ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Γιάτρισσα Λουτρακίου
Δευ Ιουν 24, 2019 10:00 am
Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Γιάτρισσα Λουτρακίου
Ποίημα Γεωργίου Γαλανόπουλου
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε, είσάκουσον της προσευχής μου, ένώτισαι την δέησίν μου έν τη άληθεία σου, είσάκουσον μου έν τη δικαιοσύνη σου. Και μή είσέλθης είς κρίσιν μετά τοϋ δούλου σου, ότι ού δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζών. Ότι κατεδίωξεν ό εχθρός την ψυχήν μου έταπείνωσεν είς γήν τήν ζωήν μου. Έκάθισέ με έν σκοτεινοΐς, ώς νεκρούς αίώνος, και ήκηδίασεν έπ’ εμέ τό πνεύμα μου, έν έμοι έταράχθη ή καρδία μου. Έμνήσθην ήμερων άρχαίων, έμελέτησα έν πάσι τοις έργοις σου, έν ποιήμασι των χειρών σου έμελέτων. Διεπέτασα πρός σε τάς χείράς μου ή ψυχή μου ώς γη άνυδρός σοι. Ταχύ είσάκουσόν μου, Κύριε, έξέλιπε τό πνεΰμά μου. Μή άποστρέψης τό πρόσωπόν σου άπ’ έμοΰ, και όμοιωθήσομαι τοΐς καταβαίνουσιν είς λάκκον. Άκουστόν ποίησόν μοι τό πρωΐ τό έλεός σου, ότι έπΐ σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, όδόν εν ή πορεύσομαι, ότι πρός σέ ήρα την ψυχήν μου. Έξελοΰ με έκ των εχθρών μου Κύριε, πρός σέ κατέφυγον δίδαξόν με τοΰ ποιεΐν τό θέλημά σου, ότι σύ εί ό Θεός μου. Τό Πνεΰμά σου τό άγαθόν οδηγήσει με έν γή ευθεία ενεκεν τοΰ ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Έν τή δικαιοσύνη σου, έξάξεις έκ θλίψεως την ψυχήν μου. Καί έν τω έλέει σου έξολοθρεύσεις τούς έχθρούς μου. Και άπολεΐς πάντας τούς θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι έγώ δοΰλός σού εΐμι.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἡμυνάμην αὐτοῦς.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τά Τροπάρια.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ.
Τῆς Θεοτόκου τῇ ἁγίᾳ Εἰκόνι, ἐν Λουτρακίῳ ἀσπασμοῦ τιμὴν δῶμεν, ὅτι θαυμάτων χάριτας παρέχει ταχύ· πᾶσαν νόσον φυγαδεύει γάρ, πυρετοὺς ἀλγηδόνας τε, μολυσμοὺς καὶ τραύματα, ἐκ ψυχῶν καὶ σωμάτων, καὶ θεραπείαν δίδωσιν ἀεί, τοῖς Χαῖρε ταύτῃ, βοῶσιν ἐκ πίστεως.
Δόξα. Ἀπολυτίκιον τῆς Εἰκόνος. Ὁ αὐτός. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰκόνι προσπέσωμεν θαυματουργῷ εὐλαβῶς, ἁγνῆς Θεομήτορος, ἐν Λουτρακίῳ πιστοί, τὰ κρείττω αἰτούμενοι· νέμει γὰρ τοῖς νοσοῦσι, θεραπείαν καὶ ῥῶσιν, ὅτι Γιάτρισσα αὕτη, φερωνύμως καλεῖται, ὑπὲρ ἡμῶν δ’ ἱλάσκει Υἱον, χάριν δωρήσασθαι.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
Βροτῶν Γιάτρισσα, δέξαι ᾠδήν. Γεωργίου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Βραδεῖς δοῦναι αἶνον Θεῷ ἐσμέν, διὸ ἐλθὲ τάχει, εἰς ἡμῶν ἀρωγὴν Ἁγνή, τῶν πόθῳ ὑμνούντων Σε καὶ δίδου, τὴν θεραπείαν ἐκ νόσων, ὡς Γιάτρισσα.
Ῥαδίως περαίνονται τὰ ἐν Σοί, ὡς οὖσα Παρθένε, τοῦ Θεοῦ Μήτηρ ἀληθῶς, οὐ γὰρ ἀδύνατον ὑπάρχει, τῇ νικησάσῃ καὶ ὅρους τῆς φύσεως.
Ὀδύνην ψυχῇ μου τῇ ῥυπαρᾷ, προὐξένησε Κόρη, ἡ διάνοια πρὸς ῥοπήν, ὠθοῦσα τὴν φύσιν ἁμαρτάνειν, ἀλλ’ εἰς χαρὰν ταύτης ἄλγος μετάτρεψον.
Τὸ θεῖόν Σου πρόσωπον Μαριάμ, οἱ πλούσιοι ὄντως, λιτανεύσουσι τοῦ λαοῦ, ὡς ἔφη ἐν βίβλῳ Προφητάναξ, τὰ περὶ Σοῦ· ὅθεν πρόσδεξαι ᾄσματα.
ᾨδὴ γ΄. Σὺ εἶ τὸ στερέωμα.
ᾨδὴν δέξαι Γιάτρισσα, τῶν προσδραμόντων ἀσπάσασθαι, πανευλαβῶς, Σὴν σεπτὴν Εἰκόνα, καὶ δὸς πᾶσι τὴν χάριν Σου.
Νοσημάτων ἴασαι, τοὺς ψαλμικῶς ἀνυμνοῦντάς Σε, ἐν τῷ ναῷ, καθ’ ἑκάστην ὥραν, Θεοτόκε πανύμνητε.
Γλύκανον Σῇ χάριτι, κατ’ ἄμφω τὰ αἰσθητήρια, Κόρη σεμνή, καὶ τὰ κρείττω νέμει, μητρικαῖς Σου ἐντεύξεσιν.
Ἰσχυρὰν προστάτιδα, Σὲ Θεοτόκε ἐπέγνωμεν, ἐκ πειρασμῶν, Σοὺς ἀχρείους δούλους, ἀπαλλάττουσα πάντοτε.
Ἐκλύτρωσαι, ἀνάγκης βλάβης καὶ νόσων, ἁγνὴ Θεόπαις, τοὺς ἀνυμνοῦντας ᾀσματικῶς τὸ Σὸν θεῖον ἐκτύπωμα, ὡς ταχινὴ ἰατὴρ πιστῶν δούλων.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ὦ Μῆτερ Θεοῦ ἀντίληψις βοήθεια, καὶ καταφυγὴ ἡμῶν πάντων ἐπάκουσον, τῶν πιστῶς βοώντων Σοι· Θεοτόκε Δέσποινα ἴασαι, τοὺς Σῇ Εἰκόνι δίδοντας τιμήν, ἐν Λουτρακίῳ, πόθῳ προστρέχοντας.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἀνυμνοῦμέν Σε Γιάτρισσα, οἱ ἐν ἀσθενείαις δοκιμαζόμενοι, καὶ ἐν δίνῃ βίου ἔχοντες, ἐξελοῦ κινδύνων Κόρη λέγοντες.
Τοὺς νοσοῦντας θεράπευσον, ἐξ ἀσθενειῶν καὶ δεινῶν κακώσεων, Θεοτόκε ἀπειρόγαμε, τῇ ἐναργεστάτῃ ἀντιλήψει Σου.
Ῥῦσαι πάντας ἐκ θλίψεως, καὶ σαρκὸς κινήσεις παῦσον Πανάμωμε, τὰς ἀτάκτους ἱκετεύομεν, Σὲ τὸ ἀπαθείας ἐνδιαίτημα.
Ἱλαρῶς οὖν ἐπίβλεψον, ἐφ’ ἡμᾶς Παρθένε τοὺς μεγαλύνοντας, τὰ παράδοξά Σου θαύματα, ἃ ἐκβλύζεις Σῇ δοθείσῃ χάριτι.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Στῆθι μεθ’ ἡμῶν, κηδεμών τε καὶ ἀντίληψις, ἰατρὸς νοσούντων πέλουσα Ἁγνή, τῇ ὀξυτάτῃ καὶ θείᾳ βοηθείᾳ Σου.
Σκόρπισον ἐχθρῶν, τὰ πυρφόρα βέλη Ἄχραντε, ἀπὸ τῶν πόθῳ ὕμνοις διδόντων Σοι, ἐπωφελοῦσα, ψυχὰς ταῖς θερμαῖς πρεσβείαις Σου.
Ἄκουε Σεμνή, τῆς καρδίας τὰ σκιρτήματα, τῶν τιμώντων Σου ἀεὶ θείαν μορφήν, καὶ τὸν Σωτῆρα εὐχαῖς Σου παράσχου ἵλεων.
Δὸς τοῖς ταπεινοῖς, τοῦ βελίαρ φεύγειν ἔνεδρα, καὶ χαρὰν ἣν εἴληφας Μονογενοῦς, ἰδοῦσα Μῆτερ, τὴν ἐκ τάφου Τούτου Ἔγερσιν.
ᾨδὴ στ΄. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.
Ἐπάκουσον εὐμενῶς, ἡμῶν Κόρη τῶν ὑμνούντων Σε, καὶ φωλέας τῶν παθῶν, πυρὶ σβέσον Δέσποινα, ταχὺ θεραπεύουσα, ἀσθενείας πάσας, ὡς ἀκέστωρ ἡ ἀνάργυρος.
Ξενήκουστα τὰ ἐν Σοί, σημεῖα πέλει Μητρόθεε, ἃ ἐκ μορφῆς Σου σεπτῆς, πιστοῖς βλύζει πάντοτε· διὸ ἀνυμνοῦμέν Σου, τὴν κηδεμονίαν, ἐν ᾠδαῖς καὶ μελῳδήμασιν.
Ἀνίατα ἀλγεινά, Ἁγνὴ ἰᾶσαι νοσήματα, καὶ διασώζεις πιστούς, ἐκ πάσης κακώσεως, ὡς ἀρίστη Γιάτρισσα, τῶν Σοὶ προστρεχόντων, καὶ παρθένων τεῖχος ἄῤῥηκτον.
Ἱκέτευε τὸν Χριστόν, Ὃν ὑπὲρ φύσιν ἐκύησας, τεκοῦσα σωματικῶς, Θεόν τε καὶ ἄνθρωπον, ἀπείρανδρε Ἄνασσα, τῶν πιστῶν προστάτις, καὶ μεσίτης ὥρᾳ Κρίσεως.
Ἐκλύτρωσαι, ἀνάγκης βλάβης καὶ νόσων, ἁγνὴ Θεόπαις, τοὺς ἀνυμνοῦντας ᾀσματικῶς τὸ Σὸν θεῖον ἐκτύπωμα, ὡς ταχινὴ ἰατὴρ πιστῶν δούλων.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ὡς ἰατρὸν καὶ συναντίληψιν Σὲ ἔχομεν, οἱ ἐν πάθεσι τοῖς χαλεποῖς κυλινδούμενοι, καὶ ἀσθενείαις κατ’ ἄμφω κράζοντες μετ’ εὐχῶν· Μῆτερ τοῦ Θεοῦ πρόσχες ἡμῖν, καὶ ἐλευθέρωσον λαόν, ἐκ δεινῶν περιστάσεων, ῥῦσαι δ’ ἐκ πάσης βλάβης, αἱρετικῶν καὶ μανίας, τὸ γένος τῶν Χριστιανῶν, ἀεὶ πρεσβεύων πρὸς τὸν Τόκον Σου.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στ. Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς την Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομά Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Παναχράντου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μὴ οὖν ἀποῤῥίψης με, σαρκὸς τὸν μεμολυσμένον, καὶ παθῶν τὸν ἄστατον, Σὲ νῦν καταφεύγοντα Ὑπερένδοξε· Γιάτρισσα σῶσόν με, πιστῶς προσπίπτοντα, τῇ Εἰκόνι Σου ἀσπάσασθαι, ἴασιν ἄμφω δὸς τάχιστα, καὶ ῥῦσαι κακώσεων, θλίψεων ἐξαιρούμενον, καὶ τῶν δυσμενῶν συμφορῶν τοῦ βίου, ἵνα μεγαλύνω, τὰς θείας ἀρετὰς καὶ θαυμαστά, ἃ κατεργάζῃ Θεόνυμφε, χαίροις Σοι φθεγγόμενος.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ὠκύπους Σῇ Εἰκόνι χαριτόβρυτε Γιάτρισσα, ἀεὶ σπεύδω πιστῶς, μετὰ Δαυΐδ συμψάλλων· τὸ πρόσωπόν Σου Κόρη λιτανεύσουσι πλούσιοι· ἀλλὰ καὶ νῦν ὧδ’ ἡμεῖς, προσφέρομέν Σοι ὕμνους.
Δεινῶν νόσων ἰᾶσαι ἀπειληφυῖα χάριν κατὰ παθῶν ἐξ Υἱοῦ, τοὺς Σοὶ Μῆτερ ἰόντας, καὶ πόθῳ ἐκβοώντας· πειρασμῶν ἐλευθέρωσον, ὀδυνηρῶν συμφορῶν, ἀνάγκης τε καὶ βλάβης.
Ἡ Λουτρακίου πόλις καὶ χώρα Κορινθίων ὕμνοις τιμᾷ Σου Ἁγνή, Γενέθλιον τὸ θεῖον, βοᾷ σὺν Σοὶ δ’ ἀπαύστως, ὁ λαὸς ἀγαλλόμενος· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Νεκρώσας ἰσχὺν ᾅδου ὁ τεχθεὶς ἐκ Σοῦ Μῆτερ ἐν τῷ Σπηλαίῳ Χριστός, ἐδέξατο τὰ δῶρα, τῶν Μάγων Νόων ὕμνον, καὶ Ποιμένων προσκύνησιν, τὰς δ’ ἁμαρτίας ἡμῶν, αἰτεῖ τοῦ συγχωρῆσαι.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Γάννυται μέγα, πλῆθος ἐν Σοὶ Ὀρθοδόξων, καὶ Χριστῷ βοᾷ πανευφροσύνως· σῶσον ἡμᾶς Σῶτερ, τῆς Μητρός Σου ἱκεσίαις.
Ἐλέους θείου, καὶ δωρεῶν ἡμᾶς πλῆσον, ταπεινῶς φρονεῖν ἵν’ ἀνυμνοῦμεν, Σὲ τὰς ἀσθενείας, ἁπάσας ἰωμένην.
Ὤφθης πολλάκις, σκέπουσα Κόρη οἰκέτας, ἐκ πυρφόρων τόξων τῶν δαιμόνων· ὅθεν ἡμᾶς σκέπε, ἐκ πάσης ἐπηρείας.
Ῥῦσαι γεέννης, τῶν οὐρανῶν πλατυτέρα, καὶ βροτῶν Ἁγνὴ ἁγιωτέρα, πάντας τοὺς ὑμνοῦντας, τὴν Σὴν κηδεμονίαν.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Γαλήνιον παράσχου, Θεοτόκε βίον, πᾶσιν ἡμῖν Ἱερεῦσι καὶ δούλοις Χριστοῦ, καὶ ἐξελοῦ λαὸν Τούτου, βλάβης αἱρέσεων.
Ἱκέτευε Σωτῆρα, ὅπως ψυχοφθόρων ἁμαρτιῶν ἀπάλλάξῃ, ἡμᾶς καὶ παθῶν, τοὺς ψαλμικῶς τὴν Σὴν γένναν, πανηγυρίζοντας.
Ὁδοὺς δεῖξον εὐθείας, μετανοίας Κόρη, τοῖς τὸν Υἱόν Σου λυποῦσι δουλείᾳ παθῶν, καὶ ἔσο πρόμαχος πάντων τῶν εὐφημούντων Σε.
Ὑψίστου χρυσοῦς θρόνος, πέλεις Σὺ ἐν πόλῳ· διὸ δυσώπει Σὸν Τόκον σωθῆναι ἡμᾶς, τοὺς ἀληθῶς Θεοτόκον ὁμολογοῦντας Σε.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις Λουτρακίου δόξα λαμπρά, σκέπη Κορινθίων, Θεοτόκε καταφυγή, Γιάτρισσα ἐν νόσοις, τῶν χαλεπῶς νοσούντων, ἀντίληψις πενήτων, καὶ κόσμου Σώτειρα.
Ἄστρον τηλαυγοῦς Σὺ ἀνατολῆς, νοητοῦ Ἡλίου, πᾶσιν ἔλλαμψας τοῖς πιστοῖς· ὅθεν ταῖς ἀκτῖσιν, Ἁγνὴ τῆς χάριτός Σου, δεῖξον φωτὸς τὴν τρίβον, τοῖς Σὲ γεραίρουσιν.
Ἴασαι νοσοῦντας, θρέψον πτωχούς, ῥῦσαι αἰχμαλώτους, καὶ γενοῦ χεῖρ ὀρφανῶν, ἄχραντε Παρθένε, ἡ ὀλετὴρ δαιμόνων, τῶν Ὀρθοδόξων σκέπη, πιστῶν βοήθεια.
Ῥῶσιν δὸς τοῖς πάσχουσιν ἀλγεινῶς, νέκρωσον τὰ πάθη, καὶ κατ’ ἄμφω τοὺς μολυσμούς, μητρικαῖς πρεσβείαις, Υἱὸν ἐκδυσωποῦσα, τῶν θλίψεων δὲ νέφη, τάχει διάλυσον.
Εὔχου ἐγκλημάτων δοῦναι ὀφλήν, καὶ ἡμῶν πταισμάτων, ὁ δοξάσας Σε Ἰησοῦς, οὗ τοὔνομα μέγα, ἐτράνωσας ὡς Μήτηρ, ἀεὶ διακονοῦσα, χρείας τοῦ Τόκου Σου.
Γλύκανον βαλσάμῳ τῷ Σῷ ψυχάς, τῶν πιστῶς ὑμνούντων, μεγαλεῖᾳ Σου Ἀγαθή, ἔπαρον τὰς θλίψεις, σὺν νόσους καὶ ἀνάγκαις, ἀφ’ ἡμῶν Θεομῆτορ, τῇ ἐπεμβάσει Σου.
Ἱλασμὸν πταισμάτων εὖξαι Χριστός, δοῦναι ἡμῖν πᾶσιν, ὁ τεχθεὶς ἐκ Σοῦ Μαριάμ, Σαῖς θερμαῖς πρεσβείαις, καὶ ἔλεος τὸ μέγα, πρὸς σωτηρίας ὅρμον, τὴν ναῦν ἰθύνουσα.
Ἆρόν Σου τὰ ὄμματα εὐμενῶς, ἐφ’ ἡμᾶς Παρθένε, τοὺς κυκλοῦντας τὴν Σὴν μορφήν, καὶ ἐξαιτουμένους, δαψιλεστάτην χάριν, ὑγείαν τὴν κατ’ ἄμφω, ῥῶσιν καὶ δύναμιν.
Τὴν ἀρὰν τῆς Εὔας καὶ τοῦ Ἀδάμ, ἔλυσας καὶ ᾖρας, τῇ Γεννήσει Σου Μαριάμ, ἐκ Θεοπατόρων, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης· διὸ ψαλμοῖς ὑμνοῦμεν, τὴν Σὴν ἐμφάνειαν.
Ῥῦσαι τῶν παγίδων τοῦ πονηροῦ, πάντας τοὺς τιμῶντας, τὴν Εἰκόνα Σου τὴν σεπτήν, ἐν τῇ Λουτρακίῳ, εὐφήμῳ λουτροπόλει, ὦ Γιάτρισσα Παρθένε, κόσμου διάσωσμα.
Ἴασαι τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς, τοῦ νοὸς τὴν ζάλην, καὶ τοῦ σώματος ἐκτροπάς, τῶν Ἁγνὴ ἐκ πόθου, Σὲ ἐπικαλουμένων, ὡς θείαν ἰατῆρα, Χριστοῦ τῇ χάριτι.
Σκέπε Κορινθίας εὔκληρον γῆν, πόλιν Λουτρακίου, ᾗ οἰκεῖ ἐν ναῷ σεπτῷ, Κόρη ἡ Εἰκών Σου, Γιάτρισσα καλουμένη, καὶ ὥρᾳ θείας δίκης, πάντων μνημόνευσον.
Σῶτερ Σὺ εἶ Κτίστης Δημιουργός, Σύμπαντος καὶ γένους, θείῳ λόγῳ Σου καὶ χερσίν, ὁ ἐνανθρωπήσας, σῶσαι ληστὰς καὶ πόρνας· διὸ εὐχαῖς Μητρός Σου, σῶσον τοὺς δούλους Σου.
Ἄμεσος Παρθένε εἶ ἰατήρ, λύμης ἀσθενείας, σαρκικῆς τε καὶ ψυχικῆς· ὅθεν δὸς ὑγείαν, ἰσχὺν ῥῶσιν καὶ χάριν, τοῖς Σοῖς προσερχομένοις, τύπον ἀσπάσασθαι.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Εἶτα ὁ Ἱερεύς, τὴν Ἐκτενῆ Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν· Κύριε ἐλέησον. Ὑπὸ τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα Τροπάρια.
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Χαῖρε, Μαριὰμ Μῆτερ Θεοῦ, τῶν παρθένων ἄῤῥηκτον τεῖχος, πιστῶν ἀεὶ στηριγμός, αἰχμαλώτων λύτρωσις, χειμαζομένων λιμήν, ἀσθενούντων ἡ ἴασις, ἐκ βλάβης καὶ νόσων, πυρετοῦ φλογώσεως, τῶν Σοὶ βοώντων τρανῶς· φρούρει, ἐξ ἐχθρῶν κακοδόξων, πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τήρει, ἄτρωτον λαὸν τὸν χριστεπώνυμον.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Ποίημα Γεωργίου Γαλανόπουλου
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε, είσάκουσον της προσευχής μου, ένώτισαι την δέησίν μου έν τη άληθεία σου, είσάκουσον μου έν τη δικαιοσύνη σου. Και μή είσέλθης είς κρίσιν μετά τοϋ δούλου σου, ότι ού δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζών. Ότι κατεδίωξεν ό εχθρός την ψυχήν μου έταπείνωσεν είς γήν τήν ζωήν μου. Έκάθισέ με έν σκοτεινοΐς, ώς νεκρούς αίώνος, και ήκηδίασεν έπ’ εμέ τό πνεύμα μου, έν έμοι έταράχθη ή καρδία μου. Έμνήσθην ήμερων άρχαίων, έμελέτησα έν πάσι τοις έργοις σου, έν ποιήμασι των χειρών σου έμελέτων. Διεπέτασα πρός σε τάς χείράς μου ή ψυχή μου ώς γη άνυδρός σοι. Ταχύ είσάκουσόν μου, Κύριε, έξέλιπε τό πνεΰμά μου. Μή άποστρέψης τό πρόσωπόν σου άπ’ έμοΰ, και όμοιωθήσομαι τοΐς καταβαίνουσιν είς λάκκον. Άκουστόν ποίησόν μοι τό πρωΐ τό έλεός σου, ότι έπΐ σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, όδόν εν ή πορεύσομαι, ότι πρός σέ ήρα την ψυχήν μου. Έξελοΰ με έκ των εχθρών μου Κύριε, πρός σέ κατέφυγον δίδαξόν με τοΰ ποιεΐν τό θέλημά σου, ότι σύ εί ό Θεός μου. Τό Πνεΰμά σου τό άγαθόν οδηγήσει με έν γή ευθεία ενεκεν τοΰ ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Έν τή δικαιοσύνη σου, έξάξεις έκ θλίψεως την ψυχήν μου. Καί έν τω έλέει σου έξολοθρεύσεις τούς έχθρούς μου. Και άπολεΐς πάντας τούς θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι έγώ δοΰλός σού εΐμι.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἡμυνάμην αὐτοῦς.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τά Τροπάρια.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ.
Τῆς Θεοτόκου τῇ ἁγίᾳ Εἰκόνι, ἐν Λουτρακίῳ ἀσπασμοῦ τιμὴν δῶμεν, ὅτι θαυμάτων χάριτας παρέχει ταχύ· πᾶσαν νόσον φυγαδεύει γάρ, πυρετοὺς ἀλγηδόνας τε, μολυσμοὺς καὶ τραύματα, ἐκ ψυχῶν καὶ σωμάτων, καὶ θεραπείαν δίδωσιν ἀεί, τοῖς Χαῖρε ταύτῃ, βοῶσιν ἐκ πίστεως.
Δόξα. Ἀπολυτίκιον τῆς Εἰκόνος. Ὁ αὐτός. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰκόνι προσπέσωμεν θαυματουργῷ εὐλαβῶς, ἁγνῆς Θεομήτορος, ἐν Λουτρακίῳ πιστοί, τὰ κρείττω αἰτούμενοι· νέμει γὰρ τοῖς νοσοῦσι, θεραπείαν καὶ ῥῶσιν, ὅτι Γιάτρισσα αὕτη, φερωνύμως καλεῖται, ὑπὲρ ἡμῶν δ’ ἱλάσκει Υἱον, χάριν δωρήσασθαι.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
Βροτῶν Γιάτρισσα, δέξαι ᾠδήν. Γεωργίου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Βραδεῖς δοῦναι αἶνον Θεῷ ἐσμέν, διὸ ἐλθὲ τάχει, εἰς ἡμῶν ἀρωγὴν Ἁγνή, τῶν πόθῳ ὑμνούντων Σε καὶ δίδου, τὴν θεραπείαν ἐκ νόσων, ὡς Γιάτρισσα.
Ῥαδίως περαίνονται τὰ ἐν Σοί, ὡς οὖσα Παρθένε, τοῦ Θεοῦ Μήτηρ ἀληθῶς, οὐ γὰρ ἀδύνατον ὑπάρχει, τῇ νικησάσῃ καὶ ὅρους τῆς φύσεως.
Ὀδύνην ψυχῇ μου τῇ ῥυπαρᾷ, προὐξένησε Κόρη, ἡ διάνοια πρὸς ῥοπήν, ὠθοῦσα τὴν φύσιν ἁμαρτάνειν, ἀλλ’ εἰς χαρὰν ταύτης ἄλγος μετάτρεψον.
Τὸ θεῖόν Σου πρόσωπον Μαριάμ, οἱ πλούσιοι ὄντως, λιτανεύσουσι τοῦ λαοῦ, ὡς ἔφη ἐν βίβλῳ Προφητάναξ, τὰ περὶ Σοῦ· ὅθεν πρόσδεξαι ᾄσματα.
ᾨδὴ γ΄. Σὺ εἶ τὸ στερέωμα.
ᾨδὴν δέξαι Γιάτρισσα, τῶν προσδραμόντων ἀσπάσασθαι, πανευλαβῶς, Σὴν σεπτὴν Εἰκόνα, καὶ δὸς πᾶσι τὴν χάριν Σου.
Νοσημάτων ἴασαι, τοὺς ψαλμικῶς ἀνυμνοῦντάς Σε, ἐν τῷ ναῷ, καθ’ ἑκάστην ὥραν, Θεοτόκε πανύμνητε.
Γλύκανον Σῇ χάριτι, κατ’ ἄμφω τὰ αἰσθητήρια, Κόρη σεμνή, καὶ τὰ κρείττω νέμει, μητρικαῖς Σου ἐντεύξεσιν.
Ἰσχυρὰν προστάτιδα, Σὲ Θεοτόκε ἐπέγνωμεν, ἐκ πειρασμῶν, Σοὺς ἀχρείους δούλους, ἀπαλλάττουσα πάντοτε.
Ἐκλύτρωσαι, ἀνάγκης βλάβης καὶ νόσων, ἁγνὴ Θεόπαις, τοὺς ἀνυμνοῦντας ᾀσματικῶς τὸ Σὸν θεῖον ἐκτύπωμα, ὡς ταχινὴ ἰατὴρ πιστῶν δούλων.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ὦ Μῆτερ Θεοῦ ἀντίληψις βοήθεια, καὶ καταφυγὴ ἡμῶν πάντων ἐπάκουσον, τῶν πιστῶς βοώντων Σοι· Θεοτόκε Δέσποινα ἴασαι, τοὺς Σῇ Εἰκόνι δίδοντας τιμήν, ἐν Λουτρακίῳ, πόθῳ προστρέχοντας.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἀνυμνοῦμέν Σε Γιάτρισσα, οἱ ἐν ἀσθενείαις δοκιμαζόμενοι, καὶ ἐν δίνῃ βίου ἔχοντες, ἐξελοῦ κινδύνων Κόρη λέγοντες.
Τοὺς νοσοῦντας θεράπευσον, ἐξ ἀσθενειῶν καὶ δεινῶν κακώσεων, Θεοτόκε ἀπειρόγαμε, τῇ ἐναργεστάτῃ ἀντιλήψει Σου.
Ῥῦσαι πάντας ἐκ θλίψεως, καὶ σαρκὸς κινήσεις παῦσον Πανάμωμε, τὰς ἀτάκτους ἱκετεύομεν, Σὲ τὸ ἀπαθείας ἐνδιαίτημα.
Ἱλαρῶς οὖν ἐπίβλεψον, ἐφ’ ἡμᾶς Παρθένε τοὺς μεγαλύνοντας, τὰ παράδοξά Σου θαύματα, ἃ ἐκβλύζεις Σῇ δοθείσῃ χάριτι.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Στῆθι μεθ’ ἡμῶν, κηδεμών τε καὶ ἀντίληψις, ἰατρὸς νοσούντων πέλουσα Ἁγνή, τῇ ὀξυτάτῃ καὶ θείᾳ βοηθείᾳ Σου.
Σκόρπισον ἐχθρῶν, τὰ πυρφόρα βέλη Ἄχραντε, ἀπὸ τῶν πόθῳ ὕμνοις διδόντων Σοι, ἐπωφελοῦσα, ψυχὰς ταῖς θερμαῖς πρεσβείαις Σου.
Ἄκουε Σεμνή, τῆς καρδίας τὰ σκιρτήματα, τῶν τιμώντων Σου ἀεὶ θείαν μορφήν, καὶ τὸν Σωτῆρα εὐχαῖς Σου παράσχου ἵλεων.
Δὸς τοῖς ταπεινοῖς, τοῦ βελίαρ φεύγειν ἔνεδρα, καὶ χαρὰν ἣν εἴληφας Μονογενοῦς, ἰδοῦσα Μῆτερ, τὴν ἐκ τάφου Τούτου Ἔγερσιν.
ᾨδὴ στ΄. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.
Ἐπάκουσον εὐμενῶς, ἡμῶν Κόρη τῶν ὑμνούντων Σε, καὶ φωλέας τῶν παθῶν, πυρὶ σβέσον Δέσποινα, ταχὺ θεραπεύουσα, ἀσθενείας πάσας, ὡς ἀκέστωρ ἡ ἀνάργυρος.
Ξενήκουστα τὰ ἐν Σοί, σημεῖα πέλει Μητρόθεε, ἃ ἐκ μορφῆς Σου σεπτῆς, πιστοῖς βλύζει πάντοτε· διὸ ἀνυμνοῦμέν Σου, τὴν κηδεμονίαν, ἐν ᾠδαῖς καὶ μελῳδήμασιν.
Ἀνίατα ἀλγεινά, Ἁγνὴ ἰᾶσαι νοσήματα, καὶ διασώζεις πιστούς, ἐκ πάσης κακώσεως, ὡς ἀρίστη Γιάτρισσα, τῶν Σοὶ προστρεχόντων, καὶ παρθένων τεῖχος ἄῤῥηκτον.
Ἱκέτευε τὸν Χριστόν, Ὃν ὑπὲρ φύσιν ἐκύησας, τεκοῦσα σωματικῶς, Θεόν τε καὶ ἄνθρωπον, ἀπείρανδρε Ἄνασσα, τῶν πιστῶν προστάτις, καὶ μεσίτης ὥρᾳ Κρίσεως.
Ἐκλύτρωσαι, ἀνάγκης βλάβης καὶ νόσων, ἁγνὴ Θεόπαις, τοὺς ἀνυμνοῦντας ᾀσματικῶς τὸ Σὸν θεῖον ἐκτύπωμα, ὡς ταχινὴ ἰατὴρ πιστῶν δούλων.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ὡς ἰατρὸν καὶ συναντίληψιν Σὲ ἔχομεν, οἱ ἐν πάθεσι τοῖς χαλεποῖς κυλινδούμενοι, καὶ ἀσθενείαις κατ’ ἄμφω κράζοντες μετ’ εὐχῶν· Μῆτερ τοῦ Θεοῦ πρόσχες ἡμῖν, καὶ ἐλευθέρωσον λαόν, ἐκ δεινῶν περιστάσεων, ῥῦσαι δ’ ἐκ πάσης βλάβης, αἱρετικῶν καὶ μανίας, τὸ γένος τῶν Χριστιανῶν, ἀεὶ πρεσβεύων πρὸς τὸν Τόκον Σου.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στ. Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς την Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομά Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Παναχράντου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μὴ οὖν ἀποῤῥίψης με, σαρκὸς τὸν μεμολυσμένον, καὶ παθῶν τὸν ἄστατον, Σὲ νῦν καταφεύγοντα Ὑπερένδοξε· Γιάτρισσα σῶσόν με, πιστῶς προσπίπτοντα, τῇ Εἰκόνι Σου ἀσπάσασθαι, ἴασιν ἄμφω δὸς τάχιστα, καὶ ῥῦσαι κακώσεων, θλίψεων ἐξαιρούμενον, καὶ τῶν δυσμενῶν συμφορῶν τοῦ βίου, ἵνα μεγαλύνω, τὰς θείας ἀρετὰς καὶ θαυμαστά, ἃ κατεργάζῃ Θεόνυμφε, χαίροις Σοι φθεγγόμενος.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ὠκύπους Σῇ Εἰκόνι χαριτόβρυτε Γιάτρισσα, ἀεὶ σπεύδω πιστῶς, μετὰ Δαυΐδ συμψάλλων· τὸ πρόσωπόν Σου Κόρη λιτανεύσουσι πλούσιοι· ἀλλὰ καὶ νῦν ὧδ’ ἡμεῖς, προσφέρομέν Σοι ὕμνους.
Δεινῶν νόσων ἰᾶσαι ἀπειληφυῖα χάριν κατὰ παθῶν ἐξ Υἱοῦ, τοὺς Σοὶ Μῆτερ ἰόντας, καὶ πόθῳ ἐκβοώντας· πειρασμῶν ἐλευθέρωσον, ὀδυνηρῶν συμφορῶν, ἀνάγκης τε καὶ βλάβης.
Ἡ Λουτρακίου πόλις καὶ χώρα Κορινθίων ὕμνοις τιμᾷ Σου Ἁγνή, Γενέθλιον τὸ θεῖον, βοᾷ σὺν Σοὶ δ’ ἀπαύστως, ὁ λαὸς ἀγαλλόμενος· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Νεκρώσας ἰσχὺν ᾅδου ὁ τεχθεὶς ἐκ Σοῦ Μῆτερ ἐν τῷ Σπηλαίῳ Χριστός, ἐδέξατο τὰ δῶρα, τῶν Μάγων Νόων ὕμνον, καὶ Ποιμένων προσκύνησιν, τὰς δ’ ἁμαρτίας ἡμῶν, αἰτεῖ τοῦ συγχωρῆσαι.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Γάννυται μέγα, πλῆθος ἐν Σοὶ Ὀρθοδόξων, καὶ Χριστῷ βοᾷ πανευφροσύνως· σῶσον ἡμᾶς Σῶτερ, τῆς Μητρός Σου ἱκεσίαις.
Ἐλέους θείου, καὶ δωρεῶν ἡμᾶς πλῆσον, ταπεινῶς φρονεῖν ἵν’ ἀνυμνοῦμεν, Σὲ τὰς ἀσθενείας, ἁπάσας ἰωμένην.
Ὤφθης πολλάκις, σκέπουσα Κόρη οἰκέτας, ἐκ πυρφόρων τόξων τῶν δαιμόνων· ὅθεν ἡμᾶς σκέπε, ἐκ πάσης ἐπηρείας.
Ῥῦσαι γεέννης, τῶν οὐρανῶν πλατυτέρα, καὶ βροτῶν Ἁγνὴ ἁγιωτέρα, πάντας τοὺς ὑμνοῦντας, τὴν Σὴν κηδεμονίαν.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Γαλήνιον παράσχου, Θεοτόκε βίον, πᾶσιν ἡμῖν Ἱερεῦσι καὶ δούλοις Χριστοῦ, καὶ ἐξελοῦ λαὸν Τούτου, βλάβης αἱρέσεων.
Ἱκέτευε Σωτῆρα, ὅπως ψυχοφθόρων ἁμαρτιῶν ἀπάλλάξῃ, ἡμᾶς καὶ παθῶν, τοὺς ψαλμικῶς τὴν Σὴν γένναν, πανηγυρίζοντας.
Ὁδοὺς δεῖξον εὐθείας, μετανοίας Κόρη, τοῖς τὸν Υἱόν Σου λυποῦσι δουλείᾳ παθῶν, καὶ ἔσο πρόμαχος πάντων τῶν εὐφημούντων Σε.
Ὑψίστου χρυσοῦς θρόνος, πέλεις Σὺ ἐν πόλῳ· διὸ δυσώπει Σὸν Τόκον σωθῆναι ἡμᾶς, τοὺς ἀληθῶς Θεοτόκον ὁμολογοῦντας Σε.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις Λουτρακίου δόξα λαμπρά, σκέπη Κορινθίων, Θεοτόκε καταφυγή, Γιάτρισσα ἐν νόσοις, τῶν χαλεπῶς νοσούντων, ἀντίληψις πενήτων, καὶ κόσμου Σώτειρα.
Ἄστρον τηλαυγοῦς Σὺ ἀνατολῆς, νοητοῦ Ἡλίου, πᾶσιν ἔλλαμψας τοῖς πιστοῖς· ὅθεν ταῖς ἀκτῖσιν, Ἁγνὴ τῆς χάριτός Σου, δεῖξον φωτὸς τὴν τρίβον, τοῖς Σὲ γεραίρουσιν.
Ἴασαι νοσοῦντας, θρέψον πτωχούς, ῥῦσαι αἰχμαλώτους, καὶ γενοῦ χεῖρ ὀρφανῶν, ἄχραντε Παρθένε, ἡ ὀλετὴρ δαιμόνων, τῶν Ὀρθοδόξων σκέπη, πιστῶν βοήθεια.
Ῥῶσιν δὸς τοῖς πάσχουσιν ἀλγεινῶς, νέκρωσον τὰ πάθη, καὶ κατ’ ἄμφω τοὺς μολυσμούς, μητρικαῖς πρεσβείαις, Υἱὸν ἐκδυσωποῦσα, τῶν θλίψεων δὲ νέφη, τάχει διάλυσον.
Εὔχου ἐγκλημάτων δοῦναι ὀφλήν, καὶ ἡμῶν πταισμάτων, ὁ δοξάσας Σε Ἰησοῦς, οὗ τοὔνομα μέγα, ἐτράνωσας ὡς Μήτηρ, ἀεὶ διακονοῦσα, χρείας τοῦ Τόκου Σου.
Γλύκανον βαλσάμῳ τῷ Σῷ ψυχάς, τῶν πιστῶς ὑμνούντων, μεγαλεῖᾳ Σου Ἀγαθή, ἔπαρον τὰς θλίψεις, σὺν νόσους καὶ ἀνάγκαις, ἀφ’ ἡμῶν Θεομῆτορ, τῇ ἐπεμβάσει Σου.
Ἱλασμὸν πταισμάτων εὖξαι Χριστός, δοῦναι ἡμῖν πᾶσιν, ὁ τεχθεὶς ἐκ Σοῦ Μαριάμ, Σαῖς θερμαῖς πρεσβείαις, καὶ ἔλεος τὸ μέγα, πρὸς σωτηρίας ὅρμον, τὴν ναῦν ἰθύνουσα.
Ἆρόν Σου τὰ ὄμματα εὐμενῶς, ἐφ’ ἡμᾶς Παρθένε, τοὺς κυκλοῦντας τὴν Σὴν μορφήν, καὶ ἐξαιτουμένους, δαψιλεστάτην χάριν, ὑγείαν τὴν κατ’ ἄμφω, ῥῶσιν καὶ δύναμιν.
Τὴν ἀρὰν τῆς Εὔας καὶ τοῦ Ἀδάμ, ἔλυσας καὶ ᾖρας, τῇ Γεννήσει Σου Μαριάμ, ἐκ Θεοπατόρων, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης· διὸ ψαλμοῖς ὑμνοῦμεν, τὴν Σὴν ἐμφάνειαν.
Ῥῦσαι τῶν παγίδων τοῦ πονηροῦ, πάντας τοὺς τιμῶντας, τὴν Εἰκόνα Σου τὴν σεπτήν, ἐν τῇ Λουτρακίῳ, εὐφήμῳ λουτροπόλει, ὦ Γιάτρισσα Παρθένε, κόσμου διάσωσμα.
Ἴασαι τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς, τοῦ νοὸς τὴν ζάλην, καὶ τοῦ σώματος ἐκτροπάς, τῶν Ἁγνὴ ἐκ πόθου, Σὲ ἐπικαλουμένων, ὡς θείαν ἰατῆρα, Χριστοῦ τῇ χάριτι.
Σκέπε Κορινθίας εὔκληρον γῆν, πόλιν Λουτρακίου, ᾗ οἰκεῖ ἐν ναῷ σεπτῷ, Κόρη ἡ Εἰκών Σου, Γιάτρισσα καλουμένη, καὶ ὥρᾳ θείας δίκης, πάντων μνημόνευσον.
Σῶτερ Σὺ εἶ Κτίστης Δημιουργός, Σύμπαντος καὶ γένους, θείῳ λόγῳ Σου καὶ χερσίν, ὁ ἐνανθρωπήσας, σῶσαι ληστὰς καὶ πόρνας· διὸ εὐχαῖς Μητρός Σου, σῶσον τοὺς δούλους Σου.
Ἄμεσος Παρθένε εἶ ἰατήρ, λύμης ἀσθενείας, σαρκικῆς τε καὶ ψυχικῆς· ὅθεν δὸς ὑγείαν, ἰσχὺν ῥῶσιν καὶ χάριν, τοῖς Σοῖς προσερχομένοις, τύπον ἀσπάσασθαι.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Εἶτα ὁ Ἱερεύς, τὴν Ἐκτενῆ Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν· Κύριε ἐλέησον. Ὑπὸ τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα Τροπάρια.
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Χαῖρε, Μαριὰμ Μῆτερ Θεοῦ, τῶν παρθένων ἄῤῥηκτον τεῖχος, πιστῶν ἀεὶ στηριγμός, αἰχμαλώτων λύτρωσις, χειμαζομένων λιμήν, ἀσθενούντων ἡ ἴασις, ἐκ βλάβης καὶ νόσων, πυρετοῦ φλογώσεως, τῶν Σοὶ βοώντων τρανῶς· φρούρει, ἐξ ἐχθρῶν κακοδόξων, πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τήρει, ἄτρωτον λαὸν τὸν χριστεπώνυμον.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Πηγή
- Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Ιεροσολυμίτισσαν
- Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Κουτσουριώτισσαν
- Παρακλητικός κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Δαμάστας
- Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον της Σγράπας
- Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Παλιουριώτισσαν
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης