ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΩΝΤΑΙ
Κυρ Φεβ 17, 2013 5:25 am
ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΩΝΤΑΙ
Είδαμε τήν ωφέλεια, πού φέρουν τά Μνημόσυνα, τόσον είς τούς τεθνεώτας, όσον και είς τούς ζώντας. Άλλά διά νά έ'λθη ή ωφέλεια πρέπει νά γίνωνται και όπως πρέπει.
1ον) Στις καθωθισμένες ήμερες.
Στις ώρισμένες ημέρες νά τελήται. Στις 3, στις 9, στις 40, στο έξάμηνα και στο χρόνο. Άλλά και σέ κάθε χρόνο και οποτεδήποτε άλλοτε θέλουν οι συγγενείς και φίλοι καλάν είναι νά τελούν Μνημόσυνο. Ή ομολογία τοϋ Πατριάρχου Μητροφάνους, όπως είδαμε, λέγει: «Εύχόμεθα ούν ύπέρ τών άποιχομένων (άπελθόντων) όνομαστί μέν ύφ’ ενός έκάστου τή πρώτη ήμέρα τής εκείνων Κοιμήσεως, τή τρίτη, τή ένάτη, τή εικοστή, τή τεσσαρακοστή, εϊτα μετά τρεις μήνας και αΰθις μετά εξ και τελευταίον μετά ενιαυτόν. Μετέπειτα παρά ταϋτα και οσάκις οί συγγενείς καί οί προσήκοντες τω άποιχομένω, έθέλουσι, τοϋτο ποιεϊν ού κωλύομεν».
2ον) Απαράδεκτο τό «άντι μνημοσύνου»
Πρέπει νά τελήται τό Μνημόσυνο. Τό τονίζουμε αύτό ιδιαιτέρως, διότι πολλοί δέν τελοϋν Μνημόσυνο,άλλά δίδουν «άντί Μνημοσύνου»' Κακώς, κάκιστα. Είναι άλλο ή έλεημοσύνη, πού δίδεται καί άλλο τό Μνημόσυνο, πού γίνεται. Ή έλεημοσύνη, πού δίδεται γιά τήν ψυχή, καλή είναι και ωφελεί. Άλλά τήν θυσίαν τού Χριστού δέν τήν άντικαθιστα τίποτε. Τό μόνο, πού μπορούμε νά προσφέρωμε είς τόν θεόν και τό οποίον δέχεται εύχαρίστως είναι ή θυσία τού Υιού Του. Γι’ αύτό πηγαίνουμε στήν Εκκλησία πρόσφορο και νάμα, πού μεταβάλλονται είς Σώμα και Αίμα Χριστού. Άπό αύτό βγαίνει και ή μερίδα τού κεκοιμημένου και τίθεται στο "Αγιο Δισκάριο, κοντά είς τόν Αμνόν και τάς μερίδας τής Παναγίας, τών Αγγέλων, τών Προφητών, και 'Ιεραρχών, τών Μαρτύρων, τών ομολογητών, τών έγκρατευτών και όλης τής Εκκλησίας.
Έκεί είναι όλη ή οικογένεια τού θεού και μέσα σ’ αύτή μπαίνει και μνημονεύεται τό δνομα τού κοιμηθέντος δικού μας. Είναι μεγάλο πράγμα νά άναφερθή και τό όνομα τού δικού μας άποθανόντος. εκεί, πού βρίσκεται ό Χριστός και ολόκληρος ή Εκκλησία Του. Λέγει σχετικά ό 'Ιερός Χρυσόστομος τά έξης:
«Μεγάλη τιμή τό όνομασθήναι τού Δεσπότου παρόντος, τού θανάτου έπιτελουμένου έκείνου, τής φρικτής θυσίας, τών άφάτων μυστηρίων.... 'Έως άν πρόκειται τά τών μυστηρίων, τιμή μεγίστη τό μνήμης άξιούσθαι».
Ό "Αγιος Νεκτάριος γράφει, ότι τά Μνημόσυνα είναι άδιαφιλονίκητος Παράδοσις. Άπό αύτήν παρελάβομεν νά προσευχώμεθα στήν προσκομιδή τών Τίμιων Δώρων και νά θέτουμε τις μερίδες των ένώπιον τού Άγιου "Αρτου, κοντά στίς μερίδες τών ζώντων, τών οποίων έμνημόνευσε τά ονόματα. Μετά όμως τόν άγιασμόν τών Τίμιων Δώρων και τήν θείαν Μετάληψιν και τήν έπι τοϋ φρικτοϋ θυσιαστηρίου άνάμνησιν τών ήδη είς τήν Πρόθεσιν μνημονευθέντων, οι μερίδες των εμβάλλονται είς τό "Αγιον Ποτήριον «Έν ώ τό Σώμα και τό Αίμα τοϋ Σωτήρος ημών ’Ιησού Χριστού, τό «έκχυθέν ύπέρ τής τοϋ κόσμου σωτηρίας», όπως έμβαπτίση αύτάς έν τώ Αίματι τοϋ Κυρίου. «'Όπερ έ'σται αύταϊς ώς ιληστήριος θυσία ενώπιον τοϋ Φιλανθρώπου θεοϋ, τοϋ δεχομένου τήν θυσίαν και έπισπάσηται πρός Αύτόν τήν χάριν, τόν άγιασμόν και τήν άπολύτρωσιν, εϊπερ εάν ό ρϋπος τής άμαρτίας τεθή ώς μεσότειχον τής έπηγγελμένης τοΐς πιστοϊς σωτηρίας και τούς άποιχομένους (άπελθόντας) άπήργει.» (εμποδίζει).
3ον) Μέ Κόλλυβα
Κόλλυβα χρειάζονται στά Μνημόσυνα. Κόλλυβον σημαίνει κατ’ άρχάς κόκκος σίτου, πού μετρούσαν παλαιά τόν χρυσόν. Κατόπιν όμως σημαίνει τό βραστό σιτάρι, πού πηγαίνουμε στήν Εκκλησία, γιά τό Μνημόσυνο. Τό σιτάρι είναι συμβολικό Συμβολίζει τήν άνάστασιν τοϋ νεκρού. "Οπως δηλ. αύτό θάπτεται στή γή, σαπίζει εκεί και μετ' ολίγον φυτρώνει πάλι και γίνεται ώραιότερο, ετσι και ό νεκρός μας. Αύτός, πού έτάφη και διελύθη είς τά έξ’ ών συνετέθη, θά άναστηθή πάλι μέ τήν δύναμιν τού θεοϋ, κατά τήν κοινήν ’Ανάστασιν, μέ άφθαρτον πλέον σώμα.
4ον) Μέ θείαν Λειτουργίαν
Ή θεία Λειτουργία είναι άπαραίτητος. Και απαραιτήτους πρέπει νά τήν παρακολουθήσουν οι συγγενείς και φίλοι, γιά νά προσευχηθούν ύπέρ άναπαύσεως τής ψυχής του. Εις τά «Σα εκ τών σών» θά πούνε «θεέ μου, άνάπαυσέ τον». Κακώς γίνεται Μνημόσυνο, χωρίς θεία Λειτουργία.
Δυστυχώς πολλοί άπό τούς καλεσμένους δέν εκκλησιάζονται. Περιμένουν άκριβώς τήν ώρα, πού γράφουν τά άγγελτήρια γιά νά καταφθάσουν άσθμαίνοντες μόνο καϊ μόνο γιά νά μή παρεξηγηθούν άπό τούς συγγενείς και γιά νά μή πούν, ότι δέν, παρέστησαν. Τότε όμως ούδεμία ώφέλεια έρχεται άπό τήν παρουσία τους. νΙσως και 6λά6η στήν ψυχή νά έρχεται.
Δέν θά ξεχάσω ποτέ τό εξής:
Κάποτε προτού άνεβώ στον άμβωνα νά ομιλήσω τήν ώρα τού Κοινωνικού, μέ έπλησίασαν οι έπίστροποι
— Σήμερα, μού είπαν, νά κάμης μεγάλο κήρυγμα. Νά τό κρατήσης πολλή ώρα, διότι έχομε Μνημόσυνο και δέν ήλθαν άκόμη αύτοϊ πού τό κάνουν. Πρέπει νά τούς περιμένουμε!
Τό κήρυγμα φυσικά έγινε κανονικό και επειδή δέν είχαν έλθη άκόμη, ύποχρεώθηκαν οι ψάλτες νά ψάλλουν καϊ νά επαναλαμβάνουν συνεχώς τό Κοινωνικόν καϊ νά ταλαιπωρούν έτσι τό έκκλησίασμα, μέχρις ότου έδέησε νά έμφανισθούν οι οικείοι. Άλλά Χριστιανοί μου όχι τέτοιο Μνημόσυνο. Χρειάζεται νά παρακολουθήσουν τή θ. Λειτουργίαν. Χρειάζεται προσευχή κατά τήν θ. Λειτουργίαν και κατά τό Μνημόσυνο, πού θά έπακολουθήση. Χρειάζεται άκόμη και προσπάθεια δισρθώσεως και χριστιανικής ζωής. Τό Μνημόσυνον πρέπει νά μας βάλη σέ σοβαρές σκέψεις περί θανάτου και σωτηρίας ψυχής.
"Οταν όμως συγκεντρώνωνται οι άσεβεϊς, πού δέν θέλουν νά έχουν σχέσιν μέ τόν θεόν καϊ στέκωνται — άν μπουν μέσα τήν Εκκλησία — άσεβέστατα μέ τά χέρια πίσω, πώς νά ώφελήσουν τότε τόν τεθνεώτα; Αν είχε φωνήν ό μακαρίτης, θά τούς έ'λεγε: «Φύγεται, γιά νά μή έπιβαρύνετε τή θέσι μου. Νά λείπη ή παρουσία σας...»
Καϊ πράγματι. "Οταν συλληφθή ενας άπό τόν εισαγγελέα καϊ παρουσιασθοϋν καϊ τόν παρακαλούν γιά νά τόν άπολύση οι κλέφτες καϊ οι διαρρήκτες καϊ οι κακοποιοί, θά τούς άκούση; Δέν θά επιβαρύνουν τή Θέσι τοϋ συλληφθέντος, διότι τέτοιους είχε φίλους;
Άντιθέτως πολύ καλή είναι ή συνήθεια, πού επικρατεί νά εξομολογούνται οί συγγεινεϊς καϊ νά κοινωνοϋν τών Άχράντων Μυστηρίων κατά τό Μνημόσυνο."Ενα όμως πρέπει νά προσέξουν. Νά μή κοινωνοϋν γιά τά μάτια τοϋ κόσμου, εάν έχουν άμαρτήματα διά τά οποία, ό πνευματικός δέν θά τούς έπέτρεπε, νά κοινωνήσουν.
5ον) Χωρίς ματαιοδοξίαν
Δυστυχώς ή κενοδοξία και ό έγωϊσμός δέν άφίνουν τούς άνθρώπους ούτε καί στο θάνατο και στα Μνημόσυνα. Ένώ είναι άρκετός ένας δίσκος μέ βρασμένο σιτάρι, αύτοϊ παραγγέλλουν πολυτελεστάτους δίσκους μέ άφθοννη ζάχαρι, ώστε νά μή φαίνεται πουθενά τό σιτάρι. Επίσης γεμίζουν τόν Ναό μέ γλάστρες και δάσος άπό άνθη και πρασινάδες. Άλλά δέν μπαίνει έτσι ό νεκρός μας «έν τόπω χλοερω». Βλέπει κανείς και τόση άλλη πολυτέλεια και ματαιοδοξία. Παραλλήλως ομως γκρινιάζουν, και καταφέρονται κατά τών Ιερέων και τής Εκκλησίας, διότι θά πληρώσουν γιά τή συντήρησι τής Εκκλησίας και τού προσωπικού. Άλλά τότε θά λέγη ό μακαρίτης «Καλλίτερα νά έλειπε τό Μνημόσυνό σας».
Καϊ άν καλούν Αρχιερέα, δέν τόν καλούν γιά νά προσευχηθή Άρχιερεύς, άλλά άπό εγωισμό καϊ ματαιοδοξία γιά νά φανούν, ότι κάμνουν Αρχιερατικό Μνημόσυνο. ’Έχουν δέ τήν άξίωσι νά διαβαστή ξεχωριστά τό δικό τους Αρχιερατικό Μνημόσυνο, καϊ όχι μέ τά άλλα μαζί.
Πόσον οι δυστυχείς κοσμικά καϊ ματαιόδοξα σκέπτονται;
Διά νά φέρη λοιπόν ωφέλεια τό Μνημόσυνο, πρέπει νά γίνη, καϊ όπως πρέπει.
Είδαμε τήν ωφέλεια, πού φέρουν τά Μνημόσυνα, τόσον είς τούς τεθνεώτας, όσον και είς τούς ζώντας. Άλλά διά νά έ'λθη ή ωφέλεια πρέπει νά γίνωνται και όπως πρέπει.
1ον) Στις καθωθισμένες ήμερες.
Στις ώρισμένες ημέρες νά τελήται. Στις 3, στις 9, στις 40, στο έξάμηνα και στο χρόνο. Άλλά και σέ κάθε χρόνο και οποτεδήποτε άλλοτε θέλουν οι συγγενείς και φίλοι καλάν είναι νά τελούν Μνημόσυνο. Ή ομολογία τοϋ Πατριάρχου Μητροφάνους, όπως είδαμε, λέγει: «Εύχόμεθα ούν ύπέρ τών άποιχομένων (άπελθόντων) όνομαστί μέν ύφ’ ενός έκάστου τή πρώτη ήμέρα τής εκείνων Κοιμήσεως, τή τρίτη, τή ένάτη, τή εικοστή, τή τεσσαρακοστή, εϊτα μετά τρεις μήνας και αΰθις μετά εξ και τελευταίον μετά ενιαυτόν. Μετέπειτα παρά ταϋτα και οσάκις οί συγγενείς καί οί προσήκοντες τω άποιχομένω, έθέλουσι, τοϋτο ποιεϊν ού κωλύομεν».
2ον) Απαράδεκτο τό «άντι μνημοσύνου»
Πρέπει νά τελήται τό Μνημόσυνο. Τό τονίζουμε αύτό ιδιαιτέρως, διότι πολλοί δέν τελοϋν Μνημόσυνο,άλλά δίδουν «άντί Μνημοσύνου»' Κακώς, κάκιστα. Είναι άλλο ή έλεημοσύνη, πού δίδεται καί άλλο τό Μνημόσυνο, πού γίνεται. Ή έλεημοσύνη, πού δίδεται γιά τήν ψυχή, καλή είναι και ωφελεί. Άλλά τήν θυσίαν τού Χριστού δέν τήν άντικαθιστα τίποτε. Τό μόνο, πού μπορούμε νά προσφέρωμε είς τόν θεόν και τό οποίον δέχεται εύχαρίστως είναι ή θυσία τού Υιού Του. Γι’ αύτό πηγαίνουμε στήν Εκκλησία πρόσφορο και νάμα, πού μεταβάλλονται είς Σώμα και Αίμα Χριστού. Άπό αύτό βγαίνει και ή μερίδα τού κεκοιμημένου και τίθεται στο "Αγιο Δισκάριο, κοντά είς τόν Αμνόν και τάς μερίδας τής Παναγίας, τών Αγγέλων, τών Προφητών, και 'Ιεραρχών, τών Μαρτύρων, τών ομολογητών, τών έγκρατευτών και όλης τής Εκκλησίας.
Έκεί είναι όλη ή οικογένεια τού θεού και μέσα σ’ αύτή μπαίνει και μνημονεύεται τό δνομα τού κοιμηθέντος δικού μας. Είναι μεγάλο πράγμα νά άναφερθή και τό όνομα τού δικού μας άποθανόντος. εκεί, πού βρίσκεται ό Χριστός και ολόκληρος ή Εκκλησία Του. Λέγει σχετικά ό 'Ιερός Χρυσόστομος τά έξης:
«Μεγάλη τιμή τό όνομασθήναι τού Δεσπότου παρόντος, τού θανάτου έπιτελουμένου έκείνου, τής φρικτής θυσίας, τών άφάτων μυστηρίων.... 'Έως άν πρόκειται τά τών μυστηρίων, τιμή μεγίστη τό μνήμης άξιούσθαι».
Ό "Αγιος Νεκτάριος γράφει, ότι τά Μνημόσυνα είναι άδιαφιλονίκητος Παράδοσις. Άπό αύτήν παρελάβομεν νά προσευχώμεθα στήν προσκομιδή τών Τίμιων Δώρων και νά θέτουμε τις μερίδες των ένώπιον τού Άγιου "Αρτου, κοντά στίς μερίδες τών ζώντων, τών οποίων έμνημόνευσε τά ονόματα. Μετά όμως τόν άγιασμόν τών Τίμιων Δώρων και τήν θείαν Μετάληψιν και τήν έπι τοϋ φρικτοϋ θυσιαστηρίου άνάμνησιν τών ήδη είς τήν Πρόθεσιν μνημονευθέντων, οι μερίδες των εμβάλλονται είς τό "Αγιον Ποτήριον «Έν ώ τό Σώμα και τό Αίμα τοϋ Σωτήρος ημών ’Ιησού Χριστού, τό «έκχυθέν ύπέρ τής τοϋ κόσμου σωτηρίας», όπως έμβαπτίση αύτάς έν τώ Αίματι τοϋ Κυρίου. «'Όπερ έ'σται αύταϊς ώς ιληστήριος θυσία ενώπιον τοϋ Φιλανθρώπου θεοϋ, τοϋ δεχομένου τήν θυσίαν και έπισπάσηται πρός Αύτόν τήν χάριν, τόν άγιασμόν και τήν άπολύτρωσιν, εϊπερ εάν ό ρϋπος τής άμαρτίας τεθή ώς μεσότειχον τής έπηγγελμένης τοΐς πιστοϊς σωτηρίας και τούς άποιχομένους (άπελθόντας) άπήργει.» (εμποδίζει).
3ον) Μέ Κόλλυβα
Κόλλυβα χρειάζονται στά Μνημόσυνα. Κόλλυβον σημαίνει κατ’ άρχάς κόκκος σίτου, πού μετρούσαν παλαιά τόν χρυσόν. Κατόπιν όμως σημαίνει τό βραστό σιτάρι, πού πηγαίνουμε στήν Εκκλησία, γιά τό Μνημόσυνο. Τό σιτάρι είναι συμβολικό Συμβολίζει τήν άνάστασιν τοϋ νεκρού. "Οπως δηλ. αύτό θάπτεται στή γή, σαπίζει εκεί και μετ' ολίγον φυτρώνει πάλι και γίνεται ώραιότερο, ετσι και ό νεκρός μας. Αύτός, πού έτάφη και διελύθη είς τά έξ’ ών συνετέθη, θά άναστηθή πάλι μέ τήν δύναμιν τού θεοϋ, κατά τήν κοινήν ’Ανάστασιν, μέ άφθαρτον πλέον σώμα.
4ον) Μέ θείαν Λειτουργίαν
Ή θεία Λειτουργία είναι άπαραίτητος. Και απαραιτήτους πρέπει νά τήν παρακολουθήσουν οι συγγενείς και φίλοι, γιά νά προσευχηθούν ύπέρ άναπαύσεως τής ψυχής του. Εις τά «Σα εκ τών σών» θά πούνε «θεέ μου, άνάπαυσέ τον». Κακώς γίνεται Μνημόσυνο, χωρίς θεία Λειτουργία.
Δυστυχώς πολλοί άπό τούς καλεσμένους δέν εκκλησιάζονται. Περιμένουν άκριβώς τήν ώρα, πού γράφουν τά άγγελτήρια γιά νά καταφθάσουν άσθμαίνοντες μόνο καϊ μόνο γιά νά μή παρεξηγηθούν άπό τούς συγγενείς και γιά νά μή πούν, ότι δέν, παρέστησαν. Τότε όμως ούδεμία ώφέλεια έρχεται άπό τήν παρουσία τους. νΙσως και 6λά6η στήν ψυχή νά έρχεται.
Δέν θά ξεχάσω ποτέ τό εξής:
Κάποτε προτού άνεβώ στον άμβωνα νά ομιλήσω τήν ώρα τού Κοινωνικού, μέ έπλησίασαν οι έπίστροποι
— Σήμερα, μού είπαν, νά κάμης μεγάλο κήρυγμα. Νά τό κρατήσης πολλή ώρα, διότι έχομε Μνημόσυνο και δέν ήλθαν άκόμη αύτοϊ πού τό κάνουν. Πρέπει νά τούς περιμένουμε!
Τό κήρυγμα φυσικά έγινε κανονικό και επειδή δέν είχαν έλθη άκόμη, ύποχρεώθηκαν οι ψάλτες νά ψάλλουν καϊ νά επαναλαμβάνουν συνεχώς τό Κοινωνικόν καϊ νά ταλαιπωρούν έτσι τό έκκλησίασμα, μέχρις ότου έδέησε νά έμφανισθούν οι οικείοι. Άλλά Χριστιανοί μου όχι τέτοιο Μνημόσυνο. Χρειάζεται νά παρακολουθήσουν τή θ. Λειτουργίαν. Χρειάζεται προσευχή κατά τήν θ. Λειτουργίαν και κατά τό Μνημόσυνο, πού θά έπακολουθήση. Χρειάζεται άκόμη και προσπάθεια δισρθώσεως και χριστιανικής ζωής. Τό Μνημόσυνον πρέπει νά μας βάλη σέ σοβαρές σκέψεις περί θανάτου και σωτηρίας ψυχής.
"Οταν όμως συγκεντρώνωνται οι άσεβεϊς, πού δέν θέλουν νά έχουν σχέσιν μέ τόν θεόν καϊ στέκωνται — άν μπουν μέσα τήν Εκκλησία — άσεβέστατα μέ τά χέρια πίσω, πώς νά ώφελήσουν τότε τόν τεθνεώτα; Αν είχε φωνήν ό μακαρίτης, θά τούς έ'λεγε: «Φύγεται, γιά νά μή έπιβαρύνετε τή θέσι μου. Νά λείπη ή παρουσία σας...»
Καϊ πράγματι. "Οταν συλληφθή ενας άπό τόν εισαγγελέα καϊ παρουσιασθοϋν καϊ τόν παρακαλούν γιά νά τόν άπολύση οι κλέφτες καϊ οι διαρρήκτες καϊ οι κακοποιοί, θά τούς άκούση; Δέν θά επιβαρύνουν τή Θέσι τοϋ συλληφθέντος, διότι τέτοιους είχε φίλους;
Άντιθέτως πολύ καλή είναι ή συνήθεια, πού επικρατεί νά εξομολογούνται οί συγγεινεϊς καϊ νά κοινωνοϋν τών Άχράντων Μυστηρίων κατά τό Μνημόσυνο."Ενα όμως πρέπει νά προσέξουν. Νά μή κοινωνοϋν γιά τά μάτια τοϋ κόσμου, εάν έχουν άμαρτήματα διά τά οποία, ό πνευματικός δέν θά τούς έπέτρεπε, νά κοινωνήσουν.
5ον) Χωρίς ματαιοδοξίαν
Δυστυχώς ή κενοδοξία και ό έγωϊσμός δέν άφίνουν τούς άνθρώπους ούτε καί στο θάνατο και στα Μνημόσυνα. Ένώ είναι άρκετός ένας δίσκος μέ βρασμένο σιτάρι, αύτοϊ παραγγέλλουν πολυτελεστάτους δίσκους μέ άφθοννη ζάχαρι, ώστε νά μή φαίνεται πουθενά τό σιτάρι. Επίσης γεμίζουν τόν Ναό μέ γλάστρες και δάσος άπό άνθη και πρασινάδες. Άλλά δέν μπαίνει έτσι ό νεκρός μας «έν τόπω χλοερω». Βλέπει κανείς και τόση άλλη πολυτέλεια και ματαιοδοξία. Παραλλήλως ομως γκρινιάζουν, και καταφέρονται κατά τών Ιερέων και τής Εκκλησίας, διότι θά πληρώσουν γιά τή συντήρησι τής Εκκλησίας και τού προσωπικού. Άλλά τότε θά λέγη ό μακαρίτης «Καλλίτερα νά έλειπε τό Μνημόσυνό σας».
Καϊ άν καλούν Αρχιερέα, δέν τόν καλούν γιά νά προσευχηθή Άρχιερεύς, άλλά άπό εγωισμό καϊ ματαιοδοξία γιά νά φανούν, ότι κάμνουν Αρχιερατικό Μνημόσυνο. ’Έχουν δέ τήν άξίωσι νά διαβαστή ξεχωριστά τό δικό τους Αρχιερατικό Μνημόσυνο, καϊ όχι μέ τά άλλα μαζί.
Πόσον οι δυστυχείς κοσμικά καϊ ματαιόδοξα σκέπτονται;
Διά νά φέρη λοιπόν ωφέλεια τό Μνημόσυνο, πρέπει νά γίνη, καϊ όπως πρέπει.
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης