Ή διδασκαλία της Εκκλησίας για τά Μνημόσυνα είναι ή έξης

Κυρ Φεβ 17, 2013 3:08 am

Ή διδασκαλία της Εκκλησίας για τά Μνημόσυνα είναι ή έξης:

Ό άνθρωπος, δταν πεθαίνη, κρίνεται άπο τον θεόν. Τελειώνει ή πώ πέρα πρόοδος του άνθρώπου εις τό άγαθόν ή είς τό κακόν, στην άρετή ή στην κακία άπο πλευράς ίδικής τσυ. Σύμφωνα δέ με την δλη ηθική του κατάστασι κατά την στιγμήν τσϋ θανάτου, άποφασίζεται ή οριστική τύχη του είς τήν αιωνιότητα
Ή ηθική κατάστασις τού άνθρώπου, άπο τήν οποία ν κρέμεται ό μελλοντικός κλήρος του, είναι τό όλικόν πόρισμα των πράξεων και των νοημάτων του. Τήν ηθική ν δέ αύτήν κατάστασιν τού άνθρώπου τήν προσδιορίζει ή σχέσις του πού είχε πρός τήν έν Χριστφ άπολύτρωσιν. έάν δηλ. ό άνθρωπος δέχθηκε και ιδιοποιήθηκε τό έ'ργον τής σωτηρίας, πού μας έ'φερεν ό Χριστός ή τό άπέκρουσε και περιφρόνησε τήν προσφερθείσαν χάριν ή την δέχθηκε μέν, άλλά έξέπεσε άπο αύτήν.
’Έτσι μέ την μερική αύτή και του καθ’ ενός κρίσιν χωρίζονται οσοι πεθαίνουν είς τούς δικαίους και σεσωμένους τούς είς τούς ουρανούς και είς τούς άμαρ- τωλούς καταδίκους, τούς είς τον 'Άδην.
Ή Εύφροσύνη ή ή όδύνη τού εύρισκομένου είς την μέσην κατάστασιν είναι διάφορος διά τον καθένα. Είναι άνάλογος πρός την ήθικήν ποιότητα τού καθενός. θά είναι ποινή ή αμοιβή.
Καίτοι δμως ή τύχη έκείνων πού πεθαίνουν κρίνεται οριστικά, έν τούτοις οι ψυχές δεν άπολαμβάνουν άκόμη τό τέλειο μέτρο τής αμοιβής ή τής οδύνης μέχρι τής γενικής Κρίσεως. Τότε θά ενωθούν μέ τά σώματα, πού θά άναστηθουν και θά έπιτύχουν τήν τελείαν μακαριότητα ή τήν τελείαν τιμωρίαν. «Και οΰτοι π ά ν τ ε ς, λέγει ή 'Αγ. Γραφή, μαρτυρηθέντες διά τής πίστεως, ου κ έκομί- σαντο τήν επαγγελίαν, τού θεού κρείττόν τι περί ημών προβλεψα- μένου, ϊνα μή χωρίς ημών τελείωθώσι». (Έβρ. 39—40).
Αύτή είναι ή διδασκαλία τής Εκκλησίας περί τής μερικής κρίσεως. Τήν διετύπωσε ή Σύνοδος τής 'Ιερουσαλήμ τό 1672 ώς εξής: «Πιστεύομεν τάς των κεκοιμημένων ψυχάς είναι ή έν άνέσει ή έν όδύνη... καθ’ οτι έκαστος επραξεν*.
Έκτος όμως των "Αγίων και των άσεβών κακούργων, ύπάρχουν και πολλοί άμαρτωλοί, οι όποιοι μετενόησαν μέν, όταν ζούσαν, χωρίς δμως νά καθαρισθοϋν τελείως, οΰτε έπέζησαν, για νά δείξουν καρπούς άξίους της μετανοίας. Αυτοί, πού φυσικά δέν μπορούν νά είσέλθουν στην αιώνιο ζωή, γιά τις άμαρτωλές αύτές κηλίδες τους, άπέρχονται είς τόν 'Άδην.
Έκεϊ ύπομένουν ποινές, γιά τά άμαρτήματα, πού διέπραξαν. Είναι δμως δυνατόν νά τούς άνακουφίση και έλευθερώση ό εύσπλαχνος θεός. Πώς όμως; Ιδού:
Ή Εκκλησία ανέκαθεν έπρέσβευε τήν απαλλαγήν αύτών από τά δεινά του 'Άδου. Μιά άπαλλαγή, πού θά μπορή νά γίνη χρονικά κατά τήν απροσδιόριστον ώς πρός τό μήκος χρονικήν περίοδον τής «Μέσης καταστάσεως», μεταξύ δηλ. του θανάτου ενός έκάστου και τής Παγκοσμίου Κρίσεως. Και θά μπορούσε νά γίνη τούτο μέ εύσεβή εργα, μέ τις δεήσεις τής Εκκλησίας και μέ τήν προσφοράν γι’ αύτούς τής άναιμάκτου θυσίας του Κυρίου, δηλαδή τής θ. Λειτουργίας, πού γίνεται στο Μνημόσυνο.
Μέ αύτά ζητεί μέν ή Εκκλησία τήν θείαν εύσπλαχνίαν γιά κείνους, πού μετενόησαν ήμιτελώς, άλλά μόνον ό θεός καϊ απαλλάσσει και γνωρίζει αύτούς, πού άπαλλάσσονται άπο τις ποινές καϊ άπο τις κηλίδες τής άμαρτίας.
Ή Όμολογία του Πατριάρχου 'ϊεροσολύμων Δοσιθέου γράφει τά εξής σχετικά μέ τά Μνημόσυνα:
«Τούς δε συμφθαρεντας Θανασίμοις πλημμελήμασι καί μή έν άπογνώσει άποδημήσαντας, άλλά μετανόησαντας μέν, έτι περιόντας έν τω μετά σώματος βίω (οταν ζούσαν)μή ποιήσαντας δέ ούδότιουν καρπόν με- τανοίας.... αυτών τάς ψυχάς άπέρχεσθαι είς τον 'Αδην καί ύπομένειν τήν, ένεκα ών ειργάσαντο αμαρτημάτων, ποινήν, είναι δέ έν συναισθήσει της έκείθεν απαλλαγής, ελευθεροΰσθα,ι, δέ υπο τής άκρας άγαθοτητος διά τής δεήσεως των ιερέων και εύποιϊών, ά των άποιχομένων (άπελθόντων) ενεκα οί έκάστου συγγενείς έπιτελοΰσι.
Μεγάλα δυναμένης, μάλιστα, τής άναιμάκτου Θυσίας, ήν ιδίως υπέρ των κεκοιμημένων συγγενών έκαστος, και κοινώς υπέρ πάντων ή Καθολική και Άποστολική οσημέραι ποιεί Εκκλησία. Έννοουμένου μέν τοι και τούτου: του μή ειδέναι ημάς δηλαδή τον καιρόν τ ή ς άπαλλαγής. Οτι γάρ γίνεται ελευθερία των τοιούτων άπο τών δεινών και προ τής κοινής άναστάσεως τε και Κρίσεως οΐδαμεν και πιστεύομεν, πότε δέ, άγνοούμεν».
Μέ άλλα λόγια: Εκείνοι, πού επεσαν σε θανάσιμα άμαρτήματα και δεν πέθαναν στην άπόγνωσι, άλλά μετενόησαν μέν, όταν ζοϋσαν, δεν έκαμαν όμως έκεϊνον τον καρπόν της μετανοίας, πού επρεπε (νά χύσουν δηλ. δάκρυα, νά γονατίζουν προσευχόμενοι, νά θλίβουν, ν’ άνακουφίζουν πτωχούς, νά δείξουν έμπράκτως τήν άγάπην πρός τον θεόν και τό διπλανό τους), αύτών λοιπόν άπήλθον οι ψυχές είς τον 'Άδην και ύπομένουν τήν ποινήν γιά τά αμαρτήματα, πού έπραξαν.
Είναι βεβαίως σέ συναίσθησιν τής άπαλλαγής των άπο εκεί, άλλά θά έλευθερωθοϋν άπο τήν άκραν άγαθοτητα του θεού, μέ τις δεήσεις τών ιερέων και τις ευεργεσίες, πού κάνουν οι συγγενείς έκάστου, γιά τούς άπελθόντας. Μεγάλα, μάλιστα, μπορεϊ νά ώφελήση ή άναί- μακτος θυσία, τήν όποίαν τελούν οι συγγενείς γιά τούς κεκοιμιιμένους των και ή Εκκλησία γιά όλους μαζί. Ημείς, βεβαίως, δέν γνωρίζομεν τον καιρόν τής άπαλλαγής. "Οτι όμως τούς γίνεται ελευθερία από τά δεινά και προ τής κοινής Άναστάσεως και Κρίσεως, τό γνωρίζομεν και τό πιστεύομεν. Πότε όμως, τό άγνοουμεν.

Ή Όμολογία τού Μητροφάνους Πατριάρχου Αλεξάνδρειάς θεωρείται ώς ομολογία τής 'Αγίας μας Εκκλησίας. Αϊ! λοιπόν, στο κεφάλαιον 20 «Περί τού εΰχεσθαι ύπέρ τών κεκοιμημένων» άναφέρει τά εξής:
«Εύχόμεθα ούν υπέρ τών άποιχαμένων (άπελθόντων) ονομαστί...».
Επίσης λέγει:
«Ευχάς καί ικεσίας υπέρ εκείνων άναπέμπειν, τω τών όλων θεω, ινα δυοίν θ0άτερον, ή γάρ τών κατεχόντων άνιαρών τούτους έν τάχει άπαλλάξη, ή γουν άνεσίν τινα και παραμυθίαν τούτοις έν φυλακή θεόθεν παραπέμψη».

Καί ή Όμολογία του Πέτρου Μογίλα,λέγει:
«Υστερα άπο τον θάνατον ή ψυχή δεν είμπορεί νά έλευθερωθη ή νά μετανοήση καί νά κάμη τίποτες εργον, οπού· νά λυτρωθη άπο των δεσμών του Αδου, μονον αί θείαι Λειτουργίας αί προσευχαί καί αί ελεημοσύναι, οπου γίνονται δι’ αυτήν άπο τούς ζώντας, εκείνα· τήν ώφελοΰσι πολλότατα, καί άπο τά δεσμά τού Αδου τήν έλευθεροΰσι».

Ό ΙΔ' Κανών των 'Αγ. Αποστόλων διατάσσει τά έξης:
«Έπιτελείσθω τοίς κεκοιμημένοις τρίτα διά τον Αναστάντα τριήμερον καί ένατα είς ύπόμνησιν τών περιόντων (τών ζώντων) καί τών κεκοιμημένων καί τεσσαράκοντα, καθώς καί ο Ιουδαϊκός λαός έπένθησε Μωύσήν, καί ένιαύσια εκ τών υπαρχόντων αύτοίς διδόσθω είς άνάμνησιν αυτών. Ασεβή δέ, ούδ’ ο κόσμος όλος όνήσει δοθείς υπέρ αυτού» (Τόν άσεβή
ομως δεν θα τον ωφελήση ουτε εάν δοθή γιαύτόν ο κόσμος ολος).
Αύτή είναι ή διδασκαλία τής Εκκλησίας διά τά Μνημόσυνα. Είς τούς εύσεβεϊς, τούς ήμιτελώς μετανσήσαντας, φέρουν ωφέλειαν. Είς τούς άσεβεϊς όμως καί πεπωρωμένους όχι. Έκτος όμως τής διδασκαλίας τής Εκκλησίας, διά τά Μνημόσυνα όμιλεί και ή πραξις τής Εκκλησίας.