Πήγαινε κάτω
Γιώργος
Γιώργος
Author
Αριθμός μηνυμάτων : 1758
https://www.proseyxi.com

Περί Ασθενείας Empty Περί Ασθενείας

Σαβ Νοε 17, 2012 5:46 am
ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ - Γέροντος Πορφυρίου

Απο το βιβλίο<<ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ>> Πατρός Πορφυρίου Ιερά Μονή ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ Χανίων (2003)

ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Χριστέ μου, ή άγόπη Σ'όυ δέν εχει ορια Ευχαριστώ τόν Θεό, πού μοϋ έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές τοϋ λέω: «Χριστέ μου, ή άγάπη Σου δέν εχει όρια». Τό πώς ζώ είναι ένα Θαΰμα. Μέσα στίς άλλες μου αρρώστιες έχω καί καρκίνο στήν υπόφυση. Δημιουργήθηκε έκεΐ όγκος πού μεγαλώνει καί πιέζει τό οπτικό νεύρο. Γι’ αύτό τώρα πιά δέν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι, όμως, σηκώνοντας τόν Σταυρό τοΰ Χριστού μέ υπομονή. Είδατε τή γλώσσα μου πώς είναι; "Εχεί μεγαλώσει, δέν είναι όπως ηταν Είναι κι αυτό από τόν καρκίνο πού έχω στό κεφάλι. Κι όσο πάω, θά γίνομαι χειρότερα. Θά μεγαλώσει κι άλλο, θά δυσκολεύομαι νά μιλήσω,Πονάω πολύ, υποφέρω, άλλά είναι πολύ ωραία ή άρρώσίιά μου. Τήν αισθάνομαι ώς άγάπη του Χριστού. Kάτανύγομαι κι ευχαριστώ τόν Θεό. Είναι γιά τίς άμαρτίες μου. Είμαι άμαρτωλός καί προσπαθεί ο Θεός νά μέ έξαγνίσει.
Όταν ήμουν δεκαέξι παρακαλοΰσα τόν Θεό νά μοϋ δώσει μιά βαριά άρρώστια, έναν καρκίνο, γιά νά πονάω γιά τήν άγάπη Του καί νά Τόν δοξάζω μέσα άπ’ τόν πόνο. Γιά μεγάλο διάστημα έκανα αυτή τήν προσευχή. Αλλά ό Γέροντάς μου μοϋ είπε ότι αύτό είναι εγωισμός κι ότι έτσι έκβιάζω τόν Θεό. Ό Θεός ξέρει τί 0ά κάνει. "Ετσι δέν τή συνέχισα. Δείτε, όμως, πού ό Θεός δέν λησμόνησε τό αίτημά μου καί μοΰ έδωσε αύτή τήν ευεργεσία μετά άπό τόσα χρόνια!
Τώρα δέν παρακαλώ τόν Θεό νά μοΰ πάρει αύτό πού Τοϋ ζήτησα. Χαίρομαι πού τό έχω, γιά νά γίνω κι έγώ συμμέτοχος στά πάθη Του άπ’ τήν πολλή μου άγάπη. Έχω τήν παιδεία τοϋ Θεού. «Όν γάρ άγαπα Κύριος παιδεύει». Ή αρρώστια μου είναι μιά ιδιαίτερη εύνοια τοΰ Θεοΰ, πού μέ καλεΐ νά μπώ στό μυστήριο τής άγάπης Του καί μέ τήν δική Του τήν χάρι νά προσπαθήσω νά άνταποκριθώ. Άλλά έγώ δέν εΐμαι..άξιος. Θά μοΰ πείτε: «Όλ’ αυτά πού σοΰ άποκαλύπτει ό Θεός δέν σέ κάνουν άξιο;». Αΰτά μέ κατακρίνουν. Γιατί αύτά είναι τής χάρι τος τοϋ Θεοΰ. Δέν είναι τίποτε δικό μου. Ό Θεός μοΰ έδωσε πολλά χαρίσματα, άλλά έγώ δέν άνταποκρίθηκα, φάνηκα άνάξιος. Τήν προσπάθεια, όμως, ούτε μιά στιγμή δέν τήν άφησα. Πως ό Θεός μοΰ δώσει τή βρήθειά Του, γιά νά δοθώ στήν άγάπη Του.
Γι’ αύτό δέν προσεύχομαι νά μέ κάνει" ό Θεός καλά. .Προσεύχομαι νά μέ κάνει καλό. Είμαι βέβαιος ότι ό Θεός τό ξέρει ότι πονάω. Προσεύχομαι, όμως, γιά τήν ψυχή μου, νά μοΰ συγχωρέσει τά παραπτώματά μου. Φάρμακα δέν παίρνω, ουτε πήγα γιά έγχείρηση, οΰτε γιά έξετάσεις, οΰτε θά δεχτώ έγχείρηση Θά άφήσω τόν Θεό νά κανονίσει. Τό μόνο πού.κάνω εϊναι νά προσπαθώ .να γίνω καλός. Αύτό νά εΰχεσθε γιά μένα. Ή χάρις τοϋ Θεοϋ μέ κρατάει. Προσπαθώ νά δίνομαι στον Χριστό, νά πλησιάζω τόν Χριστό, νά ένώνομαι' με τον Χριστό. Αύτό επιθυμώ, δέν τό έχω, όμως, κατορθωσει δέν τό λέω αύτό άπό ταπείνωση. Άλλά δέν χάνω’εό θάρρος μου. Επιμένω/Προσεύχομαι νά μοΰ συγχωρέσει ό Θεός τίς άμαρτίες μου. Έχω άκούσει άπό πολλούς νά λένε: «Δέν μπορώ νά προσευχηθώ». Έγώ δέν τό έχω πάθει αύτό. Μόνο τήν ημέρα τής παρακοής μου στό Άγιον Όρος τό είχα πάθει αύτό.
Δέν μέ άπασχολεΐ πόσο θα ζήσω. Αύτό τό έχω άφήσει στήν άγάπη τοΰ Θεοϋ. Συμβαίνει πολλές φορές νά μή θέλει κανείς νά θυμάται τό θάνατο. Είναι γιατί έπιθυμεΐ τή ζωή. Αύτό είναι, άπό μιά άποψη, ένδειξη τής άθανασίας τής ψυχής. Όμως, «έάν τε ζώμεν. έάν τε άποθνήσκωμεν τοΰ Κυρίου έσμέν». Ό θάνατος είναι μιά' γέφυρα πού θά μάς πάει στόν Χριστό. Μόλις κλείσουμε τά ματια μας, θά τ’ άνοίξουμε στήν αιωνιότητα. Θά παρουσιαστούμε μπροστά στόν Χριστό. Στήν άλλη ζωή θά ζοϋμε «έκτυπότερον» τήν χάρι τοΰ Θεοΰ.

Ένιωθα μεγάλη χαρά στη σκέψη ότι θά συναντούσα τόν Κύριο.

Κάποτε είχα φτάσει στόν θάνατο. Είχα πάθει σοβαρή γαστρορραγία άπ’ τήν κορτιζόνη, πού μοΰ βάλαν στό νοσοκομείο, όταν έκανα εγχείρηση στό μάτι, τό όποιο τελικά έχασα. Τότε έμενα σ’ Ενα καλυβάκι δέν είχε άκόμη χτιστεί τό μοναστήρι. Άπ’ τήν έξάντληση δέ καταλάβαινα αν είναι μέρα ή νύχτα. Έφτασα στό θάντο κι όμως εζησα. Αδυνάτισα πολύ. Μοϋ κόπηκε ή όρεξη. Έπί τρεις μήνες ζοΰσα μέ τρεις κόυταλιές γάλα τήν ήμερα. Σώθηκα άπό μιά κατσίκα!
Ζοΰσα μέ τή σκέψη τής άναχωρήσεως. “Ενιωθα μεγάλη χαρά μέ τή σκέψη ότι θά συναντοΰσα τόν Κύριο. Είχα βαθιά μέσα μου τό αίσθημα τής παρουσίας τοΰ Θεοϋ. Κι ό Θεός θέλησε τότε νά μ’ ένισχύσει καί νά μέ παρηγορήσει μέ κάτι πολύ ευλογημένο. Κάθε τόσο πού αισθανόμουνα ότι θά βγει ή ψυχή μου, έβλεπα στόν ουρανό ένα άστρο, πού έκανε λαμπυρισμούς. "Εριχνε γύρω- γύρω γλυκύτατες άκτίνες. Ήταν λαμπρό καί πολύ γλυκό. Ήταν πολύ ώραϊο! Τό φώς του είχε πολύ γλυκύτητα. Είχε χρώμα μαρινέ, ανοιχτό σιέλ, σάν διαμάντι, σάν πολύτιμος λίθος. Όσες φορές τό έβλεπα, μέ γέμιζε παρηγοριά καί χαρά, γιατί μέσα σ’ αύτό τό άστρο ένιωθα ότι ήταν όλη ή Εκκλησία, ό Τριαδικός Θεός, ή Παναγία, οί άγγελοι, οί άγιοι. Είχα τό συναίσθημα ότι εκεί ήταν όλοι οί δικοί μου, οί ψυχές όλων των άγαπητών μου, των γεροντάδων μου. Πίστευα ότι, όταν θά έφευγα άπ’ αύτή τή ζωή, έκεΐ, στό άστρο αύτό, θά πήγαινα κι εγώ άπό τήν άγάπη τοΰ Θεοΰ, όχι άπό τίς άρετές μου. Ήθελα νά πιστεύω ότι ό Θεός, πού μ’ άγαπάει, μοϋ τό εμφανίζει, γιά νά μοΰ πει: «Σέ περιμένω!».
Δέν ήθελα νά σκέπτομαι τήν κόλαση, τά τελώνια. Δέν θυμόμουν τίς άμαρτίες μου, ενώ είχα πολλές. Τίς άφησα. Θυμόμουν μόνο τήν άγάπη τοΰ Θεοΰ καί χαιρόμουν. Καί παρακαλοΰσα: «Γιά τήν άγάπη Σου, Θεέ μου, νά είμαι κι εγώ έκεΐ. Άν, όμως, γιά τίς άμαρτίες μου πρέπει νά πάω στήν κόλαση, ή άγάπη Σου ας μέ βάλει όπου θέλει. Άρκεΐ νά είμαι μαζί Σου». Τόσα χρόνια εζησα στήν έρημο μέ άγάπες στόν Χριστό. ’Έλεγα στόν εαυτό μου: «’Άν πάεις πάνω στόν ουρανό κι ό Θεός σοΰ πεϊ Έταΐρε, πώς είσήλθες ώδε, μή έχων ένδυμα γάμου; Τι θέλεις έσύ εδώ;”, θά Τοΰ πώ: “Ό,τι θέλεις, Κύριέ μου, ό,τι θέλει ή άγάπη Σου, όπου θέλει ή άγάπη, άς μέ βάλει. Παραδίδομαι στήν άγάπη Σου. 'Αν θέλεις καί στήν κόλαση νά μέ βάλεις, βάλε με, άρκεΐ νά μή χάσω τήν άγάπη Σου”».
Είχα συναίσθηση τής άμαρτωλότητός μου, γι’ αύτό συνέχεια ελεγα μέσα μου τήν προσευχή τοΰ 'Αγίου Συμεών τοΰ Νέου Θεολόγου: «Οΐδα, Σώτερ, ότι άλλος ως εγώ - ούκ επταισέ Σοι, ουδέ έπραξε τάς πράξεις, άς εγώ κατειρ- γασάμην. Άλλά τοΰτο πάλιν οΐδα, ώς ού μέγεθος πταισμάτων ούχ αμαρτημάτων πλήθος υπερβαίνει τοΰ Θεοΰ μου τήν πολλήν μακροθυμίαν καί φιλανθρωπίαν άκραν». Αυτά πού λέει ή εύχή δέν είναι λόγια δικά μας. Έμεΐς δέν μποροΰμε νά σκεφτοΰμε καί νά έκφράσουμε τέτοια λόγια. Τά έγραψάν άγιοι. Αλλ’ αυτά πού έγραψαν οΐ άγιοι, νά τά ενστερνίζεται ή ψυχή μας καί νά τά αισθάνεται καί νά τά ζεΐ. Μοΰ άρέσει καί ή συνέχεια τής εύχής. «Ού λανθάνει Σε, Θεέ μου, ποιητά μου, λυτρωτά μου, ούδέ σταλαγμός δακρύων, ούδέ σταλαγμού τι μέρος. Τό μέν άκατέργαστόν μου εγνωσαν οί οφθαλμοί σου, έπί τό βιβλίον δέ Σου καί τά μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει. ’Ίδε τήν ταπείνωσίν μου, ΐδε μου τόν κόπον όσος! Καί τάς άμαρτίας πάσας άφες μοι, Θεέ τών όλων...».
Αυτή τήν προσευχή έπαναλάμβανα συνεχώς μέ λαχτάρα, γιά νά φύγω μ’ αύτούς'τούς λογισμούς. Όσο τήν έπαναλάμβανα, τόσο άπό κεϊ πάνω έμφανιζόταν στό άπειρο τό άστρο, ή παρηγοριά μου. Ερχόταν όλες αύτές τίς ήμέρες πού πονοΰσα. Κι όταν έρχόταν, πετοΰσε ή ψυχή μου κι έλεγα μέσα μου: «Ήλθε τό άστρο μου!». Αισθανόμουν νά μέ τραβάει νά πάω σ’ αύτό φεύγοντα άπό τή γή. Ένιωθα μεγάλη χαρά, όταν τό έβλεπα. Δέν ήθελα νά σκέπτομαι τίς άμαρτίες μου, σάς είπα, γιατί αύτές θά μ’ έβγαζαν άπ’ αύτό τό μυστήριο. Μόνο μιά φορά, μόνο μιά φορά τό αίσθάνθηκα άδειο, δέν λαμπύριζε, δέν ήταν γεμάτο. Κατάλαβα. Ήταν άπ’ τόν άντίθετο. Τό περιφρόνησα, στράφηκα άλλου, μίλησα στήν αδελφή μου γιά δουλειές. Μετά άπό λίγο τό είδα πάλι νά λαμπυρίζει πολύ. 'Η χαρά πάλι ήλθε πιό ζωηρά μέσα μου.
"Ολο αύτό τόν καιρό είχα φρικτούς πόνους σ’ όλο μου τό σώμα. Οί άλλοι έβλεπαν νά πεθαίνω. Έγώ είχα παραδοθεΐ στήν άγάπη τοΰ Θεοΰ. Δέν προσευχόμουνα νά μέ απαλλάξει απ’ τούς πόνους. Ό πόθος μου ήταν νά μ’ελεήσει. Είχα άκουμπήσει σ’ Αύτόν, περίμενα νά ενεργήσει ή χάρις Του. Δέν φοβόμουνα τό θάνατο. Στόν Χριστό θά πήγαινα. Όπως σάς ειπα, έλεγα συνεχώς αυτή τήν προσευχή τοΰ 'Αγίου Συμεών τοΰ Νέου Θεολόγου, άλλά όχι μέ ιδιοτέλεια, όχι γιά νά μοΰ δώσει τήν υγεία μου. Τήν αισθανόμουνα μία-μία λέξη.

Το μυστικό στήν ασθένεια είναι ν’ αγωνιστείς ν’ άποκτήσεις τήν χάρι τοΰ Θεοΰ.

Πολλή ωφέλεια έχουμε άπ’ τίς άσθένειες, άρκεΐ νά τίς υπομένουμε χωρίς γογγυσμό καί νά δοξάζουμε τόν Θεό, ζητώντας τό έλεός Του. Όταν άρρωστήσουμε, τό θέμα δέν είναι νά μήν πάρουμε φάρμακα ή νά πάμε νά προσευχηθούμε στόν "Αγιο Νεκτάριο. Πρέπει νά ξέρουμε καί τό άλλο μυστικό. Ν’ αγωνιστούμε ν’ άποκτήσουμε τήν χάρι τοΰ Θεοΰ. Αύτό είναι τό μυστικό. Τά άλλα θά μάς τά διδάξει ή χάρις, δηλαδή τό πώς θ’άφεθοΰμε στόν Χριστό. Έμεΐς, δηλαδή, περιφρονοΰμε τήν άσθένεια, δέν τή σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τόν Χριστό άπαλά, ανεπαίσθητα, άνιδιοτελώς κι ό Θεός κάνει τό θαΰμα Του πρός τό συμφέρον τής ψυχής μας. Όπως λέμε στήν Θεία Λειτουργία, «πάσαν τήν ζωήν ήμών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
’Λλλά πρέπει νά θέλουμε νά περιφρονήσουμε τήν άσθένεια. ’Αν δέν θέλουμε, είναι δύσκολο, δέν μπορούμε νά ποΰμε, «τήν περιφρονώ». Κι έτσι, ένώ νομίζουμε ότι τήν περιφρονοΰμε κι ότι δέν τής δίνουμε σημασία, έμεΐς της δίνουμε, τήν έχουμε στό μυαλό μας συνέχεια καί δέν μπορούμε νά έχουμε μέσα μας μιά ήρεμη κατάσταση. Καί αύτό 0ά σας τό αποδείξω. Λέμε: «Πιστεύω ότι θά μέ θεραπεύσει ό Θεός. Δέν παίρνω φάρμακα. Έτσι θά τό κάνω" θά μείνω όλη νύχτα άγρυπνος καί θά Τόν παρακαλέσω γι’ αύτό τό θέμα. Θά μ’ άκούσει ό Θεός». Προσευχόμαστε όλη τή νύχτα, παρακαλοΰμε, δεόμαστε, ζητάμε, φωνάζουμε, εκβιάζουμε τόν Θεό κι όλους τούς άγιους νά μάς κάνουνε καλά. Εκβιάζουμε μέρα καί νύχτα. Τρέχουμε άπό δώ κι άπό κεΐ. Έ, δέν δείχνουμε μέ όλ’ αυτά ότι δέν τήν έχουμε περιφρονήσει τήν αρρώστια; Όσο Επιμένουμε καί εκβιάζουμε τούς αγίους καί τόν Θεό νά γίνουμε καλά, τόσο ζοΰμε τήν αρρώστια μας. Όσο ένδιαφερόμαστε νά τή διώξουμε, τόσο τή ζοΰμε. Γι’ αύτό δέν γίνεται τίποτε. Κι έμεΐς έχουμε τήν εντύπωση ότι θά γίνει οπωσδήποτε ένα θαΰμα' κι όμως, στήν πραγματικότητα δέν τό πιστεύουμε κι έτσι δέν γινόμαστε καλά.
Προσευχές κάνουμε, δέν παίρνουμε φάρμακα' όμως δέν ηρεμούμε καί τό θαϋμα δέν γίνεται. Μά θά πεις: «Λέν πήρα τό φάρμακο, πώς δέν πιστεύω;». Κι όμως, στό βάθος ύπάρχει μέσα μας αμφιβολία καί φόβος καί σκεπτόμαστε: «Άραγε θά γίνει αύτό;». Έδώ ισχύει τό γραφικό: «Έάν έχητε πίστιν καί μή διακριθήτε, ού μόνον τό τής συκής ποιήσετε, άλλά καν τω δρει τούτω εϊπητε άρθητι καί βλήθητι εις τήν θάλασσαν, γενήσεται». Όταν ή πίστη είναι πραγματική, εϊτε παίρνεις φάρμακο εϊτε δέν παίρνεις θά ενεργήσει. Καί μέ τούς γιατρούς καί τά φάρμακα ό Θεός ένεργεΐ. Λέει ή Σοφία Σειράχ: «Τίμα ιατρόν πρός τάς χρείας αύτοΰ τιμαΐς αύτοΰ' καί γάρ αύτόν έκτισε Κύριος. Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, καί άνήρ φρόνιμος ού προσοχθιεΐ αύτοΐς. Καί ίατρω δός τόπον, καί γάρ αύτόν έκτισε Κύριος, καί μή άποστήτω σου, καί γάρ αύτοΰ χρεία».
Όλο τό μυστικό είναι ή πίστη" άδιάκριτη, άπαλή, άπλή καί αφελής. «Έν άπλότητι καί άφελότητι καρδίας». Δέν εϊναι θέμα έπιβολής. Τήν «έπιβολή» μπορεΐ νά τήν έχει ενας φακίρης - αύτή ή λέξη δέν άκούγεται καλά. Νά έχουμε πίστη ότι ο Θεός μας ύπεραγαπά κι οτι θέλει νά γίνουμε δικοί Του. Γι αύτό έπιτρέπει τίς άσθένειες, μέχρι νά παραδοθοΰμε μ’ εμπιστοσύνη σ’ Αύτόν.
Νά αγαπήσουμε τόν Χριστό καί όλα θ’ άλλάξουν στή ζωή μας. Νά μήν Τόν αγαπάμε, γιά νά πάρουμε άνταπόδομα, παραδείγματος χάριν, τήν ύγεία. Άλλά νά Τόν άγαπάμε μέ λαχτάρα άπό ευγνωμοσύνη, χωρίς νά σκεπτόμαστε τίποτε, μόνο τήν θεία άγάπη. Ουτε νά προσευχόμαστε μέ σκοπιμότητα καί νά λέμε στόν Θεό: «Κάνε τόν τάδε καλά στήν υγεία του, γιά νά ελθει κοντά Σου». Αύτό δέν είναι σωστό, νά υποδεικνύουμε τρόπους στόν Θεό. Πώς νά ποϋμε στόν Θεό: «Κάνε με καλά»; Σ’ Αυτόν πού τά πάντα γνωρίζει, τί νά γνωστοποιήσουμε; Έμεΐς θά προσευχηθούμε, άλλά ό Θεός μπορεΐ νά μή θέλει νά μάς άκούσει.
"Ενας άνθρωπος μέ ρώτησε πρίν άπό καιρό:
-Πότε θά γίνω καλά;
-Ά, τοΰ λέω. "Αμα λέεις, «πότε θά γίνω καλά;», ποτέ δέν θά γίνεις καλά. Δέν είναι σωστό νά παρακαλεΐς τόν Θεό γιά τέτοια πράγματα. Παρακαλεΐς μέ άγωνία τόν Θεό νά σοΰ πάρει τήν ασθένεια, άλλ’ αύτή τότε σέ αγκα¬λιάζει καί σέ σφίγγει πιό πολύ. Δέν πρέπει νά παρακαλοΰμε γι’ αύτό. Ουτε προσευχή νά κάνεις γι’ αύτό. Φοβήθηκε καί είπε:
-Νά μήν κάνω προσευχή!;
-Αλίμονο! τοΰ λέω. Νά κάνεις καί πολλή προσευχή μάλιστα, άλλά γιά νά συγχωρέσει ό Θεός τίς άμαρτίες σου καί νά σοΰ δώσει τή δύναμη νά Τόν άγαπήσεις καί νά Τοΰ δοθείς. Διότι όσο παρακαλεΐς νά φύγει ή άσθένεια, τόσο αύτή κολλάει πάνω σου, σέ άγκαλιάζει, σέ σφίγγει καί δέν χωρίζεται άπό κοντά σου. "Αν, βέβαια,σάν άνθρωπος αισθανθείς έσωτερική δυσκολία καί αδυναμία, τότε ας παρακαλέσεις ταπεινά τόν Κύριο νοσοϋ άφαιρέσει τήν άσθένεια.

Να  άφηνόμαστε μέ έμπιστοσύνη στήν άγάπη τοΰ Θεοΰ.

Όταν παραδοθοΰμε στόν Χριστό, ειρηνεύει ό πνευματικός μας οργανισμός, με αποτέλεσμα τή φυσιολογική λειτουργία όλων των οργάνων καί των άδένων. Όλα επηρεάζονται γινόμαστε καλά, παύουμε νά υποφέρουμε. Καί καρκίνο νά εχουμε, άν τ’ άφήσουμε στόν Θεό καί γαληνέψει ή ψυχή μας, μπορεΐ ή θεία χάρις μέ τή γαλήνη αύτή νά ενεργήσει νά φύγει καί ό καρκίνος καί όλα.
Κι άν θέλετε νά μάθετε, καί τρ έλκος στομάχου άπό τή νεύρωση δημιουργεΐται. Τό συμπαθητικό σύστημα, ενώ πιέζεται, σφίγγεται καί παθαίνει, καί ετσι δημιουργεΐται τό έλκος. Μιά, δυό, τρεις, σφίξιμο, σφίξιμο, σφίξιμο, στενοχώρια, στενοχώρια, στενοχώρια, άγχος, άγχος, άγχος, πώπ! έλκος. "Ελκος ή καρκίνος, έξαρτάται. Όταν στήν ψυχή μας υπάρχουν μπερδέματα, έπιδροΰν στό σώμα καί ή ύγεία δέν πηγαίνει καλά.
Τό τέλειο είναι νά μήν προσευχόμαστε γιά τήν ύγεία μας. Νά μήν ευχόμαστε νά γίνουμε καλά, άλλά νά γίνουμε καλοί. Κι εγώ γιά τόν εαυτό μου αύτό εύχομαι, σάς λέω. Άκούσατε; Όχι καλοί, δηλαδή ενάρετοι, «νά γίνουμε αύτό, αύτό, αύτό...», άλλά ν’ άποκτήσουμε θείο ζήλο' ν’ άφηνόμαστε μέ εμπιστοσύνη στήν άγάπη Του- νά προσευχόμαστε μάλλον γιά τήν ψυχή μας. Καί τήν ψυχή μας θά τήν έννοοΰμε ενσωματωμένη μέσα στήν Εκκλησία, πού κεφαλή της είναι ό Χριστός, μαζί μέ όλους τούς συνανθρώπους μας καί μέ όλους τούς εν Χριστώ άδελφούς.
Κι έγώ άνοίγω τά χέρια καί προσεύχομαι γιά όλους. Μπροστά στό Άγιον Ποτήριον, όταν κοινωνώ, άνοίγω τήν ψυχή μου να δεχτεί τόν Κύριο καί γέρνω τό κεφάλι μου καί εύχομαι γιά σάς, γιά τόν άλλο, γιά τόν άλλο,γιά όλη τήν Εκκλησία. Αύτό νά κάνετε κι έσεϊς. Καταλάβατε; Νά μήν προσεύχεσθε γιά τήν ύγεία σας. Νά μή λέτε: «Κύριε, κάνε με καλά». Όχι! ’Αλλά, «Κύριε Ίησοΰ Χριστέ, έλέησόν με», μέ ανιδιοτέλεια, μέ άγάπη, χωρίς νά περιμένετε τίποτε. «Κύριε, ό,τι θέλει ή άγάπη Σου»... Μόνο ετσι θά έργασθεΐτε άπό δώ καί πέρα, άγαπώντας τόν Χριστό καί τούς αδελφούς μας. Αγαπήστε τόν Χριστό. Γίνετε άγιοι. Ριχτείτε μόνο στή φιλία μέ τόν Χριστό, μόνο στήν άγάπη Του, μόνο στόν θείο έρωτα.
Μήπως καί γιά μένα, πού νιώθω αύτό τό ζήλο, αύτή τή λατρεία, δέν συμβαίνει αύτό, τό νά μήν υποκύπτω στήν αρρώστια, ουτε στόν καρκίνο, αν καί αισθάνομαι τό σώμα μου νά .είναι σάπιο; Δέν πρέπει νά μιλάω, άλλά ή άγάπη μου γιά σάς καί γιά όλο τόν κόσμο δέν μ’ άφήνει νά σιωπήσω. Μιλώντας, οί πνεύμονες μου μένουν χωρίς οξυγόνο καί είναι μεγάλο κακό, γιατί πεθαίνει ή καρδιά. ’Έπαθα κάτι πολύ χειρότερο άπό έμφραγμα. Όμως ζώ. Δέν είναι αύτό τοΰ Θεοΰ έπέμβαση; Ναί, καί έγώ κάνω ύπακοή στό θέλημα τοΰ Θεοΰ, στήν άρρώστια. Υπομένω άγόγγυστα καί... μέ άγανάκτηση γιά τόν εαυτό μου, διότι «ούδείς καθαρός άπό ρύπου». Είμαι άσχημα, νοσεϊ καί τό πνεΰμα μου. Λέω σ’ εναν ερημίτη, πού επικοινωνώ:
-Προσευχήσου γιά μένα. Έγώ σ’ άγαπάω, άγάπησέ με κι εσύ καί λυπήσου με καί προσευχήσου γιά μένα, ό Θεός νά μ’ ελεήσει.
-Έ, εσύ, μοΰ λέει, νά προσεύχεσαι.
-Έγώ, τοΰ λέω, άρχίζω νά ύστερώ τώρα σέ όλα αύτά πού έκανα τόσα χρόνια. Πώς τό λέει ενα τροπάριο; «Ό νοΰς τετραυμάτισται, τό σώμα μεμαλάκισται, νοσεί τό πνεΰμα, ό λόγος ήσθένησε, ό βίος νενέκρωται, τό τέλος έπί θύραις’ διό μοι τ,άλαινα ψυχή, τί ποιήσεις, όταν ελθη ό Κριτής άνερευνησαι τά σά;» . Γιά μένα ισχύει αύτό τό τροπάριο, σ’ αύτό βλέπω τόν εαυτό μου. Σκέπτομαι ότι αν, δέν έκανα εκείνο κι έκεΐνό, δέν θά ποθούσα τώρα, θά ήμουνα πιό κοντά στόν Χριστό. Το ξέρω γιά τόν εαυτό μου, πού είμαι απερίσκεπτος....

Άν θέλετε νά έχετε ύγεία καί νά ζήσετε πολλά χρόνια, άκοΰστε τί λέει ό σοφός Σολομών: «Άρχή σοφίας φόβος Κυρίου καί βουλή αγίων, σύνεσις τό δέ γνώναι νόμον διανοίας έστίν αγαθής τούτω γάρ τω τρόπω πολύν ζήσεις χρόνον καί προστεθήσεταί σοι έτη ζωής». Νά τό μυστικό. Ν’ αποκτήσουμε αύτή τή σοφία, αυτή τή γνώση, καί τότε όλα θά λειτουργούν καλά, τά πάντα θά τακτοποιούνται καί θά ζοΰμε μέ χαρά καί ύγεία.
Επιστροφή στην κορυφή
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης