ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιο Ακάκιο ο εν τη Κλίμακι
Σαβ Οκτ 19, 2019 12:49 pm
Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιο Ακάκιο ο εν τη Κλίμακι
Ποίημα Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου.
Εορτάζετε στις 26 Νοεμβρίου
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἀκακίας εὐωδέστατον ἄνθος, καὶ καρτερίας πολυτίμητος λίθος, καὶ τοῦ Χριστοῦ θεράπων ἐνθεώτατος, Ὅσιε Ἀκάκιε, τῆς δυσώδους κακίας, πάντας ἡμᾶς λύτρωσαι, καὶ ἐν πάσῃ ἀνάγκῃ, ἐγκαρτερεῖν ἐνίσχυσον ἡμᾶς, ταῖς πρὸς τὸν Κτίστην, πρεσβείαις σου Ἅγιε.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμέν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα, ὁ Κανὼν τοῦ Ἁγίου, οὗ ἠ ἀκροστιχίς:
Ἀκάκιε ῥῦσαί με παθῶν κακίας. Γερασίμου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Ἁπάσης κακίας τοῦ δυσμενοῦς, Ἀκάκιε Πάτερ, παῤῥησίᾳ σου πρὸς Χριστόν, ἐλεύθερον φύλαττε τὸν νοῦν μου, φόβῳ τῷ θείῳ στηρίζων με πάντοτε.
Κατάβαλε Πάτερ τὴν ἐν ἐμοί, ζῶσαν ἁμαρτίαν, ἀντιλήψει σου ζωτικῇ, καὶ πρὸς μετανοίας τὰς εἰσόδους, τὴν τῆς ψυχῆς μου ῥοπὴν καθοδήγησον.
Ἀμέμπτως ἀνύσας σου τὴν ζωήν, ἀμέμπτους συντήρει, τῆς τοῦ πλάνου ἐπιβουλῆς, ἡμῶν τὰς ψυχὰς καὶ τὰς ἐννοίας, τῶν προσιόντων σοι Πάτερ Ἀκάκιε.
Θεοτοκίον.
Κυρίου Μητέρα Σε ἀληθῆ, Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος, ἐπιστάμενος ἐκ ψυχῆς, τῇ Σοὶ προστασίᾳ Κόρη σπεύδω, ὡς ἂν ῥυσθείην δεινῶν περιστάσεων.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.
Ἱλασμὸς τῶν πταισμάτων καὶ τῶν παθῶν λύτρωσιν, ζῆλον πρὸς τὰ κρείττονα θεῖον, αἴτει ἑκάστοτε, ἡμῖν δωρήσασθαι, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος, Ὅσιε Ἀκάκιε, τοῖς σὲ γεραίρουσι.
Ἐν πολλῇ καρτερίᾳ τὴν σὴν ζωὴν ἤνυσας, καὶ ὑπακοῇ ἀνενδότῳ Πάτερ Ἀκάκιε, διὸ ἐνίσχυσον, ἡμᾶς θερμῶς ὑπακούειν, τοῖς Χριστοῦ ἐντάλμασιν, ὡς συμπαθέστατος.
Ῥῶσιν σώματος δίδου καὶ τὴν ψυχὴν πρόθυμον, τοῦ εὐαρεστεῖν τῷ Κυρίῳ, ἁγίαις πράξεσι, ποίει ἑκάστοτε, τῶν ἀφορώντων ἐκ πόθου, πρὸς τὴν σὴν ἀντίληψιν, Πάτερ Ἀκάκιε.
Θεοτοκίον.
Ὑπερήφανον ὄφιν τὸν καθ’ ἡμῶν πάντοτε, δόλους καὶ παγῖδας καὶ λόχους, πικρῶς τεκταίνοντα, σύντριψον Δέσποινα, τῇ κραταιᾷ Σου πρεσβείᾳ, σκέπουσα καὶ σώζουσα, τοὺς σὲ δοξάζοντας.
Διάσωσον, ἐκ τῶν παθῶν τῆς κακίας τῇ σῇ πρεσβείᾳ, καὶ ἐκ πάσης τοῦ δυσμενοῦς ἐπιθέσεως, τοὺς σὲ τιμῶντας Ἀκάκιε θεοφόρε.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Κακίας ἐχθροῦ ἀπάλλαξον Ἀκάκιε, τοὺς πίστει θερμῇ προστρέχοντας τῇ σκέπῃ σου, καὶ φωτισμὸν οὐράνιον, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν αἴτει δεόμεθα, ὡς ἂν φωτὸς τὴν ὁδὸν νουνεχῶς ὁδεύσωμεν, οἱ σὲ μακαρίζοντες.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Σωτηρίαν ἐξαίτησαι, τὴν κατὰ ψυχὴν καὶ σῶμα Ἀκάκιε, ἀκακίας δὲ τὰς χάριτας, τοῖς εἰλικρινῶς σε μακαρίζουσι.
Ἀπροσκόπτως ὡς ἤνυσας, τῆς ὑπακοῆς τὴν τρίβον Ἀκάκιε, ταπεινώσει με ἐνίσχυσον, καὶ ἀπλάστοις τρόποις πολιτεύεσθαι.
Ἴδε Πάτερ Ἀκάκιε, οἷα συμπαθὴς καὶ πλήρης χρηστότητος, τοὺς πιστῶς σοι καταφεύγοντας, καὶ παράσχου τούτοις τὰ αἰτήματα.
Θεοτοκίον.
Μήτηρ ὤφθης πανάφθορος, τοῦ Δημιουργοῦ τῶν ὅλων πανάμωμε, ὅθεν μώμου ἁμαρτίας με, καὶ φθοροποιῶν παθῶν ἐκκάθαρον.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἐν ὑποταγῇ, διαλάμψας ὥσπερ ἥλιος, καταυγάζεις τὴν διάνοιαν ἡμῶν, ὑποτάσσεσθαι γνησίως νόμῳ κρείττονι.
Πάθη χαλεπά, τυραννοῦντα τὴν καρδίαν μου, ἀπονέκρωσον Ἀκάκιε σοφέ, καὶ ζωῆς με τῆς ἁγίας φωτὶ λάμπρυνον.
Ἄκακος ὀφθείς, φερωνύμως ἐν τοῖς τρόποις σου, ἐν ἁπλότητι καὶ ἤθεσι χρηστοῖς, διαῤῥύθμισον τὸν βίον μου Ἀκάκιε.
Θεοτοκίον.
Θρόνος τοῦ Θεοῦ, ἀνεδείχθης ὑψηλότατος, τοῦτον φέρουσα ἁγνὴ ἐν ταῖς χερσίν, ὅθεν ῥῦσαί με χειρῶν τοῦ πολεμήτορος.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ὡς πρᾶος, καὶ μιμητὴς τοῦ Δεσπότου, ἀκριβοῦς ὑπακοῆς ὤφθης τύπος, ὅθεν ἡμᾶς, ἀκλινῶς ὑπακούειν, τοῖς ἐν Χριστῷ προεστῶσιν ἐνίσχυσον, ὡς ἂν Ἀκάκιε σοφέ, τῆς ἀλήκτου ζωῆς ἀπολαύσωμεν.
Νεκρώσας, ἅλαν τὸ θέλημα Πάτερ, ὡς ὑπήκοος ἐν λόγοις καὶ ἔργοις, μέχρι θανάτου τῷ σῷ προεστῶτι, ἡμῶν σαρκὸς τὰ θελήματα νέκρωσον, καὶ καθυπόταξον τὸν νοῦν, τοῦ Κυρίου τῷ θείῳ θελήματι.
Καθεῖλες, τῇ ταπεινώσει σου Πάτερ, τὴν ὀφρὺν τὴν ἐπηρμένην τοῦ πλάνου, ὅθεν ἡμᾶς, ἀληθὴς ταπεινώσει, καὶ προθυμίᾳ κοσμεῖσθαι ἐνίσχυσον, καὶ ἀῤῥαγῇ ὑπομονήν, ἐπιδείκνυσθαι πᾶσαις ταῖς θλίψεσι.
Θεοτοκίον.
Ἀγγέλων, ἁγιωτέρα ὑπάρχεις, τὸν αὐτοὺς δημιουργήσαντα Λόγον, ὑπὲρ αἰτίαν καὶ λόγον τεκοῦσαν, Ὑπεραγία Παρθένε πανάμωμε, διὸ ἁγίασον ἡμῶν, καὶ ψυχὴν καὶ καρδίαν καὶ αἴσθησιν.
Διάσωσον, ἐκ τῶν παθῶν τῆς κακίας τῇ σῇ πρεσβείᾳ, καὶ ἐκ πάσης τοῦ δυσμενοῦς ἐπιθέσεως, τοὺς σὲ τιμῶντας Ἀκάκιε θεοφόρε.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς ἀκακίας ἐπώνυμος Ὅσιε, ἐκ τῶν βελῶν τῆς κακίας με λύτρωσαι, καὶ φόβῳ τῷ θείῳ με λάμπρυνον, τοῦ ὑπακούειν Χριστοῦ τοῖς προστάγμασιν, Ἀκάκιε Πάτερ μακάριε.
Προκείμενον
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.
Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Εῦγγέλιον ᾿Εκ τοῦ Κατά Ματθαῖον ( Κεφ. ια' 27-30)
Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου· καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.
Δόξα
Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στιχ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὅλην σου τὴν ἔφεσιν, καθυποτάξας Κυρίῳ, ἄριστος ὕπήκοος, Ὅσιε Ἀκάκιε ἐχρημάτισας, καὶ νῦν ὡς μέτοχος, τῆς ἐπουρανίου, εὐφροσύνης καὶ λαμπρότητος, σκότους ἀπάλλαξον, τοῦ τῆς ἁμαρτίας μακάριε, καὶ πικροτάτων θλίψεων, καὶ ὀδυνηρῶν περιστάσεων, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, τοὺς μέλποντας τὸν βίον σου σοφέ, χαρὰν ἡμῖν παρεχόμενος, τὴν μὴ διαπίπτουσαν.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Κοσμικῶν νοημάτων καὶ ποικίλων σκανδάλων τοῦ πολεμήτορος, Ἀκάκιε θεόφρον, ἀπάλλαξον λιταῖς σου, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἰσχυρότατον τεῖχος κατὰ πάσης κακίας τοῦ πολεμήτορος, Ἀκάκιε θεόφρον, ἡ σὴ θερμὴ πρεσβεία τοῖς κραυγάζουσι γένοιτο· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἀκακίας τὰ ἤθη καὶ ζωῆς ἐναρέτου πᾶσαν ἐπίδοσιν, Ἀκάκιε θεόφρον, δυνάμωσον εὐχαῖς σου, γεωργεῖν τοὺς κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Θεοτοκίον.
Σαρκωθεὶς ἐκ γαστρός Σου ὁ τὸ εἶναι τοῖς πᾶσι παρέχων Κύριος, κυρίαν Σε ἁπάντων, καὶ Δέσποινα δεικνύει, Θεοτόκε πανάχραντε, Ὃν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν Σὲ ὑμνούντων.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Γέγονας τύπος, ὑπακοῆς μακαρίας, διὰ τοῦτό σοι Ἀκάκιε βοῶμεν· δίδου ἡμῖν πνεῦμα, ἀεὶ συντετριμμένον.
Ἔλλαμψον Πάτερ, ὑποταγῆς τῆς ἁγίας, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ κάλλος καὶ τὴν χάριν, ἵνα λυτρωθῶμεν, παρακοῆς κακίστης.
Ῥῦσαι λιταῖς σου, σοφιστειῶν τοῦ βελίαρ, τὸ ἐπάναψον τὸ πῦρ τὸ θεῖον Πάτερ, ἔνδον ἐν καρδίᾳ, τῶν σὲ ὑμνολογούντων.
Θεοτοκίον.
Ἄχραντε Κόρη, τὴν μολυνθεῖσαν ψυχήν μου, τῇ τοῦ χείρονος κακίστῃ συνηθείᾳ, πλῦνον ταῖς ῥανίσι, τῶν θείων οἰκτιρμῶν μου.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Συνόμιλος Ἀγγέλων, πέλων θεοφόρε, τὸν πανοικτίρμονα Λόγον ἱκέτευε, ἀεὶ σὺν τούτοις σωθῆναι, τοὺς σὲ γεραίροντας.
Ἰσχὺν ἡμῖν παράσχου, κατὰ τοῦ βελίαρ, καὶ ἐκκοπὴν ὀλεθρίου θελήματος, καὶ πρὸς ζωῆς ἐναρέτου θερμὴν οὐράνιον.
Μετὰ τὸ θεῖον τέλος, οἷα ζῶν ὡράθης, ἐν τῷ σῷ τάφῳ Ἀκάκιε Ὅσιε, δι’ ὃ κἀμὲ ζωηφόρου χάριτος πλήρωσον.
Ὁδὸν συντομωτάτην, Πάτερ διανύσας, ἐξ ἀνοδίας παθῶν με ἀνθέλκυσον, καὶ ἀσφαλῶς με πρὸς τρίβον, τὴν θείαν ἴθυνον.
Θεοτοκίον.
Ὑμνοῦμέν Σου τὴν δόξαν, Κεχαριτωμένη, καὶ ἐκ βαθέων ψυχῆς ἐκβοῶμέν Σοι· Σὺ εἶ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν Κόρη, καὶ ἡ βοήθεια.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα μεγαλυνάρια,
Χαίροις ἀκακίας ἄνθος τερπνόν, χαίροις καρτερίας ὁ ἀδάμας ὁ διαυγής, χαίροις τῆς τελείας, ὑπακοῆς ὁ λύχνος, Ἀκάκιε παμμάκαρ, Ἀγγέλων σύσκηνε.
Ὅλον σαὐτὸν δέδωκας ἐν Χριστῷ, τῷ σῷ προεστῶτι ἐν τελείᾳ ὑπακοῇ, ὅθεν ἐλαμπρύνθης, Χριστοῦ τῇ ἐκτιμήσει, Ἀκάκιε ὡς πρᾶος καὶ πλήρης πίστεως.
Ἔφερες κακώσεις καὶ χλευασμούς, πολλῇ ταπεινώσει, ὥσπερ ἄθλους μαρτυρικούς, ὅθεν ἐδοξάσθης, Ἀκάκιε πλουσίως, καὶ μοναχῶν παιδεύεις, σοφῶς τὸ φρόνημα.
Σεαυτὸν ἠρνήσω ὁλοσχερῶς, καὶ τῷ θείῳ νόμῳ ὑπετάγης ἀπὸ ψυχῆς, ὅθεν ὑπηκόων, ὑπογραμμὸς ἐδείχθης, Ἀκάκιε θεόφρον, τῇ πολιτείᾳ σου.
Ἤνυσας ὁσίως σου τὴν ζωήν, ἀπλάστοις ἐν τρόποις, καὶ γνησίᾳ ὑπακοῇ, ὅθεν ἡμᾶς ῥῦσαι, κακίστων βουλευμάτων, Ἀκάκιε τρισμάκαρ, τοῦ κοσμοκράτορος.
Χαίροις τὴν οὐράνιον νῦν χαράν, ἐν φωτὶ Κυρίου καὶ νυμφῶνι τῷ τῆς ζωῆς, ὅθεν ἡμᾶς ῥῦσαι, πικρίας τῆς τοῦ βίου, Ἀκάκιε παμμάκαρ, ἐπιστασίας σου.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάσης, τοῦ ἐχθροῦ ἐπιβουλῆς, καὶ τῶν τῆς σαρκὸς θελημάτων, τῶν θανατούντων ἡμᾶς, Ὅσιε Ἀκάκιε, τῶν ὑπηκόων εἰκών, ταῖς πρεσβείαις σου λύτρωσαι, καὶ πρὸς ἀκακίας, τρίβον καθοδήγησον, τὰς διανοίας ἡμῶν, ἄφεσιν πταισμάτων καὶ λύσιν, πάσης χαλεπῆς ἐπηρείας, παρὰ τοῦ Χριστοῦ ἡμῖν αἰτούμενος.
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Ποίημα Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου.
Εορτάζετε στις 26 Νοεμβρίου
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἀκακίας εὐωδέστατον ἄνθος, καὶ καρτερίας πολυτίμητος λίθος, καὶ τοῦ Χριστοῦ θεράπων ἐνθεώτατος, Ὅσιε Ἀκάκιε, τῆς δυσώδους κακίας, πάντας ἡμᾶς λύτρωσαι, καὶ ἐν πάσῃ ἀνάγκῃ, ἐγκαρτερεῖν ἐνίσχυσον ἡμᾶς, ταῖς πρὸς τὸν Κτίστην, πρεσβείαις σου Ἅγιε.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμέν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα, ὁ Κανὼν τοῦ Ἁγίου, οὗ ἠ ἀκροστιχίς:
Ἀκάκιε ῥῦσαί με παθῶν κακίας. Γερασίμου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Ἁπάσης κακίας τοῦ δυσμενοῦς, Ἀκάκιε Πάτερ, παῤῥησίᾳ σου πρὸς Χριστόν, ἐλεύθερον φύλαττε τὸν νοῦν μου, φόβῳ τῷ θείῳ στηρίζων με πάντοτε.
Κατάβαλε Πάτερ τὴν ἐν ἐμοί, ζῶσαν ἁμαρτίαν, ἀντιλήψει σου ζωτικῇ, καὶ πρὸς μετανοίας τὰς εἰσόδους, τὴν τῆς ψυχῆς μου ῥοπὴν καθοδήγησον.
Ἀμέμπτως ἀνύσας σου τὴν ζωήν, ἀμέμπτους συντήρει, τῆς τοῦ πλάνου ἐπιβουλῆς, ἡμῶν τὰς ψυχὰς καὶ τὰς ἐννοίας, τῶν προσιόντων σοι Πάτερ Ἀκάκιε.
Θεοτοκίον.
Κυρίου Μητέρα Σε ἀληθῆ, Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος, ἐπιστάμενος ἐκ ψυχῆς, τῇ Σοὶ προστασίᾳ Κόρη σπεύδω, ὡς ἂν ῥυσθείην δεινῶν περιστάσεων.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.
Ἱλασμὸς τῶν πταισμάτων καὶ τῶν παθῶν λύτρωσιν, ζῆλον πρὸς τὰ κρείττονα θεῖον, αἴτει ἑκάστοτε, ἡμῖν δωρήσασθαι, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος, Ὅσιε Ἀκάκιε, τοῖς σὲ γεραίρουσι.
Ἐν πολλῇ καρτερίᾳ τὴν σὴν ζωὴν ἤνυσας, καὶ ὑπακοῇ ἀνενδότῳ Πάτερ Ἀκάκιε, διὸ ἐνίσχυσον, ἡμᾶς θερμῶς ὑπακούειν, τοῖς Χριστοῦ ἐντάλμασιν, ὡς συμπαθέστατος.
Ῥῶσιν σώματος δίδου καὶ τὴν ψυχὴν πρόθυμον, τοῦ εὐαρεστεῖν τῷ Κυρίῳ, ἁγίαις πράξεσι, ποίει ἑκάστοτε, τῶν ἀφορώντων ἐκ πόθου, πρὸς τὴν σὴν ἀντίληψιν, Πάτερ Ἀκάκιε.
Θεοτοκίον.
Ὑπερήφανον ὄφιν τὸν καθ’ ἡμῶν πάντοτε, δόλους καὶ παγῖδας καὶ λόχους, πικρῶς τεκταίνοντα, σύντριψον Δέσποινα, τῇ κραταιᾷ Σου πρεσβείᾳ, σκέπουσα καὶ σώζουσα, τοὺς σὲ δοξάζοντας.
Διάσωσον, ἐκ τῶν παθῶν τῆς κακίας τῇ σῇ πρεσβείᾳ, καὶ ἐκ πάσης τοῦ δυσμενοῦς ἐπιθέσεως, τοὺς σὲ τιμῶντας Ἀκάκιε θεοφόρε.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Κακίας ἐχθροῦ ἀπάλλαξον Ἀκάκιε, τοὺς πίστει θερμῇ προστρέχοντας τῇ σκέπῃ σου, καὶ φωτισμὸν οὐράνιον, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν αἴτει δεόμεθα, ὡς ἂν φωτὸς τὴν ὁδὸν νουνεχῶς ὁδεύσωμεν, οἱ σὲ μακαρίζοντες.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Σωτηρίαν ἐξαίτησαι, τὴν κατὰ ψυχὴν καὶ σῶμα Ἀκάκιε, ἀκακίας δὲ τὰς χάριτας, τοῖς εἰλικρινῶς σε μακαρίζουσι.
Ἀπροσκόπτως ὡς ἤνυσας, τῆς ὑπακοῆς τὴν τρίβον Ἀκάκιε, ταπεινώσει με ἐνίσχυσον, καὶ ἀπλάστοις τρόποις πολιτεύεσθαι.
Ἴδε Πάτερ Ἀκάκιε, οἷα συμπαθὴς καὶ πλήρης χρηστότητος, τοὺς πιστῶς σοι καταφεύγοντας, καὶ παράσχου τούτοις τὰ αἰτήματα.
Θεοτοκίον.
Μήτηρ ὤφθης πανάφθορος, τοῦ Δημιουργοῦ τῶν ὅλων πανάμωμε, ὅθεν μώμου ἁμαρτίας με, καὶ φθοροποιῶν παθῶν ἐκκάθαρον.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἐν ὑποταγῇ, διαλάμψας ὥσπερ ἥλιος, καταυγάζεις τὴν διάνοιαν ἡμῶν, ὑποτάσσεσθαι γνησίως νόμῳ κρείττονι.
Πάθη χαλεπά, τυραννοῦντα τὴν καρδίαν μου, ἀπονέκρωσον Ἀκάκιε σοφέ, καὶ ζωῆς με τῆς ἁγίας φωτὶ λάμπρυνον.
Ἄκακος ὀφθείς, φερωνύμως ἐν τοῖς τρόποις σου, ἐν ἁπλότητι καὶ ἤθεσι χρηστοῖς, διαῤῥύθμισον τὸν βίον μου Ἀκάκιε.
Θεοτοκίον.
Θρόνος τοῦ Θεοῦ, ἀνεδείχθης ὑψηλότατος, τοῦτον φέρουσα ἁγνὴ ἐν ταῖς χερσίν, ὅθεν ῥῦσαί με χειρῶν τοῦ πολεμήτορος.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ὡς πρᾶος, καὶ μιμητὴς τοῦ Δεσπότου, ἀκριβοῦς ὑπακοῆς ὤφθης τύπος, ὅθεν ἡμᾶς, ἀκλινῶς ὑπακούειν, τοῖς ἐν Χριστῷ προεστῶσιν ἐνίσχυσον, ὡς ἂν Ἀκάκιε σοφέ, τῆς ἀλήκτου ζωῆς ἀπολαύσωμεν.
Νεκρώσας, ἅλαν τὸ θέλημα Πάτερ, ὡς ὑπήκοος ἐν λόγοις καὶ ἔργοις, μέχρι θανάτου τῷ σῷ προεστῶτι, ἡμῶν σαρκὸς τὰ θελήματα νέκρωσον, καὶ καθυπόταξον τὸν νοῦν, τοῦ Κυρίου τῷ θείῳ θελήματι.
Καθεῖλες, τῇ ταπεινώσει σου Πάτερ, τὴν ὀφρὺν τὴν ἐπηρμένην τοῦ πλάνου, ὅθεν ἡμᾶς, ἀληθὴς ταπεινώσει, καὶ προθυμίᾳ κοσμεῖσθαι ἐνίσχυσον, καὶ ἀῤῥαγῇ ὑπομονήν, ἐπιδείκνυσθαι πᾶσαις ταῖς θλίψεσι.
Θεοτοκίον.
Ἀγγέλων, ἁγιωτέρα ὑπάρχεις, τὸν αὐτοὺς δημιουργήσαντα Λόγον, ὑπὲρ αἰτίαν καὶ λόγον τεκοῦσαν, Ὑπεραγία Παρθένε πανάμωμε, διὸ ἁγίασον ἡμῶν, καὶ ψυχὴν καὶ καρδίαν καὶ αἴσθησιν.
Διάσωσον, ἐκ τῶν παθῶν τῆς κακίας τῇ σῇ πρεσβείᾳ, καὶ ἐκ πάσης τοῦ δυσμενοῦς ἐπιθέσεως, τοὺς σὲ τιμῶντας Ἀκάκιε θεοφόρε.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς ἀκακίας ἐπώνυμος Ὅσιε, ἐκ τῶν βελῶν τῆς κακίας με λύτρωσαι, καὶ φόβῳ τῷ θείῳ με λάμπρυνον, τοῦ ὑπακούειν Χριστοῦ τοῖς προστάγμασιν, Ἀκάκιε Πάτερ μακάριε.
Προκείμενον
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.
Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Εῦγγέλιον ᾿Εκ τοῦ Κατά Ματθαῖον ( Κεφ. ια' 27-30)
Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου· καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.
Δόξα
Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στιχ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὅλην σου τὴν ἔφεσιν, καθυποτάξας Κυρίῳ, ἄριστος ὕπήκοος, Ὅσιε Ἀκάκιε ἐχρημάτισας, καὶ νῦν ὡς μέτοχος, τῆς ἐπουρανίου, εὐφροσύνης καὶ λαμπρότητος, σκότους ἀπάλλαξον, τοῦ τῆς ἁμαρτίας μακάριε, καὶ πικροτάτων θλίψεων, καὶ ὀδυνηρῶν περιστάσεων, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, τοὺς μέλποντας τὸν βίον σου σοφέ, χαρὰν ἡμῖν παρεχόμενος, τὴν μὴ διαπίπτουσαν.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Κοσμικῶν νοημάτων καὶ ποικίλων σκανδάλων τοῦ πολεμήτορος, Ἀκάκιε θεόφρον, ἀπάλλαξον λιταῖς σου, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἰσχυρότατον τεῖχος κατὰ πάσης κακίας τοῦ πολεμήτορος, Ἀκάκιε θεόφρον, ἡ σὴ θερμὴ πρεσβεία τοῖς κραυγάζουσι γένοιτο· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἀκακίας τὰ ἤθη καὶ ζωῆς ἐναρέτου πᾶσαν ἐπίδοσιν, Ἀκάκιε θεόφρον, δυνάμωσον εὐχαῖς σου, γεωργεῖν τοὺς κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Θεοτοκίον.
Σαρκωθεὶς ἐκ γαστρός Σου ὁ τὸ εἶναι τοῖς πᾶσι παρέχων Κύριος, κυρίαν Σε ἁπάντων, καὶ Δέσποινα δεικνύει, Θεοτόκε πανάχραντε, Ὃν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν Σὲ ὑμνούντων.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Γέγονας τύπος, ὑπακοῆς μακαρίας, διὰ τοῦτό σοι Ἀκάκιε βοῶμεν· δίδου ἡμῖν πνεῦμα, ἀεὶ συντετριμμένον.
Ἔλλαμψον Πάτερ, ὑποταγῆς τῆς ἁγίας, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ κάλλος καὶ τὴν χάριν, ἵνα λυτρωθῶμεν, παρακοῆς κακίστης.
Ῥῦσαι λιταῖς σου, σοφιστειῶν τοῦ βελίαρ, τὸ ἐπάναψον τὸ πῦρ τὸ θεῖον Πάτερ, ἔνδον ἐν καρδίᾳ, τῶν σὲ ὑμνολογούντων.
Θεοτοκίον.
Ἄχραντε Κόρη, τὴν μολυνθεῖσαν ψυχήν μου, τῇ τοῦ χείρονος κακίστῃ συνηθείᾳ, πλῦνον ταῖς ῥανίσι, τῶν θείων οἰκτιρμῶν μου.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Συνόμιλος Ἀγγέλων, πέλων θεοφόρε, τὸν πανοικτίρμονα Λόγον ἱκέτευε, ἀεὶ σὺν τούτοις σωθῆναι, τοὺς σὲ γεραίροντας.
Ἰσχὺν ἡμῖν παράσχου, κατὰ τοῦ βελίαρ, καὶ ἐκκοπὴν ὀλεθρίου θελήματος, καὶ πρὸς ζωῆς ἐναρέτου θερμὴν οὐράνιον.
Μετὰ τὸ θεῖον τέλος, οἷα ζῶν ὡράθης, ἐν τῷ σῷ τάφῳ Ἀκάκιε Ὅσιε, δι’ ὃ κἀμὲ ζωηφόρου χάριτος πλήρωσον.
Ὁδὸν συντομωτάτην, Πάτερ διανύσας, ἐξ ἀνοδίας παθῶν με ἀνθέλκυσον, καὶ ἀσφαλῶς με πρὸς τρίβον, τὴν θείαν ἴθυνον.
Θεοτοκίον.
Ὑμνοῦμέν Σου τὴν δόξαν, Κεχαριτωμένη, καὶ ἐκ βαθέων ψυχῆς ἐκβοῶμέν Σοι· Σὺ εἶ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν Κόρη, καὶ ἡ βοήθεια.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα μεγαλυνάρια,
Χαίροις ἀκακίας ἄνθος τερπνόν, χαίροις καρτερίας ὁ ἀδάμας ὁ διαυγής, χαίροις τῆς τελείας, ὑπακοῆς ὁ λύχνος, Ἀκάκιε παμμάκαρ, Ἀγγέλων σύσκηνε.
Ὅλον σαὐτὸν δέδωκας ἐν Χριστῷ, τῷ σῷ προεστῶτι ἐν τελείᾳ ὑπακοῇ, ὅθεν ἐλαμπρύνθης, Χριστοῦ τῇ ἐκτιμήσει, Ἀκάκιε ὡς πρᾶος καὶ πλήρης πίστεως.
Ἔφερες κακώσεις καὶ χλευασμούς, πολλῇ ταπεινώσει, ὥσπερ ἄθλους μαρτυρικούς, ὅθεν ἐδοξάσθης, Ἀκάκιε πλουσίως, καὶ μοναχῶν παιδεύεις, σοφῶς τὸ φρόνημα.
Σεαυτὸν ἠρνήσω ὁλοσχερῶς, καὶ τῷ θείῳ νόμῳ ὑπετάγης ἀπὸ ψυχῆς, ὅθεν ὑπηκόων, ὑπογραμμὸς ἐδείχθης, Ἀκάκιε θεόφρον, τῇ πολιτείᾳ σου.
Ἤνυσας ὁσίως σου τὴν ζωήν, ἀπλάστοις ἐν τρόποις, καὶ γνησίᾳ ὑπακοῇ, ὅθεν ἡμᾶς ῥῦσαι, κακίστων βουλευμάτων, Ἀκάκιε τρισμάκαρ, τοῦ κοσμοκράτορος.
Χαίροις τὴν οὐράνιον νῦν χαράν, ἐν φωτὶ Κυρίου καὶ νυμφῶνι τῷ τῆς ζωῆς, ὅθεν ἡμᾶς ῥῦσαι, πικρίας τῆς τοῦ βίου, Ἀκάκιε παμμάκαρ, ἐπιστασίας σου.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάσης, τοῦ ἐχθροῦ ἐπιβουλῆς, καὶ τῶν τῆς σαρκὸς θελημάτων, τῶν θανατούντων ἡμᾶς, Ὅσιε Ἀκάκιε, τῶν ὑπηκόων εἰκών, ταῖς πρεσβείαις σου λύτρωσαι, καὶ πρὸς ἀκακίας, τρίβον καθοδήγησον, τὰς διανοίας ἡμῶν, ἄφεσιν πταισμάτων καὶ λύσιν, πάσης χαλεπῆς ἐπηρείας, παρὰ τοῦ Χριστοῦ ἡμῖν αἰτούμενος.
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης