ΓιώταΤeamOwner
- Αριθμός μηνυμάτων : 187
Παρακλητικός κανών εις την Παναγία Καστριανή Κέας Κυκλάδων
Παρ Μαρ 29, 2013 11:25 am
Παρακλητικός κανών εις την Παναγία Καστριανή Κέας Κυκλάδων
Πρὸς τὴν ἐν Κέᾳ θαυματουργὸν Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τὴν ἐπιλεγομένην «Καστριανήν», ὑπόθεσιν ἔχων μετὰ δεήσεως τὴν παράδοξον αὐτῆς εὕρεσιν καὶ τὰ παρ’ αὐτῆς τελούμενα θαύματα.
Ποίημα Γερασίμου μοναχού Μικραγιαννανίτου
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἡμυνάμην αὐτοῦς.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὴν θαυμαστήν σου καὶ ἁγίαν Εἰκόνα, Καστριανὴ Θεογεννῆτορ Παρθένε, ἡ νῆσος Κέα χαίρουσα ἐκτήσατο, ὡς σεπτὸν ἁγίασμα, καὶ πηγὴν ἰαμάτων· χάριν γὰρ καὶ ἔλεος, καὶ παντὸς καλοῦ δόσιν, ἀεὶ λαμβάνει Κόρη ἐξ αὐτῆς, τὴν ἀρωγήν σου, τοῖς πᾶσι κηρύττουσα.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ὑπὸ φωτὸς τοῖς εὐσεβέσι ποιμέσιν, ἐφανεροῦτο Θεοτόκε ὁ τόπος, ἔνθα Εἰκών σου ἡ ἁγία κέκρυπται, ἧς ἡ θεία εὕρεσις, Κὲαν ταῦτην τὴν νῆσον, τὴν ἀνακειμένην σοι, χαρᾶς ἔπλησε πλείστης· ὅτι ἐκ ταύτης βλύζεις μυστικῶς, τῆς σῆς εὐνοίας, τοῖς Κείοις τὰς χάριτας.
Ψαλμός Ν’ (50).
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Καὶ ὁ κανὼν οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
Κέας σκέπη Καστριανὴ πέλεις· Γερασίμου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Κατεῖδον οὐράνιον πάλαι φῶς, ἔνθα ἡ Εἰκών σου, ἀνευρέθη ἡ ἱερὰ ἐντεῦθεν ἡ νῆσος Κέα Κόρη, τῶν σῶν θαυμάτων γεραίρει τὸ μέγεθος.
Εὐφράνθη ἡ Κέα ἡ εὐσεβὴς, Κεχαριτωμένη, τῇ εὑρέσει τῆς σῆς Μορφῆς, καὶ ταύτην κατέχουσα ὡς πλοῦτον, ταῖς σαῖς πλουτίζεται πάντοτε χάρισι.
Ἀῤῥώστοις τὴν ἴασιν χορηγεῖς, καὶ τοῖς θλιβομένοις, τὴν τῶν πόνων ἀπαλλαγὴν, καὶ εὔπλοιαν τοῖς ναυτιλλομένοις, Καστριανὴ Θεοτόκε ἑκάστοτε.
Σωτήριον σκέπην καὶ προσφυγὴν, τὴν σὴν προστασίαν, Θεοτόκε Καστριανὴ, πλουτοῦντες ῥυσθείημεν παντοίων, πειρατηρίων τοῦ βίου καὶ θλίψεων.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.
Σπουδῇ πλείστῃ συνῆλθον, οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι, Κέας τῆς σῆς νήσου Παρθένε, ᾠδὴν ἱκέσιον, προφρόνως μέλψαι σοι· ὅτι ηὐδόκησας δοῦναι, τούτοις τὴν Εἰκόνα σου, ὡς δῶρον ἔνθεον.
Καταφύγιον μέγα, καὶ ἐν παντὶ ἔφορος, ταύτην σου τῆς νήσου ἐδείχθης, Παρθένε Ἄχραντε, τῆς καυχωμένης πιστῶς, τῇ σῇ ἁγία Εἰκόνι· ἥν ἀεὶ περίεπε, ἐκ πάσης θλίψεως.
Εὐλαβῶς σοι Παρθένε, ναὸν σεπτὸν ἤγειραν, ἔνθα ἡ Εἰκών σου εὑρέθη, ἡ πανσεβάσμιος, ᾧ καταφεύγοντες, πάσης ἀνάγκης καὶ βλάβης, λύσιν κομιζόμεθα, τῇ σῇ χρηστότητι.
Πᾶσαν δόσιν τελείαν, καὶ πᾶν σεπτὸν δώρημα, ἐκ τῆς σῆς Εἰκόνος οἱ Κεῖοι, ἀεὶ καρπούμεθα· ὅθεν κηρύττομεν, Καστριανὴ Παναγία, ἥν παρέχεις πάντοτε, ἡμῖν βοήθειαν.
Διάσωσον, Καστριανὴ Θεοτόκε τοὺς σοὺς ἱκέτας, ὅτι πάντες τῇ σῇ Εἰκόνι προστρέχομεν, ἵνα ῥυσθῶμεν κινδύνων καὶ νοσημάτων.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πηγὴ ἀγαθῶν, Εἰκών σου ἡ ὑπέρτιμος, προνοίᾳ τῇ σῇ, τῇ Κέᾳ πάλαι εὕρηται· πηγάζει γὰρ ἑκάστοτε, ἰαμάτων τὰ θεῖα δωρήματα, καὶ πληροῖ τὰς αἰτήσεις ἀεὶ, τῶν ἐπικαλουμένων σου τὸ ὄνομα.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἠγνοεῖτο μὲν πρότερον, ὑπὸ γῆς Εἰκών σου οὖσα ἡ ἄχραντος, ἀλλὰ ταύτην ἡμῖν δέδωκας, ὡς παραμυθίαν ἐν ταῖς θλίψεσι.
Κατιδόντες ἀνύμνησαν, Κεῖοι τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεβάσμιον· ἐκ λαγόνων γῆς γὰρ ἔλαμψεν, ὡς λαμπὰς τῆς δόξης σου πολύφωτος.
Ἀσθενοῦσι τὴν ἴασιν, καὶ τοῖς θλιβομένοις θείαν παράκλησιν, ὡς πηγὴ ἐλέους ἄφθονος, βλύζεις Θεοτόκε τοῖς ὑμνοῦσί σε.
Συμπαθῶς τῶν καλούντων σε, τὰ πρὸς σωτηρίαν πληροῖς αἰτήματα· διὰ τοῦτό σου τῇ χάριτι, ὦ Καστριανὴ, θερμῶς προστρέχομεν.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Τείχος ἀῤῥαγὲς, ἡ ἀντίληψίς σου γένοιτο, ἀποτρέπουσα ἀεὶ τὰς καθ’ ἡμῶν, προσβολὰς Καστριανὴ τοῦ πολεμήτορος.
Ῥώμην καὶ χαρὰν, ἡ σὴ κλῆσις νέμει Ἄχραντε, τοῖς ἐν Κέᾳ καὶ μακρὰν οὖσιν αὐτῆς, ἀληθῶς Καστριανὴ Κείοις ἑκάστοτε.
Ἴασαι ἡμῶν, τῶν τὴν πάνσεπτον Εἰκόνα σου, Θεοτόκε προσκυνούντων εὐλαβῶς, καὶ σωμάτων καὶ ψυχῶν τὰ ἀῤῥωστήματα.
Ἄνωθεν ἡμῖν, ἀπεκάλυψας Πανάμωμε, τὴν ἁγίαν σου Εἰκόνα θαυμαστῶς, καὶ ἡγίασας τὴν Κέαν τῇ σῇ χάριτι.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ναόν σοι, ἐν ἐυλαβείᾳ ἤγειραν, πειθαρχήσαντες τῇ σῇ εὐδοκίᾳ, καὶ ἐν αὐτῷ ἐναπέθεντο πάλαι, Θεογεννῆτορ τῆς Κέας οἱ κάτοικοι, Εἰκόνα σου τὴν ἱερὰν, ἐξ αὐτῆς πᾶσαν χάριν καρπούμενοι.
Ἡγίασται, τῇ ἁγίᾳ εὑρέσει, τῆς ἁγίας σου Εἰκόνος ἡ Κέα, καὶ ὡς πολύτιμον δώρημα ταύτην, ἐν ταῖς ἀγκάλαις κρατοῦσα κραυγάζει σοι· Σύ μου ἰσχὺς Καστριανὴ, Παναγία καὶ δόξα καὶ καύχημα.
Πλωτῆρα, τὸν κινδυνεύσαντα πάλαι, ἐν μεγίστῃ τρικυμίᾳ θαλάσσης, τὴν σὴν ἁγίαν φωνήσαντα κλῆσιν, Καστριανὴ Παναγία διέσωσας· ἀλλὰ καὶ νῦν τρικυμιῶν, νοητῶν ἡμᾶς Κόρη διάσωσον.
Ἐφάνης, Καστριανὴ παραδόξως, ἐν σεπτῇ τῆς σῆς Μορφῆς λιτανείᾳ, καὶ τὸ σεπτόν σου ἐτύπωσας πέλμα, ἐπὶ τοῦ βράχου οὗ ἔστηκας Πάναγνε, ὅ ἄχρι δεῦρο ἐμφανῶς, τὴν σεπτήν σου κηρύττει ἐμφάνειαν.
Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σὲ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ προστασίαν.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως ἐπ’ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν
Αἴτησις καὶ τὸ κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Ταῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς προστασίαν θερμὴν καὶ ἀντίληψιν, ἡ νῆσος Κέα ὑμνεῖ σε Πανύμνητε, καὶ πόθῳ τὴν θείαν Εἰκόνα σου, Καστριανὴ προσκυνοῦσα κραυγάζει σοι· Ἀπαύστως με Δέσποινα φύλαττε.
Προκείμενον
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχ. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39 - 49, 56 ).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τὴν Ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα
Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν Μονάδι, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὄλβον ὡς ἀκένωτον, τῶν οἰκτιρμῶν σου Παρθένε, καὶ στήλην θεόγραφον, καὶ λαμπρὸν ἐχέγγυον τῆς σῆς χάριτος, θαυμαστῶς δέδωκας, ἐν γῇ κεκρυμμένην, τὴν ὑπέρτιμον Εἰκόνα σου, ἡμῖν τοῖς δούλοις σου, τοῖς ἀπὸ ψυχῆς πεποιθόσι σοι· ὅθεν ἡ Κέα ἅπασα, ταύτῃ εὐλαβῶς καταφεύγουσα, νόσων καὶ κινδύνων, καὶ πάσης ἄλλης βλάβης καὶ ὀργῆς, Καστριανὴ ὑπερένδοξε ῥύεται ἑκάστοτε.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Λάμψαν φῶς οὐρανόθεν, τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου ἀπεκάλυψε, τοῖς εὐσεβέσι Κείοις, Παρθενομῆτορ πάλαι· ἥν εὑρόντες ἐπλήσθησαν, πνευματικῆς χαρμονῆς, καὶ θείας θυμηδίας.
Ἐν κινδύνοις Παρθένε, καὶ δειναῖς ἀσθενείαις καὶ περιστάσεσι, τῇ θείᾳ σου Εἰκόνι, προστρέχομεν ἐν πίστει, καὶ τὴν λύσιν εὑρίσκομεν, τῶν χαλεπῶν συμφορῶν, Καστριανὴ ἐν τάχει.
Ἰαμάτων τὰ ῥεῖθρα, ἀναβλύζουσα Κόρη τῇ σῇ χρηστότητι, τοὺς ἄνθρακας τῶν νόσων, καὶ τῶν παθῶν τὴν φλόγαν, καταπαύεις ἑκάστοτε, τοῖς ἀφορῶσι πρὸς Σὲ Καστριανὴ Παρθένε.
Σωτηρίας τὸν ὄμβρον, ἐπομβρήσασα κόσμῳ Χριστὸν τὸν Κύριον, αὐχμὸν καὶ ἀνομβρίαν, τῇ χάριτί σου λύεις, ἐν τῇ Κέᾳ ἑκάστοτε, λιτανευούσῃ Ἁγνὴ, τὴν θείαν σου Εἰκόνα.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Γέρας ἡ Κέα, Καστριανὴ Παναγία, τὴν ἁγίαν σου ἐκτήσατο Εἰκόνα, ὅθεν ἀνυμνεῖ σου, τὰ θεῖα μεγαλεῖα.
Ἐν τῇ θαλάσσῃ, τοὺς κινδυνεύοντας σώζεις, καὶ ἐν γῇ Ἁγνὴ λυτροῦσαι πάσης βλάβης, τοὺς σὲ πιστῶς φωνοῦντας, Καστριανὴ Παρθένε.
Ῥῦσαι Παρθένε, ταύτην τὴν νῆσόν σου Κέαν, πάσης μάστιγος καὶ ἀπειλῆς καὶ βλάβης, καὶ ταύτῃ χορήγει, τὴν σὴν πλουσίαν σκέπην.
Ἄνωθεν φρούρει, οὐ μόνον Κόρη τὴν Κέαν, ἀλλὰ ἅπαντας τοὺς ταύτης ἀποδήμους, Κείους τοὺς αἰτοῦντας, τὴν σὴν Παρθένε χάριν.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Σωτήριον λιμένα, Κεχαριτωμένη, Καστριανὴ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἡ νῆσος Κέα πλουτοῦσα κινδύνων ῥύεται.
Ἰδοὺ ὥσπερ νοσσία, ἅπαντες οἱ Κείοι, Καστριανὴ τῇ σῇ σκέπῃ προστρέχομεν, ὡς ἄν βελῶν λυτρωθῶμεν τοῦ πολεμήτορος.
Μητρῷα Κόρη σπλάγχνα, ἐπιδεικνυμένη, Καστριανὴ τοῖς αἰτοῦσι τὴν χάριν σου, σκέπε καὶ φρούρει καὶ σῶζε τοὺς προσιόντας σοι.
Οἱ νόσοις βαρυτάτοις, στένοντες Παρθένε, ἀναψυχὴν καὶ ταχεῖαν ἀνάῤῥωσιν, ἐκ τῆς σεπτῆς σου Εἰκόνος ἀεὶ λαμβάνουσι.
Ὑπέραγνε Μαρία, Κεχαριτωμένη, δίδου καμοὶ τῷ ὑμνοῦντι τὴν χάριν σου, Καστριανὴ Θεοτόκε πταισμάτων ἄφεσιν.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Δεῦτε τὴν Εἰκόνα τὴν θαυμαστὴν, τὴν ὀνομασθεῖσαν φερωνύμως Καστριανὴν, τῆς Ἁγνῆς Παρθένου, καὶ μόνης Θεοτόκου, οἱ εὐσεβοῦντες Κεῖοι κατασπασώμεθα.
Φῶς ὡράθη μέγα δηλοποιοῦν, τοῖς πιστοῖς ποιμέσι, τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεπτὴν, τὴν ἐγκεκρυμμένην, ὑπὸ τὴν γῆν Παρθένε, ἥν πόθῳ ἀνευρόντες χαρᾶς ἐπλήσθησαν.
Ἅπαντες οἱ Κεῖοι πίστει θερμῇ, συνέδραμον Κόρη τῇ εὑρέσει τῆς σῆς Μορφῆς, καὶ ναόν σοι θεῖον, ἐδείμαντο Παρθένε, ὑμνοῦντές σου τὴν δόξαν καὶ τὰ θαυμάσια.
Λύεις ἀνομβρίαν Κόρη τῆς γῆς, καὶ τὰς ἀσθενείας θεραπεύεις τὰς χαλεπὰς, καὶ τοὺςἐν θαλάσσῃ, ταχέως διασώζεις, Καστριανὴ Παρθένε θερμῶς καλοῦντάς σε.
Χαίρει τῇ Εἰκόνι σου τῇ σεπτῇ, ἡ Κέα Παρθένε, λυτρουμένη πάσης πληγῆς, τῇ χάριτι ταύτης τῇ σῇ ἐπισκιάσει, Καστριανὴ καὶ μέλπει τὰ σὰ θαυμάσια.
Ἐν πάσῃ ἀνάγκῃ πίστει θερμῇ, τῇ σῇ προστασίᾳ Παναγία Καστριανὴ, σπεύδομεν οἱ Κεῖοι· σκέπε ἡμᾶς οὖν Κόρη, ἐκ πάσης δυσχερείας καὶ χαλεπότητος.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν θείαν Εἰκόνα σου, Θεογεννῆτορ Ἁγνὴ, φωτὶ ἀπεκάλυψας, ἐκ τῶν ταμείων τῆς γῆς, ἡμῖν ὡς θησαύρισμα· ὅθεν ἡ νῆσος Κέα, εὐλαβείᾳ καὶ πόθῳ σπεύδει Καστριανή σοι, καὶ πιστῶς ἀνακράζει· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντων ἀρωγὸς καὶ προσφυγὴ, καὶ παραμυθία ἐδείχθης, τῶν Κείων Πάναγνε· τούτοις γὰρ δεδώρησαι, ὡς πλοῦτον ἔνθεον, τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἐκ γῆς τῶν ταμείων, χάριν ἀναβλύζουσαν, πᾶσι καὶ ἔλεος· ὅθεν τῇ σῇ σκέπῃ ἡ Κέα, πάσης ῥυομένης ἀνάγκης, μέλπει Θεοτόκε τὰ σὰ θαύματα.
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Δίστιχον.
Καστριανὴ πρόσδεξαι Θεογεννῆτορ
Ὅν σοι Γεράσιμος ἐξύφανεν ὕμνον.
Πρὸς τὴν ἐν Κέᾳ θαυματουργὸν Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τὴν ἐπιλεγομένην «Καστριανήν», ὑπόθεσιν ἔχων μετὰ δεήσεως τὴν παράδοξον αὐτῆς εὕρεσιν καὶ τὰ παρ’ αὐτῆς τελούμενα θαύματα.
Ποίημα Γερασίμου μοναχού Μικραγιαννανίτου
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ' (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἡμυνάμην αὐτοῦς.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὴν θαυμαστήν σου καὶ ἁγίαν Εἰκόνα, Καστριανὴ Θεογεννῆτορ Παρθένε, ἡ νῆσος Κέα χαίρουσα ἐκτήσατο, ὡς σεπτὸν ἁγίασμα, καὶ πηγὴν ἰαμάτων· χάριν γὰρ καὶ ἔλεος, καὶ παντὸς καλοῦ δόσιν, ἀεὶ λαμβάνει Κόρη ἐξ αὐτῆς, τὴν ἀρωγήν σου, τοῖς πᾶσι κηρύττουσα.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ὑπὸ φωτὸς τοῖς εὐσεβέσι ποιμέσιν, ἐφανεροῦτο Θεοτόκε ὁ τόπος, ἔνθα Εἰκών σου ἡ ἁγία κέκρυπται, ἧς ἡ θεία εὕρεσις, Κὲαν ταῦτην τὴν νῆσον, τὴν ἀνακειμένην σοι, χαρᾶς ἔπλησε πλείστης· ὅτι ἐκ ταύτης βλύζεις μυστικῶς, τῆς σῆς εὐνοίας, τοῖς Κείοις τὰς χάριτας.
Ψαλμός Ν’ (50).
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Καὶ ὁ κανὼν οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
Κέας σκέπη Καστριανὴ πέλεις· Γερασίμου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Κατεῖδον οὐράνιον πάλαι φῶς, ἔνθα ἡ Εἰκών σου, ἀνευρέθη ἡ ἱερὰ ἐντεῦθεν ἡ νῆσος Κέα Κόρη, τῶν σῶν θαυμάτων γεραίρει τὸ μέγεθος.
Εὐφράνθη ἡ Κέα ἡ εὐσεβὴς, Κεχαριτωμένη, τῇ εὑρέσει τῆς σῆς Μορφῆς, καὶ ταύτην κατέχουσα ὡς πλοῦτον, ταῖς σαῖς πλουτίζεται πάντοτε χάρισι.
Ἀῤῥώστοις τὴν ἴασιν χορηγεῖς, καὶ τοῖς θλιβομένοις, τὴν τῶν πόνων ἀπαλλαγὴν, καὶ εὔπλοιαν τοῖς ναυτιλλομένοις, Καστριανὴ Θεοτόκε ἑκάστοτε.
Σωτήριον σκέπην καὶ προσφυγὴν, τὴν σὴν προστασίαν, Θεοτόκε Καστριανὴ, πλουτοῦντες ῥυσθείημεν παντοίων, πειρατηρίων τοῦ βίου καὶ θλίψεων.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.
Σπουδῇ πλείστῃ συνῆλθον, οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι, Κέας τῆς σῆς νήσου Παρθένε, ᾠδὴν ἱκέσιον, προφρόνως μέλψαι σοι· ὅτι ηὐδόκησας δοῦναι, τούτοις τὴν Εἰκόνα σου, ὡς δῶρον ἔνθεον.
Καταφύγιον μέγα, καὶ ἐν παντὶ ἔφορος, ταύτην σου τῆς νήσου ἐδείχθης, Παρθένε Ἄχραντε, τῆς καυχωμένης πιστῶς, τῇ σῇ ἁγία Εἰκόνι· ἥν ἀεὶ περίεπε, ἐκ πάσης θλίψεως.
Εὐλαβῶς σοι Παρθένε, ναὸν σεπτὸν ἤγειραν, ἔνθα ἡ Εἰκών σου εὑρέθη, ἡ πανσεβάσμιος, ᾧ καταφεύγοντες, πάσης ἀνάγκης καὶ βλάβης, λύσιν κομιζόμεθα, τῇ σῇ χρηστότητι.
Πᾶσαν δόσιν τελείαν, καὶ πᾶν σεπτὸν δώρημα, ἐκ τῆς σῆς Εἰκόνος οἱ Κεῖοι, ἀεὶ καρπούμεθα· ὅθεν κηρύττομεν, Καστριανὴ Παναγία, ἥν παρέχεις πάντοτε, ἡμῖν βοήθειαν.
Διάσωσον, Καστριανὴ Θεοτόκε τοὺς σοὺς ἱκέτας, ὅτι πάντες τῇ σῇ Εἰκόνι προστρέχομεν, ἵνα ῥυσθῶμεν κινδύνων καὶ νοσημάτων.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πηγὴ ἀγαθῶν, Εἰκών σου ἡ ὑπέρτιμος, προνοίᾳ τῇ σῇ, τῇ Κέᾳ πάλαι εὕρηται· πηγάζει γὰρ ἑκάστοτε, ἰαμάτων τὰ θεῖα δωρήματα, καὶ πληροῖ τὰς αἰτήσεις ἀεὶ, τῶν ἐπικαλουμένων σου τὸ ὄνομα.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἠγνοεῖτο μὲν πρότερον, ὑπὸ γῆς Εἰκών σου οὖσα ἡ ἄχραντος, ἀλλὰ ταύτην ἡμῖν δέδωκας, ὡς παραμυθίαν ἐν ταῖς θλίψεσι.
Κατιδόντες ἀνύμνησαν, Κεῖοι τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεβάσμιον· ἐκ λαγόνων γῆς γὰρ ἔλαμψεν, ὡς λαμπὰς τῆς δόξης σου πολύφωτος.
Ἀσθενοῦσι τὴν ἴασιν, καὶ τοῖς θλιβομένοις θείαν παράκλησιν, ὡς πηγὴ ἐλέους ἄφθονος, βλύζεις Θεοτόκε τοῖς ὑμνοῦσί σε.
Συμπαθῶς τῶν καλούντων σε, τὰ πρὸς σωτηρίαν πληροῖς αἰτήματα· διὰ τοῦτό σου τῇ χάριτι, ὦ Καστριανὴ, θερμῶς προστρέχομεν.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Τείχος ἀῤῥαγὲς, ἡ ἀντίληψίς σου γένοιτο, ἀποτρέπουσα ἀεὶ τὰς καθ’ ἡμῶν, προσβολὰς Καστριανὴ τοῦ πολεμήτορος.
Ῥώμην καὶ χαρὰν, ἡ σὴ κλῆσις νέμει Ἄχραντε, τοῖς ἐν Κέᾳ καὶ μακρὰν οὖσιν αὐτῆς, ἀληθῶς Καστριανὴ Κείοις ἑκάστοτε.
Ἴασαι ἡμῶν, τῶν τὴν πάνσεπτον Εἰκόνα σου, Θεοτόκε προσκυνούντων εὐλαβῶς, καὶ σωμάτων καὶ ψυχῶν τὰ ἀῤῥωστήματα.
Ἄνωθεν ἡμῖν, ἀπεκάλυψας Πανάμωμε, τὴν ἁγίαν σου Εἰκόνα θαυμαστῶς, καὶ ἡγίασας τὴν Κέαν τῇ σῇ χάριτι.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ναόν σοι, ἐν ἐυλαβείᾳ ἤγειραν, πειθαρχήσαντες τῇ σῇ εὐδοκίᾳ, καὶ ἐν αὐτῷ ἐναπέθεντο πάλαι, Θεογεννῆτορ τῆς Κέας οἱ κάτοικοι, Εἰκόνα σου τὴν ἱερὰν, ἐξ αὐτῆς πᾶσαν χάριν καρπούμενοι.
Ἡγίασται, τῇ ἁγίᾳ εὑρέσει, τῆς ἁγίας σου Εἰκόνος ἡ Κέα, καὶ ὡς πολύτιμον δώρημα ταύτην, ἐν ταῖς ἀγκάλαις κρατοῦσα κραυγάζει σοι· Σύ μου ἰσχὺς Καστριανὴ, Παναγία καὶ δόξα καὶ καύχημα.
Πλωτῆρα, τὸν κινδυνεύσαντα πάλαι, ἐν μεγίστῃ τρικυμίᾳ θαλάσσης, τὴν σὴν ἁγίαν φωνήσαντα κλῆσιν, Καστριανὴ Παναγία διέσωσας· ἀλλὰ καὶ νῦν τρικυμιῶν, νοητῶν ἡμᾶς Κόρη διάσωσον.
Ἐφάνης, Καστριανὴ παραδόξως, ἐν σεπτῇ τῆς σῆς Μορφῆς λιτανείᾳ, καὶ τὸ σεπτόν σου ἐτύπωσας πέλμα, ἐπὶ τοῦ βράχου οὗ ἔστηκας Πάναγνε, ὅ ἄχρι δεῦρο ἐμφανῶς, τὴν σεπτήν σου κηρύττει ἐμφάνειαν.
Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σὲ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ προστασίαν.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως ἐπ’ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν
Αἴτησις καὶ τὸ κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Ταῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς προστασίαν θερμὴν καὶ ἀντίληψιν, ἡ νῆσος Κέα ὑμνεῖ σε Πανύμνητε, καὶ πόθῳ τὴν θείαν Εἰκόνα σου, Καστριανὴ προσκυνοῦσα κραυγάζει σοι· Ἀπαύστως με Δέσποινα φύλαττε.
Προκείμενον
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχ. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39 - 49, 56 ).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τὴν Ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα
Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν Μονάδι, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με...
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὄλβον ὡς ἀκένωτον, τῶν οἰκτιρμῶν σου Παρθένε, καὶ στήλην θεόγραφον, καὶ λαμπρὸν ἐχέγγυον τῆς σῆς χάριτος, θαυμαστῶς δέδωκας, ἐν γῇ κεκρυμμένην, τὴν ὑπέρτιμον Εἰκόνα σου, ἡμῖν τοῖς δούλοις σου, τοῖς ἀπὸ ψυχῆς πεποιθόσι σοι· ὅθεν ἡ Κέα ἅπασα, ταύτῃ εὐλαβῶς καταφεύγουσα, νόσων καὶ κινδύνων, καὶ πάσης ἄλλης βλάβης καὶ ὀργῆς, Καστριανὴ ὑπερένδοξε ῥύεται ἑκάστοτε.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Λάμψαν φῶς οὐρανόθεν, τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου ἀπεκάλυψε, τοῖς εὐσεβέσι Κείοις, Παρθενομῆτορ πάλαι· ἥν εὑρόντες ἐπλήσθησαν, πνευματικῆς χαρμονῆς, καὶ θείας θυμηδίας.
Ἐν κινδύνοις Παρθένε, καὶ δειναῖς ἀσθενείαις καὶ περιστάσεσι, τῇ θείᾳ σου Εἰκόνι, προστρέχομεν ἐν πίστει, καὶ τὴν λύσιν εὑρίσκομεν, τῶν χαλεπῶν συμφορῶν, Καστριανὴ ἐν τάχει.
Ἰαμάτων τὰ ῥεῖθρα, ἀναβλύζουσα Κόρη τῇ σῇ χρηστότητι, τοὺς ἄνθρακας τῶν νόσων, καὶ τῶν παθῶν τὴν φλόγαν, καταπαύεις ἑκάστοτε, τοῖς ἀφορῶσι πρὸς Σὲ Καστριανὴ Παρθένε.
Σωτηρίας τὸν ὄμβρον, ἐπομβρήσασα κόσμῳ Χριστὸν τὸν Κύριον, αὐχμὸν καὶ ἀνομβρίαν, τῇ χάριτί σου λύεις, ἐν τῇ Κέᾳ ἑκάστοτε, λιτανευούσῃ Ἁγνὴ, τὴν θείαν σου Εἰκόνα.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Γέρας ἡ Κέα, Καστριανὴ Παναγία, τὴν ἁγίαν σου ἐκτήσατο Εἰκόνα, ὅθεν ἀνυμνεῖ σου, τὰ θεῖα μεγαλεῖα.
Ἐν τῇ θαλάσσῃ, τοὺς κινδυνεύοντας σώζεις, καὶ ἐν γῇ Ἁγνὴ λυτροῦσαι πάσης βλάβης, τοὺς σὲ πιστῶς φωνοῦντας, Καστριανὴ Παρθένε.
Ῥῦσαι Παρθένε, ταύτην τὴν νῆσόν σου Κέαν, πάσης μάστιγος καὶ ἀπειλῆς καὶ βλάβης, καὶ ταύτῃ χορήγει, τὴν σὴν πλουσίαν σκέπην.
Ἄνωθεν φρούρει, οὐ μόνον Κόρη τὴν Κέαν, ἀλλὰ ἅπαντας τοὺς ταύτης ἀποδήμους, Κείους τοὺς αἰτοῦντας, τὴν σὴν Παρθένε χάριν.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Σωτήριον λιμένα, Κεχαριτωμένη, Καστριανὴ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἡ νῆσος Κέα πλουτοῦσα κινδύνων ῥύεται.
Ἰδοὺ ὥσπερ νοσσία, ἅπαντες οἱ Κείοι, Καστριανὴ τῇ σῇ σκέπῃ προστρέχομεν, ὡς ἄν βελῶν λυτρωθῶμεν τοῦ πολεμήτορος.
Μητρῷα Κόρη σπλάγχνα, ἐπιδεικνυμένη, Καστριανὴ τοῖς αἰτοῦσι τὴν χάριν σου, σκέπε καὶ φρούρει καὶ σῶζε τοὺς προσιόντας σοι.
Οἱ νόσοις βαρυτάτοις, στένοντες Παρθένε, ἀναψυχὴν καὶ ταχεῖαν ἀνάῤῥωσιν, ἐκ τῆς σεπτῆς σου Εἰκόνος ἀεὶ λαμβάνουσι.
Ὑπέραγνε Μαρία, Κεχαριτωμένη, δίδου καμοὶ τῷ ὑμνοῦντι τὴν χάριν σου, Καστριανὴ Θεοτόκε πταισμάτων ἄφεσιν.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Δεῦτε τὴν Εἰκόνα τὴν θαυμαστὴν, τὴν ὀνομασθεῖσαν φερωνύμως Καστριανὴν, τῆς Ἁγνῆς Παρθένου, καὶ μόνης Θεοτόκου, οἱ εὐσεβοῦντες Κεῖοι κατασπασώμεθα.
Φῶς ὡράθη μέγα δηλοποιοῦν, τοῖς πιστοῖς ποιμέσι, τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεπτὴν, τὴν ἐγκεκρυμμένην, ὑπὸ τὴν γῆν Παρθένε, ἥν πόθῳ ἀνευρόντες χαρᾶς ἐπλήσθησαν.
Ἅπαντες οἱ Κεῖοι πίστει θερμῇ, συνέδραμον Κόρη τῇ εὑρέσει τῆς σῆς Μορφῆς, καὶ ναόν σοι θεῖον, ἐδείμαντο Παρθένε, ὑμνοῦντές σου τὴν δόξαν καὶ τὰ θαυμάσια.
Λύεις ἀνομβρίαν Κόρη τῆς γῆς, καὶ τὰς ἀσθενείας θεραπεύεις τὰς χαλεπὰς, καὶ τοὺςἐν θαλάσσῃ, ταχέως διασώζεις, Καστριανὴ Παρθένε θερμῶς καλοῦντάς σε.
Χαίρει τῇ Εἰκόνι σου τῇ σεπτῇ, ἡ Κέα Παρθένε, λυτρουμένη πάσης πληγῆς, τῇ χάριτι ταύτης τῇ σῇ ἐπισκιάσει, Καστριανὴ καὶ μέλπει τὰ σὰ θαυμάσια.
Ἐν πάσῃ ἀνάγκῃ πίστει θερμῇ, τῇ σῇ προστασίᾳ Παναγία Καστριανὴ, σπεύδομεν οἱ Κεῖοι· σκέπε ἡμᾶς οὖν Κόρη, ἐκ πάσης δυσχερείας καὶ χαλεπότητος.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί...
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν θείαν Εἰκόνα σου, Θεογεννῆτορ Ἁγνὴ, φωτὶ ἀπεκάλυψας, ἐκ τῶν ταμείων τῆς γῆς, ἡμῖν ὡς θησαύρισμα· ὅθεν ἡ νῆσος Κέα, εὐλαβείᾳ καὶ πόθῳ σπεύδει Καστριανή σοι, καὶ πιστῶς ἀνακράζει· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντων ἀρωγὸς καὶ προσφυγὴ, καὶ παραμυθία ἐδείχθης, τῶν Κείων Πάναγνε· τούτοις γὰρ δεδώρησαι, ὡς πλοῦτον ἔνθεον, τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἐκ γῆς τῶν ταμείων, χάριν ἀναβλύζουσαν, πᾶσι καὶ ἔλεος· ὅθεν τῇ σῇ σκέπῃ ἡ Κέα, πάσης ῥυομένης ἀνάγκης, μέλπει Θεοτόκε τὰ σὰ θαύματα.
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών 'Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Δίστιχον.
Καστριανὴ πρόσδεξαι Θεογεννῆτορ
Ὅν σοι Γεράσιμος ἐξύφανεν ὕμνον.
Πηγή
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης