντεύξεσιν.
ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τι μὲ ἀπώσω.
Μέγα ὄντως τὸ κλέος, μέγα τὸ ἀξίωμα τὸ σὸν Νικόλαε, πανταχοῦ γὰρ πᾶσι, τοῖς πιστῶς σὲ καλοῦσι τὸ ὄνομα, ἐν ὑγρᾷ καὶ χέρσῳ σῴζεις κινδύνων καὶ θανάτου, διὸ πόθῳ καὶ πίστει τιμῶμέν σε.
Ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ, σοῦ τὸ θεῖον ὄνομα ἐπικαλούμεθα, ἐν παντὶ οὖν τόπῳ, καὶ θαλάσσῃ Νικόλαε φύλαττε, ἐκ παντὸς κινδύνου, καὶ ἐπηρείας ἐναντίας, τοὺς τιμῶντας τὴν θείαν εἰκόνα σου.
Στερεὰς καὶ θαλάσσης, τοὺς κινδύνους σκεδάζεις Δέσποινα, ἅμα Νικολάῳ, σῷ θεράποντι πλοῖα ποντούμενα, διασώζεις ὅθεν, καὶ νῦν ἡμᾶς τῆς καταιγίδος, σὺν τῷ πλοίῳ διάσωσον τάχιστα.
Θεοτοκίον.
Ἱλασμὸς ἡμῖν κόρη, καὶ πταισμάτων λύτρωσις καὶ μέγα ἔλεος, ἀνεδείχθη πᾶσιν, ὁ Υἱὸς καὶ Θεός σου τοῖς πίστει σε, ἐπικαλουμένοις, διὸ ἐκ ζάλης θαλαττίου, ἡμᾶς σῶσον ὡς πάντα ἰσχύουσα.
ᾨδὴ ς´. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Προστάτην σε, ἱερὸν καὶ πρόμαχον, καὶ φρουρὸν ἐν πολυτρόποις κινδύνοις, θαυματουργέ, ὦ Νικόλαε μάκαρ, ἔχομεν πάντας διό σου δεόμεθα, κατεύνασον τὴν ταραχήν, καὶ λιμένα πρὸς εὔδιον ἴθυνον.
Κηρύττει σου, γῆ καὶ θάλασσα μάκαρ, τῶν θαυμάτων σου τὰ πλήθη ἃ πάλαι, καὶ νῦν τελεῖς καθεκάστην τοῖς πᾶσι, τοῖς προσκαλοῦσι τὸ θεῖόν σου ὄνομα, διάσωσον οὖν καὶ ἡμᾶς, ἐκ βυθοῦ ἀπωλείας Νικόλαε.
Ἐκύκλωσε, καταιγὶς ἡμῶν πλοῖον, καὶ κλυδώνιον θαλάσσης Παρθένε, ἀγριωπῶς, τῶν ἀνέμων ἡ βία, ἀλλὰ τῷ σῷ παναγίῳ ὀνόματι, καὶ κλήσει θεράποντας τοῦ σοῦ, Νικολάου ἡμᾶς διασώσατε.
Θεοτοκίον.
Ὅ ἔμψυχος, τοῦ Χριστοῦ παράδεισος, ἡ Ἐδὲμ ἡ τοῦ Ἀδὰμ τοῦ δευτέρου, ὁ φλογερὸς καὶ πυρίμορφος θρόνος, ὁ ὑψηλὸς οὐρανὸς Μητροπάρθενε, διάσωσον τῆς φοβερᾶς, τρικυμίας ἡμᾶς κινδυνεύοντας.
Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων τοὺς σοὺς ἱκέτας, ὦ Νικόλαε θεράπων Κυρίου, καὶ παντοίας ἐπιφορὰς τοὺς τιμῶντάς σε, ὡς ἕτοιμος βοηθὸς ἐν ἀνάγκαις.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν χριστιανῶν.
Προστασία τῶν σῶν ἱκετῶν ἀνεπαίσχυντε, μεσιτεία πρὸς Θεὸν καὶ ὀξεῖα ἀντίληψις, μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν προσφυγών σου φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς συμπαθής, καὶ ἐξελοῦ ἡμᾶς δεινῆς, ποντώσεως τρικυμίας χαλεπῆς, τάχυνον ἐν ἀνάγκαις, βοήθησον ἐν κινδύνοις, ὁ προστατεύων ἐν δεινοῖς ἱερότατε Νικόλαε.
Προκείμενον
Οἱ Ἱερεῖς σου Κύριε ἐνδύσονται δικαιοσύνην, καὶ οἱ Ὅσιοι σοῦ ἀγαλλιάσονται.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.
Εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον. (Κεφ. ΙΔ´. 23 - 34)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ὄρος προσεύξασθαι· ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἧν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἧν βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἧν γὰρ ἐνάντιος ὁ ἄνεμος. Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτός, ἦλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς περιπάτων ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατούντα, ἐταράχθησαν λέγοντες, ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. Εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε. Ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος, εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρὸς σὲ ἐλθεὶν ἐπὶ τὰ ὕδατα. Ὁ δὲ εἶπεν· ἐλθέ. Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος, περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα, ἐλθεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρόν, ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι, ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσόν με. Εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτεῖνας τὴν χεῖρα, ἐπελάβετο αὐτοῦ, καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τὶ ἐδίστασας; Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον, ἐπετίμησε τοῖς ἀνέμοις, καὶ τῇ θαλάσσῃ, καὶ ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη. Καὶ ἐθαύμασαν οἱ ἄνθρωποι λέγοντες· ποταπός ἐστιν οὗτος, ὅτι καὶ οἱ ἄνεμοι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν αὐτῷ; Καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον, καὶ προσωρμίσθησαν εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.
Δόξα
Ταῖς τοῦ Ἱεράρχου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στιχ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἱεράρχα μέγιστε, καὶ λειτουργὲ τοῦ Κυρίου, θαυμαστὲ Νικόλαε, τῶν πιστῶν τὸ καύχημα, καὶ ἐντρύφημα, ἱερέων δόξα, μοναζόντων ἐγκαλλώπισμα, δικαίων πρόμαχε, καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ διάσωσμα, κινδύνου ἡμᾶς λύτρωσαι, τοὺς προσκαλουμένους σὸν ὄνομα, ζάλης τε καὶ τρικυμίας, δαιμόνων ἐπιθέσεως δεινῆς, καὶ σωτηρίας ἀξίωσον, τοὺς παρακαλοῦντάς σε.
ᾨδὴ ζ´. Παῖδες ἑβραίων ἐν καμίνῳ.
Σκέπη τῇ σῇ καὶ προστασίᾳ, καταφεύγομεν Νικόλαε τρισμάκαρ, τρικυμίας δεινῆς δεόμεθα ῥυσθῆναι, προφθάσας οὖν διάσωσον, ποντώσεως τὸ πλοῖον.
Ἵνα σε πόθῳ ἀνυμνοῦμεν, καὶ γεραίρομεν Νικόλαε τρισμάκαρ, τρυκυμίας δεινῆς, διάσωσον τὸ πλοῖον, καὶ ἐκ θανάτου λύτρωσαι, τοὺς πιστῶς σὲ προσκαλοῦντας.
Ὅλην ψυχῆς ἡμῶν ἐλπίδα, ἀνεθέμεθα πρὸς σὲ τὴν Θεοτόκον, ἅμα θείῳ ἡμῶν προστάτῃ Νικολάῳ, προφθάσαντες οὖν ῥύσατε, πνιγμονῆς ἡμῶν τὸ πλοῖον.
Θεοτοκίον.
Θεοτόκε Παρθένε ἡ τεκοῦσα, τὸν Σωτῆρα Χριστὸν διάσωσον σοὺς δούλους, ζάλης κλύδωνος θαλάσσης, νῦν φερομένης, καὶ εἰς λιμένα εὔδιον, ἡμᾶς εὔθυνον ἐν τάχει.
ᾨδὴ η΄. Τῶν ἐν ὄρει ἁγίῳ.
Νῦν τὰ ἄνω βασίλεια τρισμάκαρ, σὺν Ἀγγέλοις οἰκεῖς τὸν πάντων κτίστην, Θεὸν ὑμνῶν καὶ σῴζων τοὺς καλοῦντας, σάλου καὶ ζάλης Νικόλαε πάντας, ὡς εὐμενὴς προστάτης.
Ἐντρυφῶντες θαυμάτων σου τὰ πλήθη, ἅπερ βρύει ὁ θεῖος χαρακτήρ σου, εὐχαριστίοις ὕμνοις σε γεραίρομεν, ζάλης λυτρωθέντες, Νικόλαε παμμάκαρ.
Εὐλογοῦμεν Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἐκ παντοίων δεινῶν ἐπερχομένων, Θεοτόκε σὺν θείῳ Νικολάῳ, καὶ τρικυμίας ζάλης καὶ ποντώσεως, ῥύσατε τοὺς μέλποντας, καὶ ὑμνολογοῦντας, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Ἀνωτέραν ἁπάντων ποιημάτων, ὁ τῶν πάντων Θεός τε καὶ Δεσπότης, σὲ ὡς αὐτοῦ Μητέρα σεμνὴ ἔδειξεν, ὅθεν διασῴζεις, πλοῖα ἀπὸ ζάλης, προσφύγων σου Παρθένε.
ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.
Λαμπρὸς καὶ παμφαής σου ὁ χαρακτήρ, τῆς εἰκόνος Νικόλαε μέγιστε, πέλει καὶ γάρ, Κύριον δοξάσας ὡς ἀληθῶς, αὐτὸς σὲ ἀντεδόξασε, χάριν δεδωκώς σοι, σῴζειν πικράς, θαλάσσης τρικυμίας, τοῖς πόθῳ σὲ καλοῦσι, καὶ αἰτουμένοις σὴν ἀντίληψιν.
Παράσχου τοῖς τιμῶσί σε εὐλαβῶς, παμμακάριστε μάκαρ Νικόλαε, λύσιν παθῶν, καὶ πταισμάτων ἄφεσιν ταῖς λιταῖς, καὶ τρικυμίας λύτρωσαι, θαλάσσης πνιγμού τε τοῦ χαλεποῦ, ὅπως σε κατὰ χρέος, δοξάζομεν ἀπαύστως, τὸν ἐπαξίως σε δοξάσαντα.
Οὔκ ἐστιν ὅστις πέφευγε πρὸς τὴν σήν, προστασίαν Νικόλαε πώποτε, καὶ οὗ τῆς σῆς, ἀπήλαυσε τάχιστα ἀρωγῆς, διὸ καὶ νῦν διάσωσον, πλοῖον χειμαζόμενον ἐκ βυθοῦ, θαλάσσης κυμαινούσης, ὅπως σὲ ἐπαξίως, τὴν σὴν ἀντίληψιν γεραίρομεν.
Θεοτοκίον.
Φωνὰς τῶν ἱκετῶν σου ὡς ἀγαθή, μὴ παρίδῃς πανάμωμε Δέσποινα ἀλλ’ εὐμενῶς, πρόσδεξαι καὶ λύτρωσαι ἐκ δεινῆς, τὸ πλοῖον τρικυμίας νῦν, καὶ τοῦ ναυαγίου τοῦ χαλεποῦ, καὶ ἴθυνον πρὸς ὅρμον, λιμένος σωτηρίου, ὅπως ἀεὶ σὲ μακαρίζομεν.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα μεγαλυνάρια,
Σκέπε φρουρεῖ φύλαττε ἱερέ, Νικόλαε μάκαρ, τοὺς καλοῦντάς σε εὐλαβῶς· καὶ ῥῦσαι κινδύνου, καὶ πνιγμονῆς τὸ πλοῖον, ποντούμενον ἐκ ζάλης, προφθάσας τάχιστα.
Ἔχων παῤῥησίαν πρὸς τὸν Θεόν, τῶν σοι προστρεχόντων, τὰ αἰτήματα ἐκπληροίς· τὰ πρὸς σωτηρίαν, διὸ χειμαζόμενους, διάσωσον κινδύνου μάκαρ Νικόλαε.
Μέγιστος ὑπάρχεις ἡμῶν φρουρός, φύλαξ καὶ προστάτης, ἀντιλήπτωρ καὶ βοηθός, σώστης τρικυμίας, Νικόλαε τρισμάκαρ, διό σε κατὰ χρέος ὕμνοις γεραίρομεν.
Ταῖς θεοφεγγέσι μαρμαρυγαῖς, ἐκλελαμπρυσμένος, καὶ θαυμάτων ταῖς ἀστραπαῖς, πάντας καταυγάζων, Νικόλαε παμμάκαρ, σῶσον ἡμᾶς κινδύνου, ζάλης καὶ κλύδωνος.
Ὡς νειλῷα ῥεῖθρα οὕτω τὰ σά, πλήθη τῶν θαυμάτων τοὺς προστρέχοντας εὐλαβῶς, θείῳ σοῦ τεμένει, ποτίζουσιν ἀφθόνως, καὶ σῴζεις ναυαγίου πλοῖα Νικόλαε.
Δέχου τὰς αἰτήσεις Παμβασιλεῦ, τοῦ θεράποντός σου, Νικολάου τοῦ θαυμαστοῦ, καὶ ἡμᾶς κινδύνου, θαλάσσης καὶ τὸ πλοῖον, διάσωσον ἐν τάχει, πικρὰς ποντώσεως
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς
Ἦχος β΄. Πάντων προστατεύεις.
Πάντες οἱ ἐν ζάλαις χαλεπαῖς, καὶ κινδύνοις ἄλλοις παντοίοις, δεινῶς θλιβόμενοι, ἔνθα τὰ θαυμάσια, τοῦ ἱεράρχου πατρός, Νικολάου ἐκβλύζουσιν, ὡς ῥεῖθρα νειλῷα, σπεύδοντες προφθάσωμεν γονυκλιτῶς ἐν κλαυθμῷ, ῥῦσαι ἐκ κινδύνων βοῶντες, ζάλης τρικυμίας θαλάσσης, καὶ πνιγμοῦ τὸ πλοῖον καὶ τοὺς δούλους σου.
Θεοτοκίον.
Πάντας ἡμᾶς οἴκτειρον ἁγνή, τοὺς προσκαλουμένους σὲ πόθῳ, καὶ αἰτουμένους θερμῶς, καὶ τὴν σὴν ἀντίληψιν ἐπιζητοῦντας πιστῶς, καὶ τὴν ζάλην κατεύνασον, θαλάσσης καὶ σάλου, πάντας καὶ διάσωσον ἐκ ναυαγίου πικροῦ, ῥύσαι πνιγμονῆς καὶ κινδύνου, πλοῖον καὶ ἡμᾶς Παναγία, σὲ γὰρ μόνην πρόμαχον κεκτήμεθα
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Ψαλλομένη ἐν ζάλῃ καὶ τρικυμίᾳ θαλάσσης χειμαζόμενου πλοίου καὶ κινδυνεύοντος.
Αἰτήσει μὲν τοῦ Πανοσιοελλογιμωτάτου ἁγίου Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Κυρίου Κύρου Συμεῶν Πελοποννησίου.
Πόνῳ δὲ οἰκτροῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου Μελενδύτου. Ἐν ἔτει Σωτηρίῳ ἀωνθ´. (1859), ἐν τῷ ἁγιωνύμω Ὅρει Ἄθῳ.
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
καὶ τὰ τροπάρια.
Ἦχος δ´. Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς.
Τὸν τῶν Μυρέων ἱεράρχην φανώτατον, καὶ τὸν ἐν ζάλη τρικυμίας προφθάνοντα, Νικόλαον τὸν μέγιστον προστάτην καὶ φρουρόν, πάντες εὐφημήσωμεν πρὸς αὐτὸν ἐκβοῶντες, κόπασον τὸν κλύδωνα, καὶ διάσωσον πλοῖον, μὴ παραβλέψῃς δέησιν ἡμῶν, τῶν σὲ καλούντων δεινῶς κινδυνεύοντας.
Δόξα.
Ὡς κατὰ πάντα μιμητὴς τοῦ Σωτῆρος, καὶ χορηγὸς τῶν δωρεῶν τῶν ἐκεῖθεν, ταῖς πρὸς Θεὸν πρεσβείαις σου προφθάνεις ἀεί, καὶ λυτροῦσαι ἅπαντας, τρικυμίας θαλάσσης, τοὺς πιστῶς καλοῦντάς σε, ὦ Νικόλαε μάκαρ· διὸ βοῶμεν λύτρωσαι ἡμᾶς, τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης καὶ κλύδωνος.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ὡς ὑπέρ ἔννοιαν Θεὸν τετοκυῖα, καὶ ὑπὲρ φύσιν ἐκτελεὶς τὰ τεράστια, καὶ τὰς δυνάμεις πάναγνε Πανύμνητε, τοῖς προσκαλουμένοις σέ, ἐν θαλάσσῃ καὶ χέρσῳ σῴζουσα ἐκ κλύδωνος, τρικυμίας καὶ σάλου, ἀλλὰ καὶ νῦν διάσωσον ἡμᾶς, τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης δεόμεθα.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
καὶ ὁ κανῶν τοῦ Ἁγίου μετὰ τῆς Θεοτόκου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Τῶν σῶν θαυμάτων ἀστραπὰς Νικόλαε, ἐκπέμπων ἅπασι, καὶ δαδούχων μάκαρ, πᾶσαν τὴν ὑφήλιον, καὶ νῦν ἡμῖν ἀπόστειλον, τρικυμίας τὸν σάλον, τὸν ἐνιστάμενον κόπασον, πνιγμονῆς θαλάσσης ῥυόμενος.
Νῦν καταιγίδες χαλεπαὶ ἐφώρμησαν κατὰ τοῦ πλοίου ἡμῶν, καὶ βυθῷ θαλάσσης, αὔτανδρον βυθίζουσιν, ἀλλὰ προφθάσας Ἅγιε, ῥῦσαι τάχος κινδύνου, ὡς πάλαι πλοῖα διέσωσας, ἐκ πνιγμοὺ τρισμάκαρ Νικόλαε.
Μήτηρ Θεοῦ σὺν Νικολάου φθάσατε ἐπικουρίαν ἡμῖν, τῇ νῦν καταιγίδι, τάχος ἀπονέμοντες, βοήθειαν καὶ σώσατε, ἐν βυθῷ ἀπωλείας, καταντλουμένους οἰκτείρατε, καὶ πικροῦ θανάτου λυτρώσατε.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπῶμεν τοῦ βοᾶν τρανώτατα ἐκ κατωδύνου ψυχῆς, μέγιστε προστάτα, ἱερὲ Νικόλαε, μετὰ τῆς Θεομήτορος, ἐξελοῦ ἐκ κινδύνου, τῆς ζάλης ταύτης ὡς ἔσωσας, βυθοῦ καὶ θανάτου σοὺς πρόσφυγας.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Τρικυμίᾳ θαλάσσης καὶ χαλεπῶν κλύδωνι, νῦν περιπεσόντες τὴν σὺν βοήθειαν ὄρεξον, καὶ σάλον κόπασον, ὡς ἀγαθὸς κυβερνήτης, καὶ τὸ πλοῖον λύτρωσαι μάκαρ Νικόλαε.
Καταιγίδες ὑδάτων τρικυμιῶν πέλαγος, νῦν καταλαβοῦσαι τὸ σκάφος καταποντίσαι ἡμᾶς, εἰς βυθὸν σπεύδουσιν, ἀλλ’ ὦ Νικόλαε τάχος, πρόφθασον βοήθησον μὴ ἀπολλύμεθα.
Ἱλαστήριον οὖσα τῆς λογικῆς φύσεως, μόνη Μητροπάρθενε λύτρωσαι κλύδωνος, τοῦ νῦν συνέχοντος, καὶ εἰς βυθὸν ἀπωλείας, νῦν ἡμᾶς καθέλκοντος τῇ προστασίᾳ σου.
Θεοτοκίον.
Σὺν σοφῷ Νικολάῳ ὦ Μαριὰμ Δέσποινα, σάλον τῆς θαλάσσης πρᾴϋνον νῦν καὶ διάσωσον, πλοῖον ποντώσεως, ὅπως σωθέντες ὑμνῶμεν, τὸ ἄμετρον ἔλεος τῆς δυναστείας σου.
Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνου θαλάσσης τὸν πλοῦν ἡμῶν ἱεράρχα, καὶ κατεύνασον τὴν ζάλην καὶ σάλον, ὡς ἕτοιμος βοηθὸς ἐν ἀνάγκαις.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Προστάτης θερμός, καὶ μέγιστος ὑπέρμαχος, μεσίτης στεῤῥὸς πρὸς Θεὸν ἀνεπαίσχυντος, σὺ ὑπάρχεις Ἅγιε, πάντων τῶν ἐπικαλουμένων σε, διὸ σῶσον πλοῖον ἐκ τοῦ κλύδωνος, προφθάσας νῦν μέγιστε Νικόλαε.
ᾨδὴ δ΄. Σύ μου ἰσχύς.
Δεῦτε θερμῶς τῷ Νικολάῳ προσπέσωμεν, ἐν πελάγει, σάλου κινδυνεύοντες, καὶ πρὸς αὐτὸν δάκρυσι θερμοῖς, κράξωμεν βοῶντες, σῶσον ἡμᾶς κινδυνεύοντας, πνιγμονῆς τοῦ σκάφους, ὡς προστάτης καὶ ῥύστης, ἵνα πόθῳ σὲ μάκαρ γεραίρομεν.
Ὅλῃ ψυχῇ, σὲ τὸν θερμὸν ἀντιλήπτορα, δυσωποῦμεν, μέγιστε Νικόλαε, πρόφθασον λύτρωσαι νῦν ἡμᾶς, κλύδωνος θαλάσσης, καὶ σῶσον τοὺς κινδυνεύοντας, ὡς ἔσωσας τὸ πάλαι, χαλαιποῦ ναυαγίου, τοὺς ὁμοίως ἡμῖν κινδυνεύοντας.
Πρὸς Σὲ ἁγνή, μετὰ Θεὸν καταφεύγομεν, ὁλοψύχως, σὲ καθικετεύοντες ὑπὸ σφοδροῦ λαίλαπος δεινοῦ, φερόμενοι βία ὁλοσχερῶς κινδυνεύοντες διὸ πρὸς σὲ βοῶμεν, σὺν σοφῷ Νικολάῳ, ναυαγίου πικροῦ ἡμᾶς σώσατε.
Θεοτοκίον.
Πῶς σου ἁγνή, τὴν θείαν δόξαν θεάσομαι; πῶς εἰκόνα, θείαν σου ἀσπάσομαι; φευκτὸς ὑπάρχων καὶ ἐναγής, ἀλλὰ δέομαί σου, τῆς κατεχούσης ἀνάγκης με, καὶ σάλου τρικυμίας, νῦν προφθάσασα σῶσον, Νικολάου τοῦ θείου ἐντεύξεσιν.
ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τι μὲ ἀπώσω.
Μέγα ὄντως τὸ κλέος, μέγα τὸ ἀξίωμα τὸ σὸν Νικόλαε, πανταχοῦ γὰρ πᾶσι, τοῖς πιστῶς σὲ καλοῦσι τὸ ὄνομα, ἐν ὑγρᾷ καὶ χέρσῳ σῴζεις κινδύνων καὶ θανάτου, διὸ πόθῳ καὶ πίστει τιμῶμέν σε.
Ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ, σοῦ τὸ θεῖον ὄνομα ἐπικαλούμεθα, ἐν παντὶ οὖν τόπῳ, καὶ θαλάσσῃ Νικόλαε φύλαττε, ἐκ παντὸς κινδύνου, καὶ ἐπηρείας ἐναντίας, τοὺς τιμῶντας τὴν θείαν εἰκόνα σου.
Στερεὰς καὶ θαλάσσης, τοὺς κινδύνους σκεδάζεις Δέσποινα, ἅμα Νικολάῳ, σῷ θεράποντι πλοῖα ποντούμενα, διασώζεις ὅθεν, καὶ νῦν ἡμᾶς τῆς καταιγίδος, σὺν τῷ πλοίῳ διάσωσον τάχιστα.
Θεοτοκίον.
Ἱλασμὸς ἡμῖν κόρη, καὶ πταισμάτων λύτρωσις καὶ μέγα ἔλεος, ἀνεδείχθη πᾶσιν, ὁ Υἱὸς καὶ Θεός σου τοῖς πίστει σε, ἐπικαλουμένοις, διὸ ἐκ ζάλης θαλαττίου, ἡμᾶς σῶσον ὡς πάντα ἰσχύουσα.
ᾨδὴ ς´. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Προστάτην σε, ἱερὸν καὶ πρόμαχον, καὶ φρουρὸν ἐν πολυτρόποις κινδύνοις, θαυματουργέ, ὦ Νικόλαε μάκαρ, ἔχομεν πάντας διό σου δεόμεθα, κατεύνασον τὴν ταραχήν, καὶ λιμένα πρὸς εὔδιον ἴθυνον.
Κηρύττει σου, γῆ καὶ θάλασσα μάκαρ, τῶν θαυμάτων σου τὰ πλήθη ἃ πάλαι, καὶ νῦν τελεῖς καθεκάστην τοῖς πᾶσι, τοῖς προσκαλοῦσι τὸ θεῖόν σου ὄνομα, διάσωσον οὖν καὶ ἡμᾶς, ἐκ βυθοῦ ἀπωλείας Νικόλαε.
Ἐκύκλωσε, καταιγὶς ἡμῶν πλοῖον, καὶ κλυδώνιον θαλάσσης Παρθένε, ἀγριωπῶς, τῶν ἀνέμων ἡ βία, ἀλλὰ τῷ σῷ παναγίῳ ὀνόματι, καὶ κλήσει θεράποντας τοῦ σοῦ, Νικολάου ἡμᾶς διασώσατε.
Θεοτοκίον.
Ὅ ἔμψυχος, τοῦ Χριστοῦ παράδεισος, ἡ Ἐδὲμ ἡ τοῦ Ἀδὰμ τοῦ δευτέρου, ὁ φλογερὸς καὶ πυρίμορφος θρόνος, ὁ ὑψηλὸς οὐρανὸς Μητροπάρθενε, διάσωσον τῆς φοβερᾶς, τρικυμίας ἡμᾶς κινδυνεύοντας.
Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων τοὺς σοὺς ἱκέτας, ὦ Νικόλαε θεράπων Κυρίου, καὶ παντοίας ἐπιφορὰς τοὺς τιμῶντάς σε, ὡς ἕτοιμος βοηθὸς ἐν ἀνάγκαις.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν χριστιανῶν.
Προστασία τῶν σῶν ἱκετῶν ἀνεπαίσχυντε, μεσιτεία πρὸς Θεὸν καὶ ὀξεῖα ἀντίληψις, μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν προσφυγών σου φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς συμπαθής, καὶ ἐξελοῦ ἡμᾶς δεινῆς, ποντώσεως τρικυμίας χαλεπῆς, τάχυνον ἐν ἀνάγκαις, βοήθησον ἐν κινδύνοις, ὁ προστατεύων ἐν δεινοῖς ἱερότατε Νικόλαε.
Προκείμενον
Οἱ Ἱερεῖς σου Κύριε ἐνδύσονται δικαιοσύνην, καὶ οἱ Ὅσιοι σοῦ ἀγαλλιάσονται.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.
Εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον. (Κεφ. ΙΔ´. 23 - 34)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ὄρος προσεύξασθαι· ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἧν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἧν βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἧν γὰρ ἐνάντιος ὁ ἄνεμος. Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτός, ἦλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς περιπάτων ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατούντα, ἐταράχθησαν λέγοντες, ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. Εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε. Ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος, εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρὸς σὲ ἐλθεὶν ἐπὶ τὰ ὕδατα. Ὁ δὲ εἶπεν· ἐλθέ. Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος, περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα, ἐλθεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρόν, ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι, ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσόν με. Εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτεῖνας τὴν χεῖρα, ἐπελάβετο αὐτοῦ, καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τὶ ἐδίστασας; Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον, ἐπετίμησε τοῖς ἀνέμοις, καὶ τῇ θαλάσσῃ, καὶ ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη. Καὶ ἐθαύμασαν οἱ ἄνθρωποι λέγοντες· ποταπός ἐστιν οὗτος, ὅτι καὶ οἱ ἄνεμοι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν αὐτῷ; Καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον, καὶ προσωρμίσθησαν εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.
Δόξα
Ταῖς τοῦ Ἱεράρχου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στιχ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἱεράρχα μέγιστε, καὶ λειτουργὲ τοῦ Κυρίου, θαυμαστὲ Νικόλαε, τῶν πιστῶν τὸ καύχημα, καὶ ἐντρύφημα, ἱερέων δόξα, μοναζόντων ἐγκαλλώπισμα, δικαίων πρόμαχε, καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ διάσωσμα, κινδύνου ἡμᾶς λύτρωσαι, τοὺς προσκαλουμένους σὸν ὄνομα, ζάλης τε καὶ τρικυμίας, δαιμόνων ἐπιθέσεως δεινῆς, καὶ σωτηρίας ἀξίωσον, τοὺς παρακαλοῦντάς σε.
ᾨδὴ ζ´. Παῖδες ἑβραίων ἐν καμίνῳ.
Σκέπη τῇ σῇ καὶ προστασίᾳ, καταφεύγομεν Νικόλαε τρισμάκαρ, τρικυμίας δεινῆς δεόμεθα ῥυσθῆναι, προφθάσας οὖν διάσωσον, ποντώσεως τὸ πλοῖον.
Ἵνα σε πόθῳ ἀνυμνοῦμεν, καὶ γεραίρομεν Νικόλαε τρισμάκαρ, τρυκυμίας δεινῆς, διάσωσον τὸ πλοῖον, καὶ ἐκ θανάτου λύτρωσαι, τοὺς πιστῶς σὲ προσκαλοῦντας.
Ὅλην ψυχῆς ἡμῶν ἐλπίδα, ἀνεθέμεθα πρὸς σὲ τὴν Θεοτόκον, ἅμα θείῳ ἡμῶν προστάτῃ Νικολάῳ, προφθάσαντες οὖν ῥύσατε, πνιγμονῆς ἡμῶν τὸ πλοῖον.
Θεοτοκίον.
Θεοτόκε Παρθένε ἡ τεκοῦσα, τὸν Σωτῆρα Χριστὸν διάσωσον σοὺς δούλους, ζάλης κλύδωνος θαλάσσης, νῦν φερομένης, καὶ εἰς λιμένα εὔδιον, ἡμᾶς εὔθυνον ἐν τάχει.
ᾨδὴ η΄. Τῶν ἐν ὄρει ἁγίῳ.
Νῦν τὰ ἄνω βασίλεια τρισμάκαρ, σὺν Ἀγγέλοις οἰκεῖς τὸν πάντων κτίστην, Θεὸν ὑμνῶν καὶ σῴζων τοὺς καλοῦντας, σάλου καὶ ζάλης Νικόλαε πάντας, ὡς εὐμενὴς προστάτης.
Ἐντρυφῶντες θαυμάτων σου τὰ πλήθη, ἅπερ βρύει ὁ θεῖος χαρακτήρ σου, εὐχαριστίοις ὕμνοις σε γεραίρομεν, ζάλης λυτρωθέντες, Νικόλαε παμμάκαρ.
Εὐλογοῦμεν Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἐκ παντοίων δεινῶν ἐπερχομένων, Θεοτόκε σὺν θείῳ Νικολάῳ, καὶ τρικυμίας ζάλης καὶ ποντώσεως, ῥύσατε τοὺς μέλποντας, καὶ ὑμνολογοῦντας, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Ἀνωτέραν ἁπάντων ποιημάτων, ὁ τῶν πάντων Θεός τε καὶ Δεσπότης, σὲ ὡς αὐτοῦ Μητέρα σεμνὴ ἔδειξεν, ὅθεν διασῴζεις, πλοῖα ἀπὸ ζάλης, προσφύγων σου Παρθένε.
ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.
Λαμπρὸς καὶ παμφαής σου ὁ χαρακτήρ, τῆς εἰκόνος Νικόλαε μέγιστε, πέλει καὶ γάρ, Κύριον δοξάσας ὡς ἀληθῶς, αὐτὸς σὲ ἀντεδόξασε, χάριν δεδωκώς σοι, σῴζειν πικράς, θαλάσσης τρικυμίας, τοῖς πόθῳ σὲ καλοῦσι, καὶ αἰτουμένοις σὴν ἀντίληψιν.
Παράσχου τοῖς τιμῶσί σε εὐλαβῶς, παμμακάριστε μάκαρ Νικόλαε, λύσιν παθῶν, καὶ πταισμάτων ἄφεσιν ταῖς λιταῖς, καὶ τρικυμίας λύτρωσαι, θαλάσσης πνιγμού τε τοῦ χαλεποῦ, ὅπως σε κατὰ χρέος, δοξάζομεν ἀπαύστως, τὸν ἐπαξίως σε δοξάσαντα.
Οὔκ ἐστιν ὅστις πέφευγε πρὸς τὴν σήν, προστασίαν Νικόλαε πώποτε, καὶ οὗ τῆς σῆς, ἀπήλαυσε τάχιστα ἀρωγῆς, διὸ καὶ νῦν διάσωσον, πλοῖον χειμαζόμενον ἐκ βυθοῦ, θαλάσσης κυμαινούσης, ὅπως σὲ ἐπαξίως, τὴν σὴν ἀντίληψιν γεραίρομεν.
Θεοτοκίον.
Φωνὰς τῶν ἱκετῶν σου ὡς ἀγαθή, μὴ παρίδῃς πανάμωμε Δέσποινα ἀλλ’ εὐμενῶς, πρόσδεξαι καὶ λύτρωσαι ἐκ δεινῆς, τὸ πλοῖον τρικυμίας νῦν, καὶ τοῦ ναυαγίου τοῦ χαλεποῦ, καὶ ἴθυνον πρὸς ὅρμον, λιμένος σωτηρίου, ὅπως ἀεὶ σὲ μακαρίζομεν.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα μεγαλυνάρια,
Σκέπε φρουρεῖ φύλαττε ἱερέ, Νικόλαε μάκαρ, τοὺς καλοῦντάς σε εὐλαβῶς· καὶ ῥῦσαι κινδύνου, καὶ πνιγμονῆς τὸ πλοῖον, ποντούμενον ἐκ ζάλης, προφθάσας τάχιστα.
Ἔχων παῤῥησίαν πρὸς τὸν Θεόν, τῶν σοι προστρεχόντων, τὰ αἰτήματα ἐκπληροίς· τὰ πρὸς σωτηρίαν, διὸ χειμαζόμενους, διάσωσον κινδύνου μάκαρ Νικόλαε.
Μέγιστος ὑπάρχεις ἡμῶν φρουρός, φύλαξ καὶ προστάτης, ἀντιλήπτωρ καὶ βοηθός, σώστης τρικυμίας, Νικόλαε τρισμάκαρ, διό σε κατὰ χρέος ὕμνοις γεραίρομεν.
Ταῖς θεοφεγγέσι μαρμαρυγαῖς, ἐκλελαμπρυσμένος, καὶ θαυμάτων ταῖς ἀστραπαῖς, πάντας καταυγάζων, Νικόλαε παμμάκαρ, σῶσον ἡμᾶς κινδύνου, ζάλης καὶ κλύδωνος.
Ὡς νειλῷα ῥεῖθρα οὕτω τὰ σά, πλήθη τῶν θαυμάτων τοὺς προστρέχοντας εὐλαβῶς, θείῳ σοῦ τεμένει, ποτίζουσιν ἀφθόνως, καὶ σῴζεις ναυαγίου πλοῖα Νικόλαε.
Δέχου τὰς αἰτήσεις Παμβασιλεῦ, τοῦ θεράποντός σου, Νικολάου τοῦ θαυμαστοῦ, καὶ ἡμᾶς κινδύνου, θαλάσσης καὶ τὸ πλοῖον, διάσωσον ἐν τάχει, πικρὰς ποντώσεως
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς
Ἦχος β΄. Πάντων προστατεύεις.
Πάντες οἱ ἐν ζάλαις χαλεπαῖς, καὶ κινδύνοις ἄλλοις παντοίοις, δεινῶς θλιβόμενοι, ἔνθα τὰ θαυμάσια, τοῦ ἱεράρχου πατρός, Νικολάου ἐκβλύζουσιν, ὡς ῥεῖθρα νειλῷα, σπεύδοντες προφθάσωμεν γονυκλιτῶς ἐν κλαυθμῷ, ῥῦσαι ἐκ κινδύνων βοῶντες, ζάλης τρικυμίας θαλάσσης, καὶ πνιγμοῦ τὸ πλοῖον καὶ τοὺς δούλους σου.
Θεοτοκίον.
Πάντας ἡμᾶς οἴκτειρον ἁγνή, τοὺς προσκαλουμένους σὲ πόθῳ, καὶ αἰτουμένους θερμῶς, καὶ τὴν σὴν ἀντίληψιν ἐπιζητοῦντας πιστῶς, καὶ τὴν ζάλην κατεύνασον, θαλάσσης καὶ σάλου, πάντας καὶ διάσωσον ἐκ ναυαγίου πικροῦ, ῥύσαι πνιγμονῆς καὶ κινδύνου, πλοῖον καὶ ἡμᾶς Παναγία, σὲ γὰρ μόνην πρόμαχον κεκτήμεθα
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
- Παρακλητικός Κανών εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών και Θαυματουργόν Νικόλαον
- Παρακλητικός κανών εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών Παρθένιον Λαμψάκου τον Θαυματουργόν
- Παρακλητικός Κανών εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών Μύρωνα Επίσκοπον Κρήτης τον Θαυματουργόν.
- Παρακλητικός κανών εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών και Θαυματουργόν Σπυρίδωνα Επίσκοπον Τριμυθούντος
- Παρακλητικός Κανών εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών Αμβρόσιον Επίσκοπον Μεδιολάνων τον Θαυματουργόν
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης