ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΔΙΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ - Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Κυρ Φεβ 17, 2013 4:00 am
Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΔΙΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ - Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Οί Προτεστάντες λέγουν, οτι δέν τά παραδέχονται,διότι δέν υπάρχουν τάχα χωρία τής Άγιας Γραφής, πού νά ομιλούν ρητώς γιά τά Μνημόσυνα, ήτοι περί δεήσε- ως τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων. Τούς έρωτώ μεν όμως και ημείς: ’Έχόυν αύτοι χωρία τής Αγίας Γραφής, τά οποία ρητώς άπαγορεύουν τις δεήσεις τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων; Ασφαλώς όχι.
'Έχομεν όμως έμμέσους μαρτυρίας τής Γραφής, οί οποίες είναι ύπέρ τής δεήσεως τών ζώντων διά τούς κοι μηθέντας.
Ναι, λέγουν, άλλά στον πλούσιο, πού παρακαλαϋσε τόν Αβραάμ νά στείλη τόν Λάζαρο στην Κόλασι πρός αύτόν για νά τόν άνακουφίση, ό Αβραάμ του είπε ρητώς, ότι: «Μεταξύ ημών και ύμών χάσμα μέγα έστήρικται, όπως οί θέλοντες διαβήναι ένθεν πρός ύμας μη δύνωνται, μηδέ οί έκειθεν πρός ημάς διαπερώσι (Λουκ. ΙΣΤ' 16 - 31).
Δέν είναι, λοιπόν, δυνατόν, λένε οί Προτεστάντες, νά γίνη μετάστασις είς τόν Άδην άπό τό ένα μέρος είς τό άλλο. Πώς, λοιπόν, μέ τά Μνημόσυνα θά γίνη αύτή ή μετάστασις;
Έδώ όμως, άν προσέξουν, θά δοΰνε, ότι δέν όμιλεί γιά δεήσεις ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων. Όμιλεϊ άπλώς περί θελήσεως τών πέραν του τάφου κριθέντων, διότι λέγει «Ο ί θέλοντες διαδήναι ένθεν πρός ύμας μή δυνωνται...».
Δεν λέγει όμως, ότι άπαγορεύεται οι ζώντες νά εΰχωνται γιά τούς κοιμηθέντας. Επομένως τό χωρίον αύτό άντίκειται ρητώς εις τήν μετάνοιαν τών κεκοιμημένων και όχι είς τήν δέησιν τών ζώντων ύπέρ τών κόιμηθέντων. Δέν μπορούν οι πέραν τού τάφου νά κάμουν μόνοι τους τίποτε, γιά νά βελτιώσουν τή θέσι τους. Δέν άπαγορεύει δμως και τήν προσευχή τών ζώντων για αύτούς.
Οι Πρστεστάντες εναντίον τών Μνημοσύνων φέρουν και τό χωρίον: «Άπόκειται τοϊς άνθρώποις απαξ άποθανεϊν μετά δέ τούτα Κρίσις». (Έ6ρ. θ' 27)'
Άλλά αύτώ δέν άντίκειται ρητώς στή δέησι τών ζώντων ύπέρ τών άπελθόντων. Λέγει άπλώς, ότι πεθαίνουν και θά κριθούν. Λέγει τί γίνεται είς τούς άποθανόντας, ότι δηλαδή μετά τον θάνατον κρίνονται. Άλλά τίποτε δέν λέγει περί Μνημοσύνων.
’Έχομεν όμως χωρία τής Άγ. Γραφής, πού άναφέρουν δεήσεις ζώντων ύπέρ κεκοιμημένων. Και ίδού.
Ή Παλαιά Διαθήκη
Ή Π. Διαθήκη είς τον Νεεμίαν (Β' 12) γράφει: «Και έχωρίσθησαν οι Υιοί Ισραήλ άπο παντός Υιού άλλοτρίου και έστησαν καϊ έξηγόρευσαν τάς άμαρτίας αυτών καϊ τάς ανομίας τών πατέρων α ύ τ ώ ν».
Έδώ, Όπως βλέπομε, όμιλεϊ ή Γραφή γιά δέησι ζώντων ύπέρ κεκοιμημένων. 'Όπως δηλαδή ώμολόγησαν τις άμαρτίες των οι ζώντες Ισραηλίτες γιά νά συγχωρηθοϋν, έτσι έξομολογοϋνται καϊ τις άμαρτίες ιών πατέρων των, γιά νά συγχωρηθοϋν άσφαλώς. "Ιδού δέησις ύπέρ κεκοιμημένων στήν Άγια Γραφή.
Επίσης ή Παλαιά Διαθήκη (Β. Μακκαβαίων ΙΔ' 42—45) άναφέρει, ότι ό Ιούδας ό Μακκαβαϊος έστειλε στά "Ιεροσόλυμα δύο χιλιάδες δραχμές διά νά προσφερθη θυσία, γιά νά συγχωρηθοϋν οι άμαρτίες μερικών στρατιωτών, πού άμάρτησαν καϊ έπεσαν στ ή μάχη.
Αύτοϊ οι στρατιώτες γιά νά μή τούς κακοποιήσουν, άν τούς έπιαναν αιχμαλώτους οί είδωλολάτρες "Έλληνες τού ’Αντιόχου, είχαν μαζί τους άγαλματάκια είδωλατρικών θεών, καίτοι αύτοϊ έπίστευαν στον Αληθινό θεό. Αύτό πού έκαμαν ήταν αμαρτία, διότι άν τούς έπιαναν αιχμαλώτους θά έλεγαν, ότι πίστευαν τά είδωλα και όχι στον άληθινό θεό. Αύτό δμως ήταν άμαρτία. Άπό φόβο θά άρνιόνταν τό θεό. Αύτά τά άγαλματίδια τά βρήκαν στις τσέπες τους, όταν έφονεύθηκαν στήν μάχη.
Τότε ό Ιούδας έστειλε χρήματα στο Ναό τών 'Ιεροσολύμων νά προσευχηθούν γιά τις ψυχές των Καϊ λέγει ρητώς ή Γραφή: «Έί γάρ μή τούς πεπτωκότας άναστήναι προσεδόκία, περισσόν άν καϊ ληρώδες ύπέρ νεκρών προσεύχεσθαι». Έάν δηλ. δέν περίμενε νά άναστηθούν οί φονευθέντες, θά ήταν περιττό καϊ βλακώδες νά προσεύχεται γιά τούς νεκρούς.
Ιδού λοιπόν, ότι ή Άγ. Γραφή άναφέρει προσευχή ζώντων ύπέρ τών νεκρών. Σ’ αύτό δέ τό βιβλίο τών Μακαβαίων άναφέρεται κατ’ έπανάληψιν ό Απ’ Παύλος.
Οί Προτεστάντες λέγουν, οτι δέν τά παραδέχονται,διότι δέν υπάρχουν τάχα χωρία τής Άγιας Γραφής, πού νά ομιλούν ρητώς γιά τά Μνημόσυνα, ήτοι περί δεήσε- ως τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων. Τούς έρωτώ μεν όμως και ημείς: ’Έχόυν αύτοι χωρία τής Αγίας Γραφής, τά οποία ρητώς άπαγορεύουν τις δεήσεις τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων; Ασφαλώς όχι.
'Έχομεν όμως έμμέσους μαρτυρίας τής Γραφής, οί οποίες είναι ύπέρ τής δεήσεως τών ζώντων διά τούς κοι μηθέντας.
Ναι, λέγουν, άλλά στον πλούσιο, πού παρακαλαϋσε τόν Αβραάμ νά στείλη τόν Λάζαρο στην Κόλασι πρός αύτόν για νά τόν άνακουφίση, ό Αβραάμ του είπε ρητώς, ότι: «Μεταξύ ημών και ύμών χάσμα μέγα έστήρικται, όπως οί θέλοντες διαβήναι ένθεν πρός ύμας μη δύνωνται, μηδέ οί έκειθεν πρός ημάς διαπερώσι (Λουκ. ΙΣΤ' 16 - 31).
Δέν είναι, λοιπόν, δυνατόν, λένε οί Προτεστάντες, νά γίνη μετάστασις είς τόν Άδην άπό τό ένα μέρος είς τό άλλο. Πώς, λοιπόν, μέ τά Μνημόσυνα θά γίνη αύτή ή μετάστασις;
Έδώ όμως, άν προσέξουν, θά δοΰνε, ότι δέν όμιλεί γιά δεήσεις ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων. Όμιλεϊ άπλώς περί θελήσεως τών πέραν του τάφου κριθέντων, διότι λέγει «Ο ί θέλοντες διαδήναι ένθεν πρός ύμας μή δυνωνται...».
Δεν λέγει όμως, ότι άπαγορεύεται οι ζώντες νά εΰχωνται γιά τούς κοιμηθέντας. Επομένως τό χωρίον αύτό άντίκειται ρητώς εις τήν μετάνοιαν τών κεκοιμημένων και όχι είς τήν δέησιν τών ζώντων ύπέρ τών κόιμηθέντων. Δέν μπορούν οι πέραν τού τάφου νά κάμουν μόνοι τους τίποτε, γιά νά βελτιώσουν τή θέσι τους. Δέν άπαγορεύει δμως και τήν προσευχή τών ζώντων για αύτούς.
Οι Πρστεστάντες εναντίον τών Μνημοσύνων φέρουν και τό χωρίον: «Άπόκειται τοϊς άνθρώποις απαξ άποθανεϊν μετά δέ τούτα Κρίσις». (Έ6ρ. θ' 27)'
Άλλά αύτώ δέν άντίκειται ρητώς στή δέησι τών ζώντων ύπέρ τών άπελθόντων. Λέγει άπλώς, ότι πεθαίνουν και θά κριθούν. Λέγει τί γίνεται είς τούς άποθανόντας, ότι δηλαδή μετά τον θάνατον κρίνονται. Άλλά τίποτε δέν λέγει περί Μνημοσύνων.
’Έχομεν όμως χωρία τής Άγ. Γραφής, πού άναφέρουν δεήσεις ζώντων ύπέρ κεκοιμημένων. Και ίδού.
Ή Παλαιά Διαθήκη
Ή Π. Διαθήκη είς τον Νεεμίαν (Β' 12) γράφει: «Και έχωρίσθησαν οι Υιοί Ισραήλ άπο παντός Υιού άλλοτρίου και έστησαν καϊ έξηγόρευσαν τάς άμαρτίας αυτών καϊ τάς ανομίας τών πατέρων α ύ τ ώ ν».
Έδώ, Όπως βλέπομε, όμιλεϊ ή Γραφή γιά δέησι ζώντων ύπέρ κεκοιμημένων. 'Όπως δηλαδή ώμολόγησαν τις άμαρτίες των οι ζώντες Ισραηλίτες γιά νά συγχωρηθοϋν, έτσι έξομολογοϋνται καϊ τις άμαρτίες ιών πατέρων των, γιά νά συγχωρηθοϋν άσφαλώς. "Ιδού δέησις ύπέρ κεκοιμημένων στήν Άγια Γραφή.
Επίσης ή Παλαιά Διαθήκη (Β. Μακκαβαίων ΙΔ' 42—45) άναφέρει, ότι ό Ιούδας ό Μακκαβαϊος έστειλε στά "Ιεροσόλυμα δύο χιλιάδες δραχμές διά νά προσφερθη θυσία, γιά νά συγχωρηθοϋν οι άμαρτίες μερικών στρατιωτών, πού άμάρτησαν καϊ έπεσαν στ ή μάχη.
Αύτοϊ οι στρατιώτες γιά νά μή τούς κακοποιήσουν, άν τούς έπιαναν αιχμαλώτους οί είδωλολάτρες "Έλληνες τού ’Αντιόχου, είχαν μαζί τους άγαλματάκια είδωλατρικών θεών, καίτοι αύτοϊ έπίστευαν στον Αληθινό θεό. Αύτό πού έκαμαν ήταν αμαρτία, διότι άν τούς έπιαναν αιχμαλώτους θά έλεγαν, ότι πίστευαν τά είδωλα και όχι στον άληθινό θεό. Αύτό δμως ήταν άμαρτία. Άπό φόβο θά άρνιόνταν τό θεό. Αύτά τά άγαλματίδια τά βρήκαν στις τσέπες τους, όταν έφονεύθηκαν στήν μάχη.
Τότε ό Ιούδας έστειλε χρήματα στο Ναό τών 'Ιεροσολύμων νά προσευχηθούν γιά τις ψυχές των Καϊ λέγει ρητώς ή Γραφή: «Έί γάρ μή τούς πεπτωκότας άναστήναι προσεδόκία, περισσόν άν καϊ ληρώδες ύπέρ νεκρών προσεύχεσθαι». Έάν δηλ. δέν περίμενε νά άναστηθούν οί φονευθέντες, θά ήταν περιττό καϊ βλακώδες νά προσεύχεται γιά τούς νεκρούς.
Ιδού λοιπόν, ότι ή Άγ. Γραφή άναφέρει προσευχή ζώντων ύπέρ τών νεκρών. Σ’ αύτό δέ τό βιβλίο τών Μακαβαίων άναφέρεται κατ’ έπανάληψιν ό Απ’ Παύλος.
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης