ΓιώργοςAuthor- Αριθμός μηνυμάτων : 1758
ΠΟΙΟΥΣ ΩΦΕΛΟΥΝ - α) Τούς κοιμηθέντας
Κυρ Φεβ 17, 2013 5:04 am
ΠΟΙΟΥΣ ΩΦΕΛΟΥΝ
α) Τούς κοιμηθέντας
Τά Μνημόσυνα ώφελοϋν πρώτον τούς κοιμηθέντας, οι όποιοι έφυγαν άπό κοντά μας και τώρα εύρίσκονται έν χειρϊ θεού. Οί Προτεστάντες όμως και οι εδώ Εύαγγελικοϊ δέν τελούν Μνημόσυνα. Αύτοϊ πέσανε οι δυστυχείς στον Όρθολογισμό και έχουν περί πολλού τήν λογικήν. Φθάνουν καϊ στήν άπιστία. "Αλλωστε ή πίστις είναι πέραν τής λογικής. Αύτοί, λοιπόν, οι Προτεστάντες λέγουν, ότι δέν στέκει λογικά νά προσευχώμαστε γιά τούς κεκοιμημένους, διά τον εξής λόγον:
Ή Γραφή λέγει: «άπόκειται τοϊς άνθρώποις απαξ άποθανείν, μετά δέ τούτο κρίσις» (Έβρ. θ, 27). Αφού, λοιπόν, ό θεός εύθύς μετά τον θάνατον βγάζει τήν κρισιν Του, πώς έπειτα θ’ άνακαλέση τήν άπόφασί Του, γιά έναν άμαρτωλό, πού τον κατεδίκασε; Άν κάνη αύτό, σημαίνει ή ότι ή πρώτη άπόφασις του ήτο εσφαλμένη, ή ότι ή ψυχή στον "Άδη μέ τήν μετάνοια Τον ανάγκασε να άνακαλέση τήν άπόφασί Του. Άλλά γνωρίζομεν, ότι «έν τώ "Άδη ούκ έστι μετάνοια».
Ό θεός όμως δέν έκδίδει διαταγήν εσφαλμένην. Επομένως ό άμαρτωλός πρέπει νά μείνη στον 'Άδη και είναι περιττά τά Μνημόσυνα. Αύτά λέγουν οί Προτεστάντες, οί Εύαγγελικοί.
Ήμεϊς όμως θά τούς πούμε μερικές λογικές σκέψεις, μέ άντίθετα συμπέρασμα άπό τό δικό τους:
Λέγουν, ότι ή δέησις τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων άντίκειται στήν άλάθητη κρίσι του θεού, γιά έναν άμαρτωλό πέραν τού τάφου και στο άδύνατον της μετανοίας τοϋ άμαρτωλοϋ στον Αδη. Άλλά μήπως και ή προσευχή γενικώς, όχι μόνον τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων, άλλά και τών ζώντων ύπέρ τών ζώντων, δέν άντίκειται στή σοφία τοϋ θεοϋ; Ό θεός διοικεί τόν κόσμον μέ ώρισμένους νόμους. Ό άνθρωπος όμως διά τής προσευχής του, τήν όποίαν πσλλάκις άκούε ό θεός, έπεμβαίνει καϊ άκυρώνει ή τροποποιεί τάς άποφάσεις Του. Πώς, λοιπόν, ό θεός χάρις στήν προσευχή ένός άκυρώνει ή τροποποιεί τις άποφάσεις Του; Τοϋτο σημαίνει, ότι ό θεός έξεδωκε προηγουμένως εσφαλμένη ν άπόφασιν;
«'Ένα παράδειγμα: Ό θεός άποφασίζει νά καταστρέψη τούς Ιστραηλίτες, διότι κατεσκεύασαν τόν χρυσόν μόσχον. Ό Μωϋσής όμως προσεύχεται ύπέρ τού λαοϋ του. Ό Κύριος άνακαλή τότε τήν άπόφασιν Του. Χάρις στήν προσευχή τοϋ Μωϋσέως «Ίλάσθη Κύριος περί τής κακίας, ής είπε ποιείσαι τόν λαόν Αύτοϋ». (Έξοδ. 32, 14). Ό Κύριος «είπε ποιείσαι», άπεφάσισε δηλ. νά τιμωρήση τούς Ίσραηλίτας. Χάρις όμως στήν προσευχή τού Μωϋσέως «Ίλάσθη Κύριος πίερι τής κακίας», χωρίς νά μετανοιώσουν οί Ίσραηλϊται.
Ό Κύριος έξέδωκε καταδικαστικήν άπόφασιν διά τούς άμαρτήσαντας ζώντας ’ Ισραηλίτας, τήν οποίαν ακύρωσε ή έτραποποίησε ή προσευχή τού Μωϋσέως, άνευ μετανοίας τών άμαρτησάντων.
Δέν μεμφόμεθα όμως τον θεόν, έπειδή άνεκάλεσε τις άποφάσεις Του. Διατί όμως, όταν προσευχηθή ένας ζωντανός ύπέρ τών κοιμηθέντων και καταδικασθέντων ύπό τού θεού, έχομεν τήν γνώμην, ότι είναι άδύνατον νά είσακουσθή ή προσευχή μας ύπέρ αύτών; Λογικόν δέν είναι καί αύτό; Διατί νά μή άκούωνται οί δεήσεις τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων, όταν, α'. οί δεήσεις αύτές γίνωνται εύσεδώς καί μετά πίστεως.
β'. 'Όταν οί νεκροί, ύπέρ τών οποίων γίνονται οί προσευχές, είναι έπιδεκτικοί τού θείου έλέους καί γ' "Οταν ή πλήρωσις τών δεήσεων δέν άντιβαίνει πρός τήν καθόλου θείαν Δικαιοσύνην καί Αγαθότητα;
Βλέπεις, Χριστιανέ, ότι οί προσευχές τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων είναι καί λογικόν νά γίνωνται; Ώρίσθησαν δέ νά γίνωνται, διότι ωφελούν τούς κοιμηθέντας.
Ή Άγια μας Εκκλησία ώρισε νά τελούνται τά μνημόσυνα κατ’ Αποστολικήν Παράδοσιν. Η Άποστολική αύτή Παράδοσις στηρίζεται στήν Άγια Γραφή» Τά ώρισε δέ νά τελοϋνται, διά τήν ωφέλειαν, πού φέρουν είς τούς τεθνεώτας διά τούς οποίους τελοϋνται.
Βεβαίως δέν είμπορεϊ κανείς νά ίσχυρισθη, Ότι θά ζήση θρησκευτικώς άδιάφορος καϊ έν άμαρτίαις και θά σωθή μόνον άπό τά Μνημόσυνα, πού θά τοϋ κάμουν οί άλλοι. Ή παροϋσα ζωή είναι στάδιον, όπου δέχεται ό άνθρωπος τήν θείαν Χάριν. Είναι στάδιον τής ήθικής εργασίας, τών κόπων, τών μόχθων καϊ τών άγώνων, διά νά μόρφωση χαρακτήρα Χριστιανικόν, ήθικόν, ένάρετον, άγιον, ώστε νά σωθή στή βασιλεία τοϋ θεοϋ.
"Οταν όμως ό άνθρωπος άπωθή καϊ διώχνει συστηματικά καϊ επίμονα τήν θείαν Χάριν καϊ μορφώνει χαρακτήρα κακόν, στρεβλόν, σατανικόν καϊ άμετανόητον, παραπέμπεται διά τοϋ θανάτου είς Κρίσιν. Δι’ αύτό ό Κύριος βροντοφωνάζει. «Έ ργάζεσθαι εως ήμέρα έστί, διότι έρχεται νύξ, ότε ούδεϊς δύναται έργάζεσθαι». Δι’ έκείνον, πού έφυγε τελείως άμετανόητος ούδεμία ωφέλεια έρχεται άπό τά Μνημόσυνα. Ημείς όμως δέν τό γνωρίζομεν αύτό καϊ τά τελοϋμεν δι’ όλους.
Μόνον είς τούς αύτόχειρας, τούς μή ψυχοπαθείς, δέν τελοϋνται Μνημόσυνα. Οί αύτακτονοϋντες έκλείδωσαν μόνοι τους τήν πόρτα τοϋ Παραδείσου καϊ επέταξαν τά κλειδιά είς τό βάθος τοϋ ώκεανοϋ, γιά νά μή ξαναβρεθοϋν ποτέ — ποτέ. Επίσης καϊ είς τούς μή "Ορθοδόξους, τούς αιρετικούς, δέν τελοϋνται Μνημόσυνα, διότι είναι καϊ αύτοϊ έκτος τής Εκκλησίας. Καϊ εκτός τής Εκκλησίας ούδεμία σωτηρία ύπάρχει. Αύτοϊ βλασφη- μούν κατά του Άγ. Πνεύματος, τό οποίον μέ τήν 0. Χάριν εργάζεται, διά τήν σωτηρία των. Αύτοί, οπως εϊπεν ό Κύριος, είναι άσυγχώρητοι, έν τω νύν καϊ έν τω μέλλοντι αίώνι. «Ή δέ τού Πνεύματος βλασφημία ούκ άφεθήσεται τοϊς άνθρώποις καϊ δς έάν εϊπη λόγον κατά τού Υιού τού άνθρώπου, άφεθήσεται αύτω· ος δ’ άν εϊπη κατά τού Πνεύματος τού Άγιου, ούκ άφεθήσεται αύτώ, ούτε έν τω νύν αίώνι, ούτε έν τω μέλλοντι» (Ματ. ιβ' 31-32).
Επίσης είπε: «ος δ’ άν βλασφημήση είς τό Πνεύμα τό "Αγιον, ούκ έχει άφεσιν είς τον αιώνα» (Μάρκ. 1. 29). Τρομεράν πραγμα νά πεθάνη κανείς αιρετικός ή νά αύτοκτονήση. Γνωρίζομεν ότι δέν έ'χει σωτηρίαν καϊ γι αύτό ή Εκκλησία δέν τελεί γι’ αύτούς Μνημόσυνα.
Ημείς όμως, όπως είπαμε, τούς άλλους δέν τούς ξέρομε καϊ γι’ αύτό κάνουμε σέ όλους Μνημόσυνα. Ό θεός τούς ξέρει καϊ θά άνακουφίση όσους κρίνει, ότι δέν ήσαν πεπορωμένοι.
Είς έκείνους όμως, πού έζησαν έδώ Χριστιανικά άλλά «ώς σάρκα φοροϋντες καϊ τον κόσμον οϊκούντες» περιέπεσαν καϊ είς άμαρτήματα καϊ οί οποίοι διά τής μετανοίας, ή οποία έπηκολούθησε, δέν έπρόφθασαν νά τελειοποιηθούν, είς αύτούς λέγομεν, φέρουν τά Μνημόσυνα ώφέλειαν. Άλλά πόσην ώφέλειαν φέρουν δέν γνωρίζομεν. Πάντως φέρουν.
Ό "Αγιος "Ιωάννης ό Δαμασκηνός λέγει, ότι φέρουν «ονησιν τινά», κάποιαν ωφέλειαν.
Ό δέ Έφραίμ, ό Σϋρος λέγει: «Εύεργετοϋνται γάρ οι θνητοί, έν προσφοραίς άναμνήσεως, παρά τών ζώντων Άγιων».
Επίσης ό "Αγιος ’Ιωάννης ό Χρυσόστομος τονίζει: «Μή άμφέβαλλε, ότι καρπώσεταί τι χρηστόν. Ούχ άπλώς ό διάκονος έστι ό τήν φωνήν ταύτην άφιείς, άλλά τό Πνεύμα τό "Αγιον», όπως εϊδαμεν και άνωτέρω Και άλλαχοϋ: «ούκ εική δεόμεθα τοϋ Άμνοϋ τοϋ κειμένου. Παραμυθία τις και έντεϋθεν γίνεται αύτοϊς».
Πώς είναι άλλωστε δυνατόν νά μή ωφεληθούν, όταν προσφέρεται τό παιδί Τοϋ θεού θυσία γι’ αύτούς, όταν σφάζεται γι’ αύτούς και λέγει: «Πάτερ, σε παρακαλώ λυπήσου τους χάριν Έμοϋ»; Πώς είναι δυνατόν τότε ν’ άντισταθή είς τήν ύπέρ αύτών θυσίαν τοϋ Υίοϋ Του;
Τοϋτο φαίνεται και είς τόν βίον τοϋ Άγ. Ιωάννου τοϋ Έλεήμονος. Έκεϊ διαβάζομε τά έξης:
«"Εναν καιρό ήταν άρρώστεια στήν Αλεξάνδρεια καί ό "Αγιος έπήγαινε μόνος του και έπισκεπτόταν τούς άσθενεϊς. Ένεταφίαζε τούς νεκρούς των, λέγοντας, ότι πολύ ώφελοϋν οι λειτουργίες και οι προσευχές, όχι μόνον τούς νεκρούς άλλά και τούς ζωντανούς. Τούς διηγήθηκε μάλιστα τό έξης περιστατικό:
«Οι Πέρσες είχαν αιχμαλωτίσει κάποιον Κύπριο και οί συγγενείς του τόν ένόμιζαν γιά νεκρό. Τοϋ έκαναν, λοιπόν, Μνημόσυνα, σύμφωνα μέ τήν συνήθεια. Μετά όμως άπό τέσσερα χρόνια ό άνθρωπος αύτός έπέστρεψε και έμαθε, ότι του έκαναν μνημόσυνα. Αύτός τότε τούς διηγήθηκε, ότι κάθε φορά, πού έκαναν αύτοί Μνημόσυνον, παρουσιαζόταν ένας πολύ ώραϊος άνθρωπος μπροστά του. Κάποια δέ ήμερα τού έλυσε τήν άλυσίδα καϊ τον έλευθέρωσε, καϊ άμέσως έξαφανίστηκε.
Αύτά έλεγε ό "Αγιος γιά νά δείξη πόσην μεγάλην ωφέλειαν παίρνουν άπό τις λειτουργίες καϊ τά Μνημόσυνα οι ψυχές τών νεκρών».
α) Τούς κοιμηθέντας
Τά Μνημόσυνα ώφελοϋν πρώτον τούς κοιμηθέντας, οι όποιοι έφυγαν άπό κοντά μας και τώρα εύρίσκονται έν χειρϊ θεού. Οί Προτεστάντες όμως και οι εδώ Εύαγγελικοϊ δέν τελούν Μνημόσυνα. Αύτοϊ πέσανε οι δυστυχείς στον Όρθολογισμό και έχουν περί πολλού τήν λογικήν. Φθάνουν καϊ στήν άπιστία. "Αλλωστε ή πίστις είναι πέραν τής λογικής. Αύτοί, λοιπόν, οι Προτεστάντες λέγουν, ότι δέν στέκει λογικά νά προσευχώμαστε γιά τούς κεκοιμημένους, διά τον εξής λόγον:
Ή Γραφή λέγει: «άπόκειται τοϊς άνθρώποις απαξ άποθανείν, μετά δέ τούτο κρίσις» (Έβρ. θ, 27). Αφού, λοιπόν, ό θεός εύθύς μετά τον θάνατον βγάζει τήν κρισιν Του, πώς έπειτα θ’ άνακαλέση τήν άπόφασί Του, γιά έναν άμαρτωλό, πού τον κατεδίκασε; Άν κάνη αύτό, σημαίνει ή ότι ή πρώτη άπόφασις του ήτο εσφαλμένη, ή ότι ή ψυχή στον "Άδη μέ τήν μετάνοια Τον ανάγκασε να άνακαλέση τήν άπόφασί Του. Άλλά γνωρίζομεν, ότι «έν τώ "Άδη ούκ έστι μετάνοια».
Ό θεός όμως δέν έκδίδει διαταγήν εσφαλμένην. Επομένως ό άμαρτωλός πρέπει νά μείνη στον 'Άδη και είναι περιττά τά Μνημόσυνα. Αύτά λέγουν οί Προτεστάντες, οί Εύαγγελικοί.
Ήμεϊς όμως θά τούς πούμε μερικές λογικές σκέψεις, μέ άντίθετα συμπέρασμα άπό τό δικό τους:
Λέγουν, ότι ή δέησις τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων άντίκειται στήν άλάθητη κρίσι του θεού, γιά έναν άμαρτωλό πέραν τού τάφου και στο άδύνατον της μετανοίας τοϋ άμαρτωλοϋ στον Αδη. Άλλά μήπως και ή προσευχή γενικώς, όχι μόνον τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων, άλλά και τών ζώντων ύπέρ τών ζώντων, δέν άντίκειται στή σοφία τοϋ θεοϋ; Ό θεός διοικεί τόν κόσμον μέ ώρισμένους νόμους. Ό άνθρωπος όμως διά τής προσευχής του, τήν όποίαν πσλλάκις άκούε ό θεός, έπεμβαίνει καϊ άκυρώνει ή τροποποιεί τάς άποφάσεις Του. Πώς, λοιπόν, ό θεός χάρις στήν προσευχή ένός άκυρώνει ή τροποποιεί τις άποφάσεις Του; Τοϋτο σημαίνει, ότι ό θεός έξεδωκε προηγουμένως εσφαλμένη ν άπόφασιν;
«'Ένα παράδειγμα: Ό θεός άποφασίζει νά καταστρέψη τούς Ιστραηλίτες, διότι κατεσκεύασαν τόν χρυσόν μόσχον. Ό Μωϋσής όμως προσεύχεται ύπέρ τού λαοϋ του. Ό Κύριος άνακαλή τότε τήν άπόφασιν Του. Χάρις στήν προσευχή τοϋ Μωϋσέως «Ίλάσθη Κύριος περί τής κακίας, ής είπε ποιείσαι τόν λαόν Αύτοϋ». (Έξοδ. 32, 14). Ό Κύριος «είπε ποιείσαι», άπεφάσισε δηλ. νά τιμωρήση τούς Ίσραηλίτας. Χάρις όμως στήν προσευχή τού Μωϋσέως «Ίλάσθη Κύριος πίερι τής κακίας», χωρίς νά μετανοιώσουν οί Ίσραηλϊται.
Ό Κύριος έξέδωκε καταδικαστικήν άπόφασιν διά τούς άμαρτήσαντας ζώντας ’ Ισραηλίτας, τήν οποίαν ακύρωσε ή έτραποποίησε ή προσευχή τού Μωϋσέως, άνευ μετανοίας τών άμαρτησάντων.
Δέν μεμφόμεθα όμως τον θεόν, έπειδή άνεκάλεσε τις άποφάσεις Του. Διατί όμως, όταν προσευχηθή ένας ζωντανός ύπέρ τών κοιμηθέντων και καταδικασθέντων ύπό τού θεού, έχομεν τήν γνώμην, ότι είναι άδύνατον νά είσακουσθή ή προσευχή μας ύπέρ αύτών; Λογικόν δέν είναι καί αύτό; Διατί νά μή άκούωνται οί δεήσεις τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων, όταν, α'. οί δεήσεις αύτές γίνωνται εύσεδώς καί μετά πίστεως.
β'. 'Όταν οί νεκροί, ύπέρ τών οποίων γίνονται οί προσευχές, είναι έπιδεκτικοί τού θείου έλέους καί γ' "Οταν ή πλήρωσις τών δεήσεων δέν άντιβαίνει πρός τήν καθόλου θείαν Δικαιοσύνην καί Αγαθότητα;
Βλέπεις, Χριστιανέ, ότι οί προσευχές τών ζώντων ύπέρ τών κεκοιμημένων είναι καί λογικόν νά γίνωνται; Ώρίσθησαν δέ νά γίνωνται, διότι ωφελούν τούς κοιμηθέντας.
Ή Άγια μας Εκκλησία ώρισε νά τελούνται τά μνημόσυνα κατ’ Αποστολικήν Παράδοσιν. Η Άποστολική αύτή Παράδοσις στηρίζεται στήν Άγια Γραφή» Τά ώρισε δέ νά τελοϋνται, διά τήν ωφέλειαν, πού φέρουν είς τούς τεθνεώτας διά τούς οποίους τελοϋνται.
Βεβαίως δέν είμπορεϊ κανείς νά ίσχυρισθη, Ότι θά ζήση θρησκευτικώς άδιάφορος καϊ έν άμαρτίαις και θά σωθή μόνον άπό τά Μνημόσυνα, πού θά τοϋ κάμουν οί άλλοι. Ή παροϋσα ζωή είναι στάδιον, όπου δέχεται ό άνθρωπος τήν θείαν Χάριν. Είναι στάδιον τής ήθικής εργασίας, τών κόπων, τών μόχθων καϊ τών άγώνων, διά νά μόρφωση χαρακτήρα Χριστιανικόν, ήθικόν, ένάρετον, άγιον, ώστε νά σωθή στή βασιλεία τοϋ θεοϋ.
"Οταν όμως ό άνθρωπος άπωθή καϊ διώχνει συστηματικά καϊ επίμονα τήν θείαν Χάριν καϊ μορφώνει χαρακτήρα κακόν, στρεβλόν, σατανικόν καϊ άμετανόητον, παραπέμπεται διά τοϋ θανάτου είς Κρίσιν. Δι’ αύτό ό Κύριος βροντοφωνάζει. «Έ ργάζεσθαι εως ήμέρα έστί, διότι έρχεται νύξ, ότε ούδεϊς δύναται έργάζεσθαι». Δι’ έκείνον, πού έφυγε τελείως άμετανόητος ούδεμία ωφέλεια έρχεται άπό τά Μνημόσυνα. Ημείς όμως δέν τό γνωρίζομεν αύτό καϊ τά τελοϋμεν δι’ όλους.
Μόνον είς τούς αύτόχειρας, τούς μή ψυχοπαθείς, δέν τελοϋνται Μνημόσυνα. Οί αύτακτονοϋντες έκλείδωσαν μόνοι τους τήν πόρτα τοϋ Παραδείσου καϊ επέταξαν τά κλειδιά είς τό βάθος τοϋ ώκεανοϋ, γιά νά μή ξαναβρεθοϋν ποτέ — ποτέ. Επίσης καϊ είς τούς μή "Ορθοδόξους, τούς αιρετικούς, δέν τελοϋνται Μνημόσυνα, διότι είναι καϊ αύτοϊ έκτος τής Εκκλησίας. Καϊ εκτός τής Εκκλησίας ούδεμία σωτηρία ύπάρχει. Αύτοϊ βλασφη- μούν κατά του Άγ. Πνεύματος, τό οποίον μέ τήν 0. Χάριν εργάζεται, διά τήν σωτηρία των. Αύτοί, οπως εϊπεν ό Κύριος, είναι άσυγχώρητοι, έν τω νύν καϊ έν τω μέλλοντι αίώνι. «Ή δέ τού Πνεύματος βλασφημία ούκ άφεθήσεται τοϊς άνθρώποις καϊ δς έάν εϊπη λόγον κατά τού Υιού τού άνθρώπου, άφεθήσεται αύτω· ος δ’ άν εϊπη κατά τού Πνεύματος τού Άγιου, ούκ άφεθήσεται αύτώ, ούτε έν τω νύν αίώνι, ούτε έν τω μέλλοντι» (Ματ. ιβ' 31-32).
Επίσης είπε: «ος δ’ άν βλασφημήση είς τό Πνεύμα τό "Αγιον, ούκ έχει άφεσιν είς τον αιώνα» (Μάρκ. 1. 29). Τρομεράν πραγμα νά πεθάνη κανείς αιρετικός ή νά αύτοκτονήση. Γνωρίζομεν ότι δέν έ'χει σωτηρίαν καϊ γι αύτό ή Εκκλησία δέν τελεί γι’ αύτούς Μνημόσυνα.
Ημείς όμως, όπως είπαμε, τούς άλλους δέν τούς ξέρομε καϊ γι’ αύτό κάνουμε σέ όλους Μνημόσυνα. Ό θεός τούς ξέρει καϊ θά άνακουφίση όσους κρίνει, ότι δέν ήσαν πεπορωμένοι.
Είς έκείνους όμως, πού έζησαν έδώ Χριστιανικά άλλά «ώς σάρκα φοροϋντες καϊ τον κόσμον οϊκούντες» περιέπεσαν καϊ είς άμαρτήματα καϊ οί οποίοι διά τής μετανοίας, ή οποία έπηκολούθησε, δέν έπρόφθασαν νά τελειοποιηθούν, είς αύτούς λέγομεν, φέρουν τά Μνημόσυνα ώφέλειαν. Άλλά πόσην ώφέλειαν φέρουν δέν γνωρίζομεν. Πάντως φέρουν.
Ό "Αγιος "Ιωάννης ό Δαμασκηνός λέγει, ότι φέρουν «ονησιν τινά», κάποιαν ωφέλειαν.
Ό δέ Έφραίμ, ό Σϋρος λέγει: «Εύεργετοϋνται γάρ οι θνητοί, έν προσφοραίς άναμνήσεως, παρά τών ζώντων Άγιων».
Επίσης ό "Αγιος ’Ιωάννης ό Χρυσόστομος τονίζει: «Μή άμφέβαλλε, ότι καρπώσεταί τι χρηστόν. Ούχ άπλώς ό διάκονος έστι ό τήν φωνήν ταύτην άφιείς, άλλά τό Πνεύμα τό "Αγιον», όπως εϊδαμεν και άνωτέρω Και άλλαχοϋ: «ούκ εική δεόμεθα τοϋ Άμνοϋ τοϋ κειμένου. Παραμυθία τις και έντεϋθεν γίνεται αύτοϊς».
Πώς είναι άλλωστε δυνατόν νά μή ωφεληθούν, όταν προσφέρεται τό παιδί Τοϋ θεού θυσία γι’ αύτούς, όταν σφάζεται γι’ αύτούς και λέγει: «Πάτερ, σε παρακαλώ λυπήσου τους χάριν Έμοϋ»; Πώς είναι δυνατόν τότε ν’ άντισταθή είς τήν ύπέρ αύτών θυσίαν τοϋ Υίοϋ Του;
Τοϋτο φαίνεται και είς τόν βίον τοϋ Άγ. Ιωάννου τοϋ Έλεήμονος. Έκεϊ διαβάζομε τά έξης:
«"Εναν καιρό ήταν άρρώστεια στήν Αλεξάνδρεια καί ό "Αγιος έπήγαινε μόνος του και έπισκεπτόταν τούς άσθενεϊς. Ένεταφίαζε τούς νεκρούς των, λέγοντας, ότι πολύ ώφελοϋν οι λειτουργίες και οι προσευχές, όχι μόνον τούς νεκρούς άλλά και τούς ζωντανούς. Τούς διηγήθηκε μάλιστα τό έξης περιστατικό:
«Οι Πέρσες είχαν αιχμαλωτίσει κάποιον Κύπριο και οί συγγενείς του τόν ένόμιζαν γιά νεκρό. Τοϋ έκαναν, λοιπόν, Μνημόσυνα, σύμφωνα μέ τήν συνήθεια. Μετά όμως άπό τέσσερα χρόνια ό άνθρωπος αύτός έπέστρεψε και έμαθε, ότι του έκαναν μνημόσυνα. Αύτός τότε τούς διηγήθηκε, ότι κάθε φορά, πού έκαναν αύτοί Μνημόσυνον, παρουσιαζόταν ένας πολύ ώραϊος άνθρωπος μπροστά του. Κάποια δέ ήμερα τού έλυσε τήν άλυσίδα καϊ τον έλευθέρωσε, καϊ άμέσως έξαφανίστηκε.
Αύτά έλεγε ό "Αγιος γιά νά δείξη πόσην μεγάλην ωφέλειαν παίρνουν άπό τις λειτουργίες καϊ τά Μνημόσυνα οι ψυχές τών νεκρών».
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης