ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
Θεάρεστη Καύχηση
Κυρ Απρ 28, 2019 9:26 am
Θεάρεστη Καύχηση
Η καύχηση δείχνει έγωισμό, έλλειψη αρετής. Όταν καυχιέται κανείς για .τή δύναμή του, τήν ομορφιά, τον πλούτο, τις γνωριμίες, τις γνώσεις του, γιά όποιοδήποτε προσόν διαθέτει ή νομίζει οτι διαθέτει, σημαίνει ότι έχει ύψηλό φρόνημα, ότι πιστεύει πώς οί άλλοι εΐναι κατώτεροί του, πώς ξεχωρίζει άπό τούς άλλους σέ κάποια γνωρίσματα, τά όποια μάλιστα θέλει να προβάλει γιά νά άντλήσει άπό αύτά άξία καί άναγνώριση. Υπάρχει όμως καί καύχηση πού δείχνει πλούτο άρετής. Αύτή εΐναι ή έν Κυρίω καύχηση. Τί σημαίνει έν Κυρίω καύχηση; Μπορούν νά μάς βοηθήσουν νά τήν καταλάβουμε έκεΐνοι πού τή βίωσαν.
"Ας άκούσουμε άπό τά βάθη των αιώνων - τό 1050 π.Χ. περίπου - τή φωνή μιας άπλής άλλά βαθύτατα εύσεβοΰς γυναίκας, τής προφήτιδος ’Άννης. Ή δίκαια Άννα ήταν άτεκνη. Αντιμετώπιζε τήν άτεκνία της, πού τότε έθεωρεΐτο ντροπή, μέ πολύ πόνο άλλά καί με πολλή πίστη. Προσευχήθηκε θερμά στο Θεό, κι Εκείνος τελικά τής έδωσε παιδί, τόν Κριτή καί Προφήτη Σαμουήλ. Τότε γεμάτη εύγνωμοσύνη έψαλε τήν ώδή της (βλ. Α ' Βασ. β' 1-11), στήν όποία μεταξύ τών άλλων ειπε καί τά έξής:
Μή καυχάσθω ό φρόνιμος έν τη φρονήσει αύτοΰ, καί μή καυχάσθω ό δυνατός έν τή δυνάμει αύτοΰ, καί μη καυχάσθω ό πλούσιος έν τώ πλούτω αύτοΰ, άλλ’ έν τούτω καυχάσθω ό καυχώμενος, συνιεΐν καί γινώσκειν τόν Κύριον καί ποιεΐν κρίμα καί δικαιοσύνην έν μέσω τής γής (Α' Βασ. β ' 10).
Δηλαδή: Ας μήν καυχιέται ό σοφός γιά τη σοφία του, ούτε ό δυνατός γιά τή δύναμή του, ούτε ό πλούσιος γιά τόν πλούτο του. Μόνο γιά ένα νά χαίρεται καί να καυχιέται αύτός πού θέλει νά καυχιέται:
γιά τό ότι ό Κύριος τοϋ άποκάλυψε τον 'Εαυτό Του, τόν άξίωσε νά Τόν γνωρίσει καί όχι νά Τόν συναντήσει μια φορά στή ζωή του, άλλά συνιεΐν και γινώσκειν・ δηλαδή συνεχώς νά Τον γνωρίζει όλο καί περισσότερο, καί να συνδέεται όλο καί στενότερα μαζί Του. Καί ποιεΐν κρίμα καί Δικαιοσύνην έν μέσω τής γής: Ή έμπειρική αύτή γνώση τού Θεού τόν μεταμορφώνει, τόν
έξαγιάζει, τοϋ δίνει τή δύναμη νά έφαρμόζει τις θείες έντολές, νά ζεΐ μέ άρετή μέσα σ ’ αύτό τόν κόσμο, όπου κυριαρχεί ή άμαρτία, ή όποία φαίνεται νά σαρώνει τά πάντα.
Ας άκούσουμε άκόμη τόν μεγάλο άπόστολο Παύλο: Ας μή συμβεΐ νά καυχηθώ γιά τίποτε άλλο παρά γιά τό ότι ό Υιός τοϋ Θεού έλαβε μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος, και σταυρώθηκε για μένα. Ή άγάπη Του αύτή έχει γεμίσει τή ζωή και τήν ψυχή μου, καί πλέον ό κόσμος έχει νεκρωθεί για μένα κι έγώ γ ι’ αύτόν (Γαλ. ζ ' 14).
Ή έν Κυρίω λοιπόν καύχηση δείχνει άληθινή σοφία, μεγάλη ταπεινοφροσύνη καί βαθιά πίστη. Ό έν Κυρίω καυχώμενος άξιολογεΐ σωστά αύτά πού οί μακράν τοϋ Θεοΰ άνθρωποι έκτιμοϋν τόσο πολύ και άγωνίζονται νά τά άποκτήσουν: τή σοφία, τή δύναμη, τόν πλούτο κ.λπ. Αντιλαμβάνεται ότι όλα αύτά είναι πρόσκαιρα, μάταια, άτελή, ότι θά σβήσουν μέ τόν θάνατο ή καί πριν άπό αύτόν.
Ό έν Κυρίω καυχώμενος ούσιαστικά καυχιέται γιά τό έλεος, πού τοϋ έχει δείξει ό Θεός. Αφενός μέν συναισθάνεται τή μηδαμινότητά του, άφετέρου δέ άναγνωρίζει τόν Θεό ως πηγή κάθε άγαθοϋ. Αναγνωρίζει εύγνωμόνως τις εύεργεσίες τοΰ Θεοϋ, ότι τίποτε άπό όσα έχει δέν είναι δικό του όλα τοϋ τά έδωσε ό Θεός. Έχει άπαρνηθεΐ τόν έγωισμό του μέ όλες του τις πλάνες
καί έχει παραδώσει τή ζωή του στα χέρια τοΰ Θεοΰ. Ζεϊ μέσα στήν παρουσία τοϋ Θεοϋ. Είναι εύτυχισμένος. Κανείς δεν μπορεί νά τοϋ άφαιρέσει τή χαρά του, την καύχησή του διότι αύτή δέν στηρίζεται στις δικές του περιορισμένες δυνάμεις και ικανότητες, οϋτε προέρχεται άπό τις δικές του ταπεινές προσπάθειες, οϋτε έχει σχέση μέ αύτή τήν πρόσκαιρη ζωή άλλά ή καύχησή του έχει άσάλευτο στήριγμα το άνεξιχνίαστο πέλαγος τής άγάπης τοΰ Θεοϋ, τό μέγα έλεός Του. ’Επιπλέον, έφόσον χαίρεται τις άνεκτίμητες εύεργεσίες τοϋ Θεοϋ, καμία μάταιη χαρά αύτοϋ τοϋ κόσμου δέν μπορεί νά τόν έλκύσει καί καμία θλίψη δέν μπορεί νά τόν καταβάλει, οϋτε καί ό ίδιος ό θάνατος ό όποιος μάλιστα γίνεται τό μέσο γιά νά ένωθεΐ μέ τον Θεό καί γ ι’ αύτό είναι ποθητός.
Εύτυχισμένος όποιος άρνήθηκε κάθε έγωιστική καύχηση όποιος άγάπησε τόν Θεό καί Τόν έχει καύχημά του!
Η καύχηση δείχνει έγωισμό, έλλειψη αρετής. Όταν καυχιέται κανείς για .τή δύναμή του, τήν ομορφιά, τον πλούτο, τις γνωριμίες, τις γνώσεις του, γιά όποιοδήποτε προσόν διαθέτει ή νομίζει οτι διαθέτει, σημαίνει ότι έχει ύψηλό φρόνημα, ότι πιστεύει πώς οί άλλοι εΐναι κατώτεροί του, πώς ξεχωρίζει άπό τούς άλλους σέ κάποια γνωρίσματα, τά όποια μάλιστα θέλει να προβάλει γιά νά άντλήσει άπό αύτά άξία καί άναγνώριση. Υπάρχει όμως καί καύχηση πού δείχνει πλούτο άρετής. Αύτή εΐναι ή έν Κυρίω καύχηση. Τί σημαίνει έν Κυρίω καύχηση; Μπορούν νά μάς βοηθήσουν νά τήν καταλάβουμε έκεΐνοι πού τή βίωσαν.
"Ας άκούσουμε άπό τά βάθη των αιώνων - τό 1050 π.Χ. περίπου - τή φωνή μιας άπλής άλλά βαθύτατα εύσεβοΰς γυναίκας, τής προφήτιδος ’Άννης. Ή δίκαια Άννα ήταν άτεκνη. Αντιμετώπιζε τήν άτεκνία της, πού τότε έθεωρεΐτο ντροπή, μέ πολύ πόνο άλλά καί με πολλή πίστη. Προσευχήθηκε θερμά στο Θεό, κι Εκείνος τελικά τής έδωσε παιδί, τόν Κριτή καί Προφήτη Σαμουήλ. Τότε γεμάτη εύγνωμοσύνη έψαλε τήν ώδή της (βλ. Α ' Βασ. β' 1-11), στήν όποία μεταξύ τών άλλων ειπε καί τά έξής:
Μή καυχάσθω ό φρόνιμος έν τη φρονήσει αύτοΰ, καί μή καυχάσθω ό δυνατός έν τή δυνάμει αύτοΰ, καί μη καυχάσθω ό πλούσιος έν τώ πλούτω αύτοΰ, άλλ’ έν τούτω καυχάσθω ό καυχώμενος, συνιεΐν καί γινώσκειν τόν Κύριον καί ποιεΐν κρίμα καί δικαιοσύνην έν μέσω τής γής (Α' Βασ. β ' 10).
Δηλαδή: Ας μήν καυχιέται ό σοφός γιά τη σοφία του, ούτε ό δυνατός γιά τή δύναμή του, ούτε ό πλούσιος γιά τόν πλούτο του. Μόνο γιά ένα νά χαίρεται καί να καυχιέται αύτός πού θέλει νά καυχιέται:
γιά τό ότι ό Κύριος τοϋ άποκάλυψε τον 'Εαυτό Του, τόν άξίωσε νά Τόν γνωρίσει καί όχι νά Τόν συναντήσει μια φορά στή ζωή του, άλλά συνιεΐν και γινώσκειν・ δηλαδή συνεχώς νά Τον γνωρίζει όλο καί περισσότερο, καί να συνδέεται όλο καί στενότερα μαζί Του. Καί ποιεΐν κρίμα καί Δικαιοσύνην έν μέσω τής γής: Ή έμπειρική αύτή γνώση τού Θεού τόν μεταμορφώνει, τόν
έξαγιάζει, τοϋ δίνει τή δύναμη νά έφαρμόζει τις θείες έντολές, νά ζεΐ μέ άρετή μέσα σ ’ αύτό τόν κόσμο, όπου κυριαρχεί ή άμαρτία, ή όποία φαίνεται νά σαρώνει τά πάντα.
Ας άκούσουμε άκόμη τόν μεγάλο άπόστολο Παύλο: Ας μή συμβεΐ νά καυχηθώ γιά τίποτε άλλο παρά γιά τό ότι ό Υιός τοϋ Θεού έλαβε μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος, και σταυρώθηκε για μένα. Ή άγάπη Του αύτή έχει γεμίσει τή ζωή και τήν ψυχή μου, καί πλέον ό κόσμος έχει νεκρωθεί για μένα κι έγώ γ ι’ αύτόν (Γαλ. ζ ' 14).
Ή έν Κυρίω λοιπόν καύχηση δείχνει άληθινή σοφία, μεγάλη ταπεινοφροσύνη καί βαθιά πίστη. Ό έν Κυρίω καυχώμενος άξιολογεΐ σωστά αύτά πού οί μακράν τοϋ Θεοΰ άνθρωποι έκτιμοϋν τόσο πολύ και άγωνίζονται νά τά άποκτήσουν: τή σοφία, τή δύναμη, τόν πλούτο κ.λπ. Αντιλαμβάνεται ότι όλα αύτά είναι πρόσκαιρα, μάταια, άτελή, ότι θά σβήσουν μέ τόν θάνατο ή καί πριν άπό αύτόν.
Ό έν Κυρίω καυχώμενος ούσιαστικά καυχιέται γιά τό έλεος, πού τοϋ έχει δείξει ό Θεός. Αφενός μέν συναισθάνεται τή μηδαμινότητά του, άφετέρου δέ άναγνωρίζει τόν Θεό ως πηγή κάθε άγαθοϋ. Αναγνωρίζει εύγνωμόνως τις εύεργεσίες τοΰ Θεοϋ, ότι τίποτε άπό όσα έχει δέν είναι δικό του όλα τοϋ τά έδωσε ό Θεός. Έχει άπαρνηθεΐ τόν έγωισμό του μέ όλες του τις πλάνες
καί έχει παραδώσει τή ζωή του στα χέρια τοΰ Θεοΰ. Ζεϊ μέσα στήν παρουσία τοϋ Θεοϋ. Είναι εύτυχισμένος. Κανείς δεν μπορεί νά τοϋ άφαιρέσει τή χαρά του, την καύχησή του διότι αύτή δέν στηρίζεται στις δικές του περιορισμένες δυνάμεις και ικανότητες, οϋτε προέρχεται άπό τις δικές του ταπεινές προσπάθειες, οϋτε έχει σχέση μέ αύτή τήν πρόσκαιρη ζωή άλλά ή καύχησή του έχει άσάλευτο στήριγμα το άνεξιχνίαστο πέλαγος τής άγάπης τοΰ Θεοϋ, τό μέγα έλεός Του. ’Επιπλέον, έφόσον χαίρεται τις άνεκτίμητες εύεργεσίες τοϋ Θεοϋ, καμία μάταιη χαρά αύτοϋ τοϋ κόσμου δέν μπορεί νά τόν έλκύσει καί καμία θλίψη δέν μπορεί νά τόν καταβάλει, οϋτε καί ό ίδιος ό θάνατος ό όποιος μάλιστα γίνεται τό μέσο γιά νά ένωθεΐ μέ τον Θεό καί γ ι’ αύτό είναι ποθητός.
Εύτυχισμένος όποιος άρνήθηκε κάθε έγωιστική καύχηση όποιος άγάπησε τόν Θεό καί Τόν έχει καύχημά του!
ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
«Ο ΣΩΤΗΡ»
1 0κτωβρίου 2016 - Τεύχος 2140
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης