Πήγαινε κάτω
avatar
vasilis
Member
Αριθμός μηνυμάτων : 16

Βίος - Όσιος Αρσένιος Πάρου - Μέρος 1ο Empty Βίος - Όσιος Αρσένιος Πάρου - Μέρος 1ο

Τρι Νοε 05, 2013 11:55 am
ΒΙΟΣ - ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ  ΠΑΡΟΥ

(ἀρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου, Πάρος, 1960)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Γέννησις, ἀνατροφή, καὶ παιδεία τοῦ Ἁγίου.


Ὁ ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις ἀναλάμψας ὡς ἀστὴρ φαεινός, ἐν τῷ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νοητῷ στερεώματι Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἀρσένιος Σεργίου Σεργιάδης, ἐγεννήθη ἐν Ἰωαννίνοις τῆς Ἠπείρου ἐξ εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων γονέων τὴν 31ην Ιανουαρίου τοῦ ἔτους 1800, ὀνομασθεὶς ἐν τῷ ἁγίῳ Βαπτίσματι Ἀθανάσιος. Παιδίου ἔτι ὄντος, ἐτελεύτησαν οἱ γονεῖς του καὶ ἔμεινεν ὀρφανός. Ἀλλὰ δὲν ἔμεινεν ὀρφανὸς ἀπὸ τὸν Οὐράνιον Πατέρα, διότι ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ τὸν ἐγκατέλιπον οἱ γονεῖς του, μεταβάντες ἐκ τῆς ἐπιγείου πατρίδος εἰς τὴν οὐράνιον, εὐθὺς τὸν προσέλαβεν καὶ τὸν ἀνέλαβεν ὁ Οὐράνιος Πατήρ, καὶ ἐπληρώθη ἀκριβῶς εἰς αὐτὸν τὸ Προφητικὸν καὶ Ψαλμικὸν Λόγιον: Ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν, ὁ δὲ Κύριος προσελάβετό με. Ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀναλήψεται, καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ.
Καὶ ἦτο ποτὲ δυνατόν, ὁ Πανάγαθος Θεὸς καὶ Πατὴρ ἡμῶν ὁ Οὐράνιος, ἐκεῖνος ὅστις ἐποίησε τὰ πάντα, ὁρατά τε καὶ ἀόρατα, ἐκεῖνος ὅστις μὲ ἁρμονίαν ἀκατανόητον καὶ ἀνερμήνευτον κυβερνᾷ πᾶσαν τὴν κτίσιν καὶ προνοεῖ περὶ πάντων τῶν κτισμάτων Αὐτοῦ, λογικῶν, ἀλόγων, ἐμψύχων-ἀψύχων, καὶ οὐδὲν ἀφῆκεν ἀπρονόητον οὐδ’ ἠμελεμένον, ἐκεῖνος ὅστις τὸν ἄνθρωπον ἐξαιρετικῶς ἐτίμησε μὲ τὸ κατ’ εἰκόνα ἑαυτοῦ καὶ ὁμοίωσιν, καὶ τὸν κατέστησε βασιλέα καὶ ἐξουσιαστὴν ἁπάντων τῶν ἐπιγείων κτισμάτων, τὸν ἠξίωσε νὰ ὀνομάζῃ αὐτὸν Πατέρα Οὐράνιον, ἦτο λέγω δυνατὸν νὰ ἄφηνε τὸ τέκνον του, Ἀθανάσιον, ἀπροστάτευτον; Ὄχι. Ἐκεῖνος, ὡς Πατὴρ Φιλοστοργότατος, τὸν ἀνέλαβε καὶ τῇ ἀοράτῳ Αὐτοῦ Προνοίᾳ καὶ ὁδηγίᾳ μετέβη εἰς τὰς Κυδωνίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἰς τὸν τότε διάσημον ἐπ’ ἀρετῇ καὶ παιδείᾳ Ἱερομόναχον Γρηγόριον Σαράφην, Σχολάρχην καὶ Διευθυντὴν τῆς ἐν Κυδωνίαις Ἐκπαιδευτικῆς καὶ Ἀναμορφωτικῆς Σχολῆς, ὅστις ὡς ἀπὸ Θεοῦ σταλέντα αὐτῷ τὸν ἐδέχθη, 9ετῆ ὄντα, καὶ τὸν συνηρίθμησε τοῖς λοιποῖς μαθηταῖς καὶ ὡς παῖδα αὐτοῦ τὸν ἠγάπα, βλέπων αὐτοῦ τὸ ἁπλοῦν, τὸ ἄκακον, τὸ πρᾷον, τὸ ἀκέραιον, τὸ ταπεινόν, τὸ ἡσύχιον, τὴν σύνεσιν, τὴν φρόνησιν, τὴν εὐλάβειαν, τὴν εὐσέβειαν, τὴν πίστιν, καὶ πρὸ πάντος τὴν ἀγάπην, ἣν εἶχε πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς πάντας, διὰ τὰς ὁποίας ἀρετάς του, οὐ μόνον παρὰ τοῦ Διευθυντοῦ-Σχολάρχου, ἀλλὰ καὶ παρὰ τῶν λοιπῶν διδασκάλων καὶ συμμαθητῶν του ἐξετιμήθη καὶ ἠγαπήθη. Πέντε ἔτη ἐφοίτησεν εἰς τὴν ἀνωτέρω Σχολὴν καὶ πάντας τοὺς συσπουδαστάς του ὑπερέβη εἰς τὴν σπουδὴν καὶ τὴν μάθησιν καὶ τὰς ἀρετάς. Κατὰ τὰ τελευταία ἔτη τῆς φοιτήσεώς του εἰς τὴν ἀνωτέρω Σχολήν, συνέπεσεν ἢ μᾶλλον κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἦλθεν εἰς Κυδωνίας χάριν ἐξομολογήσεως ὁ ἐκ Ζαγορᾶς τῆς Μαγνησίας,  Πνευματικὸς Γέρων Δανιήλ, εἷς ἐκ τῶν ὀλίγων ὀνομαστῶν καὶ ἐκλεκτῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης Πνευματικῶν.

Μὲ τὸν ἄριστον τοῦτον Πνευματικόν, συνέδεσεν ὁ Διευθυντὴς τῆς Σχολῆς τὸν μαθητήν του Ἀθανάσιον, ὅστις ἀφ’ οὗ ἐγνώρισε τοιοῦτον σοφὸν ἐνάρετον Πνευματικὸν Πατέρα, ἅγιον, καὶ ἐξωμολογήθη, ἠκολούθησεν αὐτόν, ὡς ἄλλοτε ὁ Ἐλισσαιὲ τὸν Διδάσκαλόν του Προφήτην Ἠλίαν, καὶ ὡς νέος Θεολόγος Συμεών, τὸν αὐτοῦ Γέροντα Πνευματικόν, Συμεὼν τὸν Παλαιόν, ἐγένετο ὑποτακτικός του καὶ δὲν ἐχωρίσθη πλέον ἀπ’ αὐτοῦ ἕως θανάτου. Ἀφῆκε λοιπὸν τὴν σπουδήν, τὴν μάθησιν τῶν γραμμάτων καὶ τῆς γηΐνου καὶ προσκαίρου φιλοσοφίας καὶ ἐπεθύμησε τὴν σπουδὴν καὶ μάθησιν τῆς ἀληθοῦς καὶ οὐρανίου φιλοσοφίας, ἠράσθη τοῦ κάλλους αὐτῆς, ἐφίλησε ταύτην ἐκ νεότητός του καὶ ἐζήτησε νύμφην ἀγαγέσθαι αὐτῷ ὅτι ὁ πάντων Δεσπότης ἠγάπησεν αὐτήν. Ἤκουσε γὰρ παρὰ τοῦ σοφοῦ Παροιμιαστοῦ, ὅτι τιμιωτέρα ἐστὶ λίθων πολυτελῶν, πᾶν δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς ἐστίν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Ἀναχώρησις τοῦ παιδὸς Ἀθανασίου ἐκ Κυδωνιῶν καὶ μετάβασις αὐτοῦ εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθω. Οἱ πρῶτοι πνευματικοὶ ἀγῶνες αὐτοῦ πρὸς ἀπόκτησιν τῆς ἀληθοῦς σοφίας, τῶν ἀρετῶν, τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν καὶ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἡ κουρά του ὡς μεγαλόσχημου Μοναχοῦ ὑπὸ τοῦ Γέροντος Δανιήλ.
Δὲν παρῆλθε πολὺς χρόνος ἀφ’ ὅτου ἐγνωρίσθη μὲ τὸν Πνευματικὸν Πατέρα Δανιὴλ ὁ παῖς Ἀθανάσιος καὶ ὁ Γέρων Δανιὴλ ἀπεφάσισε νὰ μεταβῇ εἰς Ἅγιον Ὄρος πρὸς ἡσυχίαν καὶ ἄσκησιν. Τοῦτο μαθὼν ὁ παῖς Ἀθανάσιος ἐλυπήθη σφόδρα καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας του τὸν παρεκάλει μετὰ δακρύων λέγων: Γέροντά μου, σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ ἀφήσεις ὀρφανόν, παράλαβέ με μαζί σου. Ἐπιθυμῶ νὰ ἔλθω εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, εἰς τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας, νὰ γίνω μοναχός. Δὲν θέλω νὰ μείνω εἰς τὸν μάταιον καὶ φθαρτὸν τοῦτον κόσμον, τὸν Χριστὸν ζητῶ, τὸν Χριστὸν ἐπιθυμῶ, τὸν Χριστὸν θέλω νὰ ἀκολουθήσω. Μετεχειρίζετο δὲ καὶ τὰ ἴδια λόγια, τὰ ὁποῖα ἔλεγεν ὁ Προφήτης Ἐλισσαιὲ εἰς τὸν διδάσκαλόν του Προφήτην Ἠλίαν, ὅταν τῷ εἶπεν ὅτι θὰ ὑπάγῃ μόνος του εἰς τὸν Ἰορδάνην: Ζῇ Κύριος, τῷ εἶπε, καὶ ζῇ ἡ ψυχῇ, εἰ ἐγκαταλείψω σε.
Καμφθεὶς ὁ Γέρων Δανιὴλ εἰς τὰς παρακλήσεις καὶ τὰ δάκρυά του, τὸν προσέλαβεν, 15ετῆ ὄντα, τὴν ἡλικίαν, καίτοι ἐγνώριζεν ὅτι οἱ Κανόνες καὶ τὰ τυπικὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπαγορεύουν τὴν εἴσοδον καὶ τὴν παραμονὴν ἀγενείων. Ὑπάρχουν καὶ ἐξαιρέσεις εἰς σπανίας περιπτώσεις καὶ τὸ σπάνιον δὲν γίνεται νόμος.

Φθάσας εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ παῖς Ἀθανάσιος, παρέμεινε πλησίον τοῦ Γέροντός του, παρὰ τοῦ ὁποίου ἐδιδάχθη τὰ μαθήματα, τοὺς κανόνας, τοὺς νόμους καὶ τοὺς τρόπους τῆς ἀληθοῦς σοφίας, τῆς μοναστικῆς καὶ ἀγγελικῆς πολιτείας τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας, ἥτις λέγεται καὶ εἶναι τέχνη τῶν τεχνῶν, καὶ ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν. Ἀλλὰ καθὼς γνωρίζομεν, οἱ ἀπερχόμενοι πρὸς ἐκμάθησιν τέχνης τινὸς ἢ ἐπιστήμης, ὅλοι δὲν γίνονται τέλειοι τεχνῖται καὶ ἐπιστήμονες, διὰ δύο λόγους: εἴτε διότι οἱ διδάσκαλοι αὐτῶν δὲν εἶναι καλοί, δὲν εἶναι τέλειοι τεχνῖται καὶ ἐπιστήμονες· εἴτε διότι οἱ μαθητευόμενοι εἶναι ἀπρόσεκτοι καὶ ἀμελεῖς. Ἐπὶ τοῦ προκειμένου συνέτρεξαν καὶ τὰ δύο. Καὶ ὁ διδάσκαλος, Γέρων Δανιήλ, ἦτο τέλειος διδάσκαλος ἔργῳ καὶ λόγῳ τῆς μοναστικῆς πολιτείας, καὶ ὁ μαθητὴς Ἀθανάσιος προσεκτικώτατος καὶ ἐπιμελέστατος εἰς τὸ νὰ ἐκμάθῃ ἀληθῆ σοφίαν καὶ ἀληθῆ μοναστικὴν πολιτείαν, τῆς ὁποίας πρῶτοι ἀρχηγοὶ διδάσκαλοι καὶ καθηγηταὶ ἦσαν οἱ ἁγιώτατοι τῶν ἀνθρώπων, ὁ Προφήτης Ἠλίας εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς καὶ Πρόδρομος εἰς τὴν Νέαν.

Ἀφ’ οὗ ἐνέδυσεν ὁ Γέρων Δανιήλ, τὸ ἔνδυμα τῆς μετανοίας τὸν μαθητήν του Ἀθανάσιον, ἤρχισεν νὰ τὸν διδάσκῃ τὰ μαθήματα τῆς μοναστικῆς, ὑψηλοτάτης, ἀγγελικῆς Πολιτείας· ἡ ὁποία λέγεται ἀγγελική, διότι ὅσοι θέλουν νὰ γίνουν μοναχοί, πρέπει καὶ ὀφείλουν νὰ διάγουν καὶ νὰ πολιτεύονται ὡς Ἄγγελοι ἐπὶ τῆς γῆς, κατὰ τὸ δυνατὸν αὐτοῖς. Οὕτως ὁρίζει ὁ Μέγας Καθηγητὴς τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας Ἰωάννης ὁ τῆς Κλίμακος συγγραφεύς: Μοναχός ἐστιν ὁ τῶν ὑλικῶν πραγμάτων τὸν νοῦν ἀποχωρίσας καὶ δι’ ἐγκρατείας, ἀγάπης καὶ ψαλμῳδίας καὶ προσευχῆς προσκαρτερῶν τῷ Θεῷ ὡς Ἄγγελος.

Ὁ δὲ νεανίας Ἀθανάσιος, ἐδόξαζε καὶ ηὐχαρίστει τὸν Θεόν, ὅτι τῷ ἔστειλε τοιοῦτον Γέροντα φωστῆρα ἀπλανῆ, διακριτικόν, καὶ ἐφρόντιζε πῶς νὰ τὸν εὐχαριστήσει καὶ ἐντὸς ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος ἔμαθε τελείως τὰ τρία μαθήματα: τὴν ἐκκοπὴν τοῦ θελήματος, τὴν ταπείνωσιν καὶ ὑπακοὴν μὲ τὸ ἔργον. Ἐξ ἄλλου ὁ Γέρων βλέπων τὴν πρόοδον καὶ προκοπὴν τοῦ ὑποτακτικοῦ του, ἔχαιρε καὶ αὐτὸς καὶ δόξαζε τὸν Θεόν, ποὺ τῷ ἔστειλε τοιοῦτον ὑποτακτικόν. Δοκιμάσας δὲ αὐτὸν καὶ ἐννοήσας ὅτι ἦτο ἄξιος, διὰ τὰς ἀρετάς του νὰ γίνει μοναχός, τὸν ἐνέδυσε τὸ μέγα καὶ ἀγγελικὸν σχῆμα, ὀνομάσας αὐτὸν Ἀρσένιον. Ἔκτοτε ὁ Ἀρσένιος ἠγωνίζετο περισσότερον εἰς τὸ νὰ φυλάττει τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ εὐχαριστήσει τὸν Θεὸν καὶ τὸν Γέροντά του, διὰ τὴν μεγάλην τιμήν, καὶ τὸ ἀξίωμα ποὺ τοῦ ἔδωσαν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄.

Ἀναχώρησις τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου μετὰ τοῦ Γέροντός του Δανιήλ, ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μετάβασις αὐτῶν εἰς τὴν Μονὴν Πεντέλης, Πάρον, Σίκινον καὶ Φολέγανδρον.

Παραμείνας ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος μετὰ τοῦ Γέροντός του ἐπὶ ἓξ ἔτη, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, ἐπειδὴ εἶχον ἐγερθῆ σκάνδαλα ἀπό τινας μοναχοὺς ἀνοήτους καὶ ἀμαθεῖς, οἵτινες, ἀνοήτως καὶ ὑπὸ τοῦ πονηροῦ ἐλαυνόμενοι, ἐξηγέρθησαν ἐναντίον τῶν σοφῶν, εὐλαβῶν, ἐναρέτων καὶ ἁγίων ἐκείνων ἀνδρῶν, οἵτινες ὑπεστήριζον ὅτι ὁ Χριστιανός, καὶ ἰδίως ὁ μοναχός, διὰ νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸν διάβολον καὶ διὰ νὰ πλησιάζει εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀρετήν, πρέπει νὰ ἐξομολογῆται καθαρά, νὰ προσεύχεται, νὰ προετοιμάζεται καὶ συνεχέστερον νὰ κοινωνῇ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, διὰ νὰ ἐνισχύεται και λαμβάνει δύναμιν πνευματικὴν ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου· ὡς τοῦτο ὁρίζουσι καὶ οἱ Ἀποστολικοὶ καὶ Πατερικοὶ Κανόνες. Ἀντιθέτως, οἱ ἀμαθεῖς μοναχοί, ἔλεγον ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μεταλαμβάνουν συχνά, διότι εἶναι φρόνημα αἱρετικόν. Οἱ οὕτω ἀνοήτως φρονοῦντες, ἐποίησαν σύγχυσιν, θόρυβον, σκάνδαλα, διήγειρον καὶ ἄλλους ὁμοίους τῶν καὶ κατηγόρησαν καὶ συκοφάντησαν εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως τοὺς ἀνωτέρους Ἁγίους, ὁ δὲ Πατριάρχης, πιστεύσας τὰς ῥαδιουργίας καὶ ψευδοκατηγορίας, χωρὶς νὰ ἐξετάσει ἀκριβῶς, καὶ ποιήσας ἄδικον κρίσιν, ἐπέβαλεν ἐπιτίμια εἰς τοὺς ἀνωτέρω Ἁγίους, καὶ λαβόντες οὕτως θάῤῥος οἱ ἄδικοι, ἀπεθρασύνθησαν καὶ ἐκίνησαν διωγμὸν ἐναντίον τῶν ἐκλεκτῶν καὶ Ἁγίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους Πατέρων, καὶ ἄλλους ἐξώρισαν, ἄλλους κακοποίησαν, καὶ ἄλλους ὕβριζον καπηλικώτατα. Τούτου ἕνεκεν πολλοί, βαρυνθέντες τὰ σκάνδαλα, ἀνεχώρησαν ἐξ Ἁγίου Ὄρους καὶ διεσπάρησαν εἰς διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος διασπείραντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, ὠφελήσαντες καὶ σώσαντες πολλὰς ψυχὰς ἀνθρώπων.

Μεταξὺ τῶν ἐναρέτων τούτων καὶ ἐκλεκτῶν Πατέρων, ἦτο καὶ ὁ Ὅσιος Δανιήλ, μὲ τὸν ὑποτακτικόν του Ἀρσένιον. Δίδοντες τόπον τῇ ὀργῇ, ἀνεχώρησαν ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ ἐλθόντες ἐγκατεστάθησαν κατ’ ἀρχὰς εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Πεντέλης, ἀλλ’ ἐπειδὴ κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἤρχισεν ἡ Ἐπανάστασις ἐν Ἐλλάδι καὶ ἀπὸ ὅλας τὰς γωνίας τῆς Ἑλλάδος ἀνήφθη ἡ φλὸξ τοῦ πολέμου, ἠναγκάσθησαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν Μονὴν Πεντέλης, προειπόντος τοῦ Γέροντος Δανιὴλ τὴν λεηλασίαν, τὴν ἐρήμωσιν καὶ καταστροφὴν τῆς Μονῆς ὑπὸ τῶν Τούρκων, ὃ καὶ ἐγένετο· καὶ ἐζήτησαν ἄσυλον εἰς τὰς νήσους Κυκλάδας εἰς τὰς ὁποίας σχετικῶς ὑπῆρχεν ἡσυχία. Κατ’ ἀρχὴν ἦλθον εἰς τὴν Μονὴν τῆς Λογγοβάρδας, εἰς τὸν γνωστόν τους ἐξ Ἁγίου Ὄρους Φιλόθεον ἡγούμενον, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ Μονὴ τότε εὑρίσκετο ὄχι εἰς τόσον ἀνθηρὰν κατάστασιν, λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ τότε ὀλίγοι μοναχοὶ μόλις ἠδυνήθησαν καὶ ἦλθον εἰς τὴν Πάρον μόνον μὲ τὰ ῥάσα ποὺ ἐφόρουν φεύγοντες τὴν κατ’ αὐτῶν ἐπιδρομὴν τοῦ Δράμαλη, τοὺς ἔστειλεν ὁ Φιλόθεος εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, κειμένην ἐν Μαρπίσσῃ, πρὸς τὸν ἐκεῖ διαμένοντα διάσημον Ἱεραπόστολον Ἐθνοκήρυκα Κύριλλον Παπαδόπουλον, ὅστις ἡσύχαζε ἐκεῖ μέ τινας ἀδελφοὺς Ἁγιορείτας ἐκ τῶν λεγομένων Κολλυβάδων, οἵτινες εἶχον καταφύγει ἐκεῖ πρὸς ἡσυχίαν.

Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ σάλος καὶ ἡ τρικυμία, ἥτις ἠγέρθη εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ τὸ προαναφερθὲν ζήτημα τῆς συνεχοῦς Μεταλήψεως καὶ τὸ περὶ μνημοσύνων, ἤρχισεν νὰ καταπαύει, οἱ ἀνωτέρω ἀδελφοὶ ὑπέστρεψαν εἰς Ἅγιον Ὄρος ἀφήσαντες τινὰς εἰκόνας, διότι ἦσαν ἁγιογράφοι, εἰς τὴν Μονὴν τῆς Λογγοβάρδας, εἰς τοὺς ἀδελφούς των μεθ’ ὧν εἶχον συγκακοπαθήσει καθὼς καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους· Νικόδημον Ἁγιορείτην, Ἀθανάσιον Πάριον, Μακάριον Κορίνθου καὶ ἄλλους ἐκλεκτοὺς καὶ Ἁγίους. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Πατὴρ Κύριλλος εἶχεν ἀρχίσει νὰ ἱδρύει τὸ Μονύδριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἠναγκάσθησαν καὶ κατέφυγον εἰς τὴν νῆσον Σίκινον καὶ κατόπιν εἰς τὴν Φολέγανδρον εἰς ἣν καὶ παρέμειναν ἀρκετὰ ἔτη, διότι οἱ Φολεγάνδριοι ἔδειξαν μεγάλην ἀγάπην, ἐκτίμησιν καὶ σεβασμόν, καὶ τοὺς παρεκάλεσαν τοῦ μεῖναι σὺν αὐτοῖς. Ἐπειδὴ δὲ ἐστεροῦντο διδασκάλου, παρεκάλεσαν τὸν Γέροντα Δανιὴλ νὰ ἐπιτρέψει εἰς τὸν ὑποτακτικόν του Ἀρσένιον νὰ ἀναλάβει τὴν ἐκμάθησιν γραμμάτων εἰς τὰ τέκνα των. Καμφθεὶς ὁ Γέρων Δανιὴλ εἰς τὰς παρακλήσεις τῶν ἀγραμμάτων ἐκείνων, ἀλλὰ ταπεινῶν, ἁπλοϊκῶν καὶ ἀκάκων ἀνθρώπων, τῷ ἐπέτρεψε. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔλαβον τὴν συγκατάθεσιν τοῦ Ἁγίου Γέροντος οἱ Φολεγάνδριοι τὸν προέτειναν εἰς τὸν Σεβασμιώτατον τότε Θήρας καὶ τὸν χειροτόνησε Διάκονον· ἀπὸ δὲ τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν ἐζήτησαν νὰ τὸν διορίσει Ἑλληνοδιδάσκαλον. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔλαβεν τὸν διορισμόν του ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν καὶ τὴν ἄδειαν ἀπὸ τὸν Γέροντά του ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ἐπεδόθη μὲ ζήλον νὰ διδάξει τὰ τέκνα τῶν Φολεγανδρίων ὄχι μόνον τὰ γράμματα, ἀλλὰ καὶ τὰς ἀρετάς, διότι τὰ γράμματα χωρὶς τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν ἠθικήν, περισσότερον βλάπτουσι παρὰ ὠφελοῦσι. Τοὺς ἐδίδασκε νὰ φυλάττουσι τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, νὰ ἀγαπῶσι τοὺς γονεῖς των, ἀδελφούς, συγγενεῖς καὶ πάντα ἄνθρωπον, νὰ σέβονται, νὰ τιμῶσι καὶ νὰ ὑπακούωσι τοὺς γονεῖς των, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς διδασκάλους, τοὺς πρεσβυτέρους, νὰ ἀποφεύγωσι τὸ ψεῦδος, τὴν πολυλογίαν, ἀργολογίαν, κατάκρισιν, καταλαλιάν, αἰσχρολογίαν, φιλονικίαν, ἀμένειαν, ὀκνηρίαν καὶ πᾶσαν ἄλλην ἁμαρτίαν, νὰ προσεύχονται, νὰ ἐξομολογῶνται, νὰ νηστεύουν, νὰ κοινωνοῦν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, νὰ ἐπισκέπτονται τοὺς ἀσθενεῖς, νὰ παρηγοροῦν τοὺς τεθλιμμένους, νὰ ἐλεοῦν τοὺς πτωχούς. Καὶ εἰς ὀλίγον καιρόν, ἀφ’ ἑνὸς ὁ Γέρων Δανιὴλ μὲ τὴν ἐξομολόγησιν καὶ πνευματικὴν διδασκαλίαν εἰς τοὺς μεγάλους, ἀφ’ ἑτέρου ὁ Διάκονος Ἀρσένιος μὲ τὰ γράμματα καὶ τὴν ἠθικὴν διδασκαλίαν εἰς τὰ μικρὰ παιδιά, κατόρθωσαν ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς Φολεγάνδρου, πλουσίους καὶ πτωχούς, μεγάλους καὶ μικρούς, ἄνδρας καὶ γυναῖκας, νὰ τοὺς πλησιάσουν εἰς τὸν Θεόν, νὰ τοὺς συνδέσουν μὲ τὴν ἀγάπην, ὡσὰν νὰ ἦσαν ὅλοι μία οἰκογένεια ἠγαπημένη. Ἐνταῦθα ἥκμαζε τὸ Δαβιτικὸν λόγιον: Ἰδοὺ δὴ τί καλλὸν ἢ τὶ τερπνὸν ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό· καὶ τὸ Εὐαγγελικόν: Ὅπου γὰρ εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν.




Η Συνέχεια Μέρος 2ο ΕΔΩ
Επιστροφή στην κορυφή
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης